Melody - Second Part!

Në cep të komodines ishte telefoni dhe po binte pa pushim, ishte shoqja ime dhe kushurira e dyte e tij, Dafni.
-Viol, ku je?! - filloi te me pyeste ajo.
-E ku tjetër përveçse në shtëpi! -iu pergjigja pa humor dhe me zemren qe me hidhej perpjete!
-Hapa skype-n, zbulova wireless free këtu,-vazhdoi te thonte ajo midis entuziasmit,- më duket se kanë ardhur turistë të rinj dhe po e rrembej sinjalin nga ata!
Nuk kisha deshire te flisja me Dafnin, doja te shkeputesha prej asaj qe kalova pertej detit, dhe nese do ishte nevoja  do largoja prej vetes edhe njerezit qe kisha ne jeten time!
-Të përgjerohem! Ti ke nevojë e di!
Nuk doja t’ia prishja, hapa kompjuterin dhe u gjënda me fytyren e Dafnit përpara ekranit.
-Doja të vija aty, por e di ti si janë këta të shtepise, ka shumë turistë vërdallë dhe është vonë! Vio çfarë do bësh me Nikon?!- me pyeti ajo sapo me pa!
Dafni jam aq e lënduar, dua vetëm të qaj, të bëj një shëtitje nga deti me kufje ne vesh dhe kaq! Kam nevoj te harroj,-i thashe  qete!
-Ai do të të takoi,-tha ajo me gjysmë zëri!
-E përse të më takojë, ka kush ta kënaq, për çfarë i duhem unë?! 

Realisht nuk e kuptoja se çfare kerkonte nga mua!

-E di çfarë Dafni nuk filloj të ankohem më!  Apo të vuaj si mamaja ime për një copë tradhetar, e pranojë me përulesi që jam nje copë idiote, por deri perpara një jave, tani jo me!
- Më vjen keq por më duhet ta beja Viol, e di qe nuk do me falësh kurrë por unë dua t’ju shoh të lumtur, ose më saktë të sqaroheni dhe pastaj e dini ju!
- Cfarë po thua Dafni?!
Në moment ajo u largua nga ekrani dhe përpara tij doli një fytyre e njohur, doli arsyeja e lotëve të mi që thaheshin në fytyrë për çdo natë!
Ishte fytyra e Nikos!

Shtanga, nuk e prisja që ekrani i kompjuterit të zihej prej fytyrës së atij personi që kisha ditë që nuk kisha guxuar ta shihja ballë per ballë. U largova më tutje dhomës, duke e parë ekranin nga larg, nuk munda ti qëndroja dot aq afër! Më shkaktonte dhimbje, fytyra e tij, zëri dhe prezenca e tij. Heshtja dhe shokimi u thyen nga fjalët e Nikos!

N: Viol, ku vajte, të lutem dua vetëm të më lejosh të shpjegohem, të lutem, dil përpara kompjuterit. Të përgjërohem, nuk do të marr shumë kohë, por të lutem vetëm dil!
- Ik, nuk dua të të shoh më, largohu nga ekrani, mos ta mbyll skype-n! – i thashe e acaruar duke ardhur sa andej këtej nëpër dhome e duke shfryrë lëndim!
-O jo të lutem, çfarë mund të bej që të më falesh, Viola dil të të shoh, vetëm një minutë! Dreqi ta haj, njerëz jemi dhe gabojmë apo jo?-filloi te uleriste Dafni.
Nderkohe erdha me vrap nga cepi I dhomës dhe gjithë sarkazëm fillova të flisja!
-Të kam thënë ndonjëherë që kurrë nuk kam besuar plotësisht tek ty? E ndjeja që do ma bëje keshtu, por nuk ka problem, do ta paguash një ditë, e di! U talle, këtë dite të bëjë më mirë gjithë kesaj kohe!
Ke të drejtë të flasësh kështu, pas gjithë asaj që pe! – tha Niko në pendesë dhe duke iu marr fryma-Je e lënduar dhe unë jam një copë idioti që nuk dita të të vlerësoj! Gjithsesi duhet të dish se unë të adhuroj pa fund Viola, do jepja gjithçka të ktheja kohën pas dhe të ndaloja ngjarjet që ndodhën!
-Kaq kishe për të thënë, nuk kam më kohë për të humbur me ty, jo më!
Po ta shpjegoj përsëri,- filloi të bërtiste Niko duke u ngritur nga tavolina e kompjuterit dhe duke ngritur peshë ekranin e tij,- Atë natë isha i dehur, të thashë! Nuk e dija çfarë po beja.

Në Mikonos organizoheshin çdo mbrëmje beach party, madje festa të tilla fillonin që në maj. Temperaturat e larta, deti i mrekullueshëm, krijonin ambjentin më të përsosur për pak momente romantike.
-Justifikim i bukur, ishe i dehur dhe në dehje e sipër u gjënde i puthur nga … ajo,-  u shpreha e mbushur me ironi. - Skena ishte shumë e bukur, meritonit një Oscar të dy!
-Viola, të lutem e di që kam faj, por mos më ironizo në këtë mënyrë të lutem!
Ajo ishte shumë e qetë derisa një moment shpertheu më keq!
-Je një cop maskara, një manjak, ja çfarë je ti! Nuk dua të të shoh më në jetën time kuptove?! Shko jeto me striptistet e kabareve, ato të përshtaten! Apo nuk shkoni?!
-Mendoja se mund të sqarohesha me ty Viola, por qënka e kot…
-As mos të shkoje ndërmend se do bie në nivelin tënd për t’u sqaruar me ty, - i thashe në menyrë të prerë -Ik!
Ai u nevrikos, u ngrit nga karrigia në moment duke u kthyer përsëri më shpejtesi për ti thënë :
-Dije që të dua shumë!
-Ik të thashë,- i tha me gjysmë zëri dhe sytë iu mbushen me lotë!
U largua dhe nga larg u duk që perplasi derën e dhomës së Dafnit. Ndërkohë në ekran u shfaq Dafni.
-Viol…
-Nuk dua të të shoh më as ty!
-O jo, Viola të lutem, më fal por e bëra për ju!
-O shumë faleminderit shoqe, sapo kisha filluar të mjekoja plagët dhe ti mi ngacmove përsëri! Vazhdo përkrah kushuririn tënd! Lermë rehat mua!

Mbylla skype-n dhe i hodha një sy dhomës, dukej e qetë dhe boshe, ndërkohë brënda në komodinë kisha lënë albumin e fotove tona. Në cepin tjetër të dhomës qëndronte në ajër një tollumbace me helium, gdhëndur mbi të, të ashtuquajturat ndjenja të sinqerta, dhe kutia e madhe e bizhuterive, gjysma e të cilave ishin dhurata për çdo festë, apo letrat e fshehta të dashurisë që ndodheshin në kutin sekrete.

Ajo që duhet të beja ishte ti flakja të gjitha. Kishte marrë fund me pak fjalë. Më duhej ta pranoja edhe pse vazhdoja të qaja si nje budallaqe. Lidhja për gati dy vjet mbushur me aventura kishte përfunduar për shkak të një nate dehëse buzë detit me striptistet e huaja.

Erdhi mëngjesi. Sytë me ishin fryrë nga të qarit, por duhet të shkoja në shkollë, ishin gati dy apo tre ditët e fundit!- Vio, çkemi zemër ?!  Të mora dje në telefon po e kishe mbyllur… -me tha Estela gjithe delikatese.

- Eh, nuk isha mirë, dhe fjeta shpejt! Për çfare më more nësë mund të ma thuash këtu.
-Viol, përse nuk më ke treguar për atë që të ka ndodhur?! Të gjithë e kanë marrë vesh, përveç meje! E kisha fjalën për çështjen e lidhjes tënde me Nikon, jeni ndarë apo jo?!
-E ke gabim Stel, askush se ka marrë vesh nga unë, llafet më janë bërë si ferrat nëpër këmbë. Pastaj nuk dua të flas më për këtë çështje, tashme i përket të kaluarës!

-Ke të drejtë! Por duhet të flasësh me dikë për gjithçka ndjen, mos i mbaj të gjitha brenda teje. Unë isha pranë teje dhe ti nuk e bëre, unë jam mikja jote. Pastaj të kisha thënë si ishte Niko! Besome ose hapu tek unë!
-Të falenderoj për gjithçka Stel, preferoje ti besoj vetëm trurit tim që këtej e tutje, pa ofendime por zhgenjimet e kohëve të fundit më kanë stepur nga gjithçka. Po shkoj në orën e fundit të mësimit.
U largova për në klasë ndërkohe që Estela, po vinte pas, sinqerisht nuk më bënte përshtypje askush, dhe asgjë! Aq më pak ajo, dhe besoj se kjo ishte arsyeja që më kishte marrë në telefon sepse nuk e bente ndonjeher, të mbushte tërë dynjan me llafe, padyshim kjo ishte puna e saj!!

Ndërkohë Estela ishte shumë kurioze të merrte vesh gjithçka, gjera qe une i mora vesh shume vone.
- Dafni! Ckemi! Ke fol me Violën?!
- Jam një idiote, nuk më flet më. Bëra diçka që e merziti dhe ka të drejtë!
-Më fal por çfarë faji ke ti se kushuririt tend i pëlqejnë turistet e reja që vijnë çdo vit këtu?
-Po ti nga i di?! Nejse nuk mund ta mohoj se është faji im sepse unë i njoha, dhe për më tepër Viola ishte mikja ime deri pak moment më përpara. Shpresoj shumë që të pajtohem sa më parë me të! Nuk e shoh dot aq të lënduar, të heshtur, indiferente ndaj meje.
-Po sikur ishte mikja jote apo jo, dhe miket nuk zihen?!
-Estela, mjaft me kunja, e di shumë mirë që ti vdes për Nikon, por ja ku po ta them, tani që është i lire, se mos bënë prove ti afrohesh në sy të Violës, do kesh punë me mua!
- Nuk e kuptoj përse më flet në këtë mënyrë Dafni. Unë nuk urrej njeri thjesht më pëlqen Nikosi, është hot!-O qepe idiote, jam e sigurt që Viola do ta fal, dhe mjaft iluzionove për të , në rregull?! Ata do të kthehen bashkë sepse janë te dy super.
-Haha, çifti hollywood-ian, sa keq u ndanë dhe gjithë kjo shkollë e vogël ka material për të folur! Dhe diçka tjetër Dafi, po mos të ishte kushuriri jot vërtet do mendoja se ti vet e pelqeje!
-Ti nuk je në vete! Si mund të flasësh kështu për Violën, kur ajo të është gjendur pranë në çdo moment që ti ke pas nevojë?! Sapo ti rregullojë gjërat më te do ia them nja dy fjalë për ty!
-Të shpresojmë të të besojë pas gjithë asaj që i bëre.
-Sapo njoha versionin adoleshent të shtrigës së Borbardhës, dhe ja ku po ta them, më pëlqente më shumë versioni i vjetër!

Nderkohë, nga dera e madhe e shkollës po hynte Nikoli, ashtu si i fliste Dafi! Ajo u afrua për ti folur!

-Niko, Nikol, hej, e ke humb fare, mbaje veten! Kusho po të flas!
Fal, Dafi, s’jam as në qiell e as në tokë! E ke parë atë ? – tha ai duke parë sa andej këtej nëpër oborrin e vogël të shkollës.
-Kam parë syte e mi që të më dalin, e djallosem, mirë ti që nuk rri dot po unë ç’pata që degjova ty. Bëmë gabim dje, nuk duhet të flisnim në atë mënyrë. Viola ma përplasi në fytyrë që jam një tradhëtare!
-Kështu të tha?! Më vjen ta kap tani, ta perqafoj fort dhe të ikim që të dy që këtej!
-Ngadalë , ngadalë, zoti ëndërrimtar, si do i rregullosh muhabetet me të ? Ju nuk mund të ndaheni !
Papritur i doli ajo që priste përpara vet syve të tij, ishte pikërisht Viola!
-Ja ku është po shkon të marrë makiaton e përditshme, e veshur bukur si gjithmonë, dhe vetëm kohet e fundit. Sa ironike jeta apo jo Daf ! Po pse është vetëm?
-Normale që vetëm, me kë duhej të ishte, me mua që ia punova apo me Estelën që nuk pret moment të marr vesh diçka dhe të mbush gjithë Mikonosin me llafe!! Meqë ra fjala, mos të shoh afër saj!
Cfarë ke pirë ti, çfarë pune kam unë me të?! Më intereson vetëm ajo atje! – tha ai duke treguar me gisht Violën e kishte marr kafen e saj dhe po drejtohej drejt hyrjes!

Read More

Melody - First Part.

Unë ju ftoj vetëm ta lexoni, ta kuptoni dhe të mësoni prej kësaj Novele!

Viola jetonte në një ishull grek të quajtur Mikono! Ishte një vend ku natyra luante magjishëm, një vend përrallor ku çdo verë mblidheshin pushues nga e gjithë bota! Bëhej rrëmuje dhe festë në çdo shtëpi, pothuajse çdo natë! Një ishull aq i vogël dhe mbante aq shumë pushues! Madje kishte raste që nga larg kroçerat gjigande dukeshin si pulëbardha që lëviznin mundimshëm! Mikono kishte shumë anë të mira dhe konsiderohej si një qëndër pasanikësh që ndalonin të kalonin verën në mënyrën më të shfrenuar nëpër diskotekat gjigande afër detit! Për Violën nuk ishte aspak kështu. Ajo jetonte aty në një nga ato shtëpizat e vogla të bardha, si shtëpi kukullash bashkë me mamanë e saj! Ishte larguar nga Shqipëria vite më parë kur prindërit i ishin ndarë! Nuk ishte vetëm, falë zotit aty ishte xhaxhai i saj i cili kishte një nga vilat më të bukura që lartohej mbi një nga kodrat më të larta të Mikonosit! Ai ishte si një baba për të dhe si një mik për mamanë e saj i cili pavarësisht gjithçka kishte bërë vëllai i tij, kurrë nuk e mohoi mbesën e tij!
Ajo çfarë Viola dëshironte dita ditës ishte të largohej që aty, jo vetëm për faktin se jeta i ishte bërë skëterr por edhe sepse i dukej sikur po mbytej në atë kotec të mrekullueshëm bregdetar! Nuk i hynte më në sy pamja e mrekullueshme që dhuronte ishulli, nuk i bënte më përshtypje teksa shikonte perëndimin e diellit zhytur në pishinën e freskët! Ajo donte vërtet të ikte, të mos kthehej kurrë aty por egzistonin një mijë e një arsye që ajo të ikte dhe një mijë të tjera që të qëndronte! Kishte nevojë të njihte fytyra të reja, të njihte njerez të rinj që vërtet do qëndronin gjatë në jetën e saj. Turistëve me afat dy muaj pushime u kishte dale boja me aventurat e tyre zhgënjyese!
Po qëndronte e ulur në parmakun e shtepisë së vet dhe shihte nga larg teksa kishte mbërritur një tjetër kroçerë me turistë! Kësaj rradhe dukej se nuk ishin pleq por të rinj! Sa po vinte dhe ishulli po popullohej në çdo pjesë!
-Viola, akoma do të qëndrosh duke parë turistët që zbresin këtu?! Mami, nuk kam çfarë bëj tjetër, meqënëse ti je tepër frikacake për t’u përballur me jetën e Shqipërisë, më duhet të duroj gjithë këta pasanikë që vijnë vit për vit për qejf! – tha ajo duke shtrënguar sytë me lotë! Ndeshi me një shikim të trishtuar të mamasë së saj që mesa dukej ishte fajtorja e vetme e atyre lotëve! Që atë moment fillova të mendoja vërtet për largimin tim që aty. Janë ato momentet kur vërtet duam të lagrohemi por nuk mendojmë se çfarë na pret, nuk jemi në gjëndje të konceptojmë, çfarë do të thotë te nisësh një jetë nga e para! Teksa mendoja me shikimin të larguar drejt detit matanë, vura re se dikush po ngjitej drejt shtëpisë time! Ishte ai , arsyeja e mërzitjes time, njeriu që nuk i bëri ballë tundimit të turisteve ekstravagante në diskotekat e ishullit! Ishte Niko! Nxitova të futesha në shtëpi dhe po e shihja nga dritarja e vogel katrore! Dukej që ishte i mërzitur, ecte kokëulur dhe kur arriti pranë shtëpise time hodhi një vështrim të trishtuar duke u larguar e duke shfryrë!- Viola, kë po përgjon nga dritarja?!- tha Lana. Mami më trembe, – tha ajo duke u ulur në divanin ngjitur më parmakun, – nuk po shikoja njeri! -Mua nuk më gënjen dot, e pashë nga dritarja përballë se tani vetëm nje person kaloi tek rrugica jonë dhe ai ishte shoku yt, Niko! -Domethënë ai djalë të ka bërë diçka sa po këmbëngul që të largohesh që këtej apo jo?! Përse nuk më thua Viola?! -Sepse asnjëherë nuk kam pasur mbështetje tënde, sa për të të thënë gjërat që më lëndojnë në jetë mami,- tha ajo duke përkulur kokën në divanin e bute! Lana nuk foli, po shikonte rreth e rrotull, u kthye nga vajza e saj dhe i tha: -Atëher më thuaj, je e sigurt që do heqësh dorë nga gjithçka këtej për të filluar një jetë të re në Shqipëri? Je e sigurt që do largohesh nga shoqëria jote?
-Po mami, po! Ta kam thënë me mijëra herë! Dua të iki që këtu!
-Në rregull, fillo të bësh gjërat gati sepse do ikim brenda javës!-tha ajo me qetësi.
-Cfarë?! Vërtet thua?! Nuk po tallesh me mua apo jo?!
-Patjetër që jo, kjo ishte ajo që doje, do largohemi atëher!
Nuk mendonte se mamaja e saj do reagonte aq shpejt  duke kuptuar gjëndjen e saj. Ishte mëse normale mos ta vinte në dyshim! -Po mami, po! Ta kam thënë me mijëra herë! Dua të iki që këtu! -Në rregull, fillo të bësh gjërat gati sepse do ikim brenda javës!-tha ajo me qetësi. -Cfarë?! Vërtet thua?! Nuk po tallesh me mua apo jo?! -Patjetër që jo, kjo ishte ajo që doje, do largohemi atëher! Nuk mendonte se mamaja e saj do reagonte aq shpejt  duke kuptuar gjëndjen e saj. Ishte mëse normale mos ta vinte në dyshim! -Po mami, po! Ta kam thënë me mijëra herë! Dua të iki që këtu! -Në rregull, fillo të bësh gjërat gati sepse do ikim brenda javës!-tha ajo me qetësi. -Cfarë?! Vërtet thua?! Nuk po tallesh me mua apo jo?! -Patjetër që jo, kjo ishte ajo që doje, do largohemi atëher! Nuk mendonte se mamaja e saj do reagonte aq shpejt  duke kuptuar gjëndjen e saj. Ishte mëse normale mos ta vinte në dyshim! -Jo zemër, ai nuk është si babai jot! Vet me ka thenë që për gjithçka të kem nevoje t‘i telefonoj! Atë po bej! Po kthehem përsëri në vendin ku vite më parë m’u nda jeta ne copa! Gjithsesi Viola, – tha ajo duke i ngulur sytë e saj blu drejt syve jeshil të vajzës së saj,- Gjithë këte sakrificë po e bëj vetëm për ty! Në qoftë se ti nuk do te qëndrosh më ketu, do ikim! Po filloj të përgatiteshm, shpirtërisht për largimin tonë dhe uro që të gjejmë një vend ku të përplasemi andej! 


-Mami, nuk dua të qendroj më këtu, nuk e kupton?!
Të kuptoj dhe do ta mendoj, do të të kthej përgjigje sa më shpejtë,-tha ajo dhe u largua kokëulur!
-Tani e kupton mama përse dua të largohemi?! Nuk më rrihet më këtu, jam e copëtuar!

Nuk i besohej ajo që kishte dëgjuar! Në atë moment i lindi një dyshim. Mami nuk po tallej, kishte ditë që po ia nxinte jetën më atë dëshirën e saj për t’u larguar që aty!

-Viola më dëgjove?! Vazhdo të besh gjërat gati pak e nga pak! Që tani do ti telefonoj xhaxhait tënd, ndoshta njeh dikë në Tiranë të na ndihmojë dhe të na sigurojë një vend ku të qëndrojmë!

-Do e bezdisësh, kushedi çfarë do mendojë, – tha Viola duke vështruar mamanë e saj qe po kontrrollonte në telefon për numrin e tij!

Ajo iku mbylli derën duke lënë Violën më një mijë e një mendime në kokë!  Mos vallë ajo nuk donte të largohej?! Mos ndoshta po nxitohej dhe më vonë do kërkonte të kthehej përsëri?!  Apo mos ndoshta po vepronte në mënyrën më të mirë të mundshme?!

Read More

Pjesa e Fundit e Historise " Letra e Fundit"

Diana dhe Linda u larguan ndersa Elena mbeti vetem dhe po mendonte! Sa do donte qe gjithçka ti ishte kthyer normalitetit. Sa shume dem e kishte çuar jeten e saj normale, me inate, me zenka kot. Nuk kishte shijuar pothuajse asgje, ndersa tani qe po perjetonte gjithe ate peshe trishtmi mbi supe, pikerisht ate momente po reflektonte! 

Shikonte nga dritarja dhe atje jashte njerezit ecnin normalisht, minutatat nuk prisnin askend, diku me tutje femije qe luanin, diku me tutje nje çift! I dhimbte teksa mendonte se nuk do te kthehej nga Gjermania! 

Ishte e sigurte se gjithçka ishte e kote. Ditet i kishte te numeruara, por po e bente vetem mos ti merziste familjaret e saj! 

Do shkonte ne Gjermani! Mori nje leter dhe filloi te shkruante, kishte disa gjera te cilat donte ti shkruante nese nuk kthehej, disa njerezve, disa reflektime! Ate dite kishin ndodhur aq shume gjera sa ajo po habitej si mund te ishte kaq e forte! Dhe qetesia e saj konsitonte thjeshte ne faktin e te qenurit e qete! Flloi te shkruante nje leter dhe derisa e perfundoi e palosi dhe e la mbi komodine! Aty afer ishte dhe letra e gjyshit te saj! E pa dhe vuri re se ishte pikerisht data qe duhej ta hapte letren. 

U çudit! Data ishte ndryshe kur e kishte pare, pastaj nuk kishte qene aty letra. Gjithsesi nuk i tha rendesi e hapi dhe brenda saj ishte nje leter dhe leke! Ishin euro! U habit perseri, ishin shume! Ishin tek gati tek dhjete peseqindeshe! Nuk po u besonte syve, po mendonte se semundja vertet e kishte lene me pasoja! Pastaj pa dhe nje leter ku thonte:
-"Ty do te duhen me shume se askujt tjeter, bija ime! Lufto per jeten tende! Ti je e forte, e bukur, ti je princesha e kesaj bote. Vetem ti!"
Elena filloi te qante me denese! Nga e dinte ai? Gjithçka ishte e organizuar dhe mesa po kujtonte kur gjyshi hyri ne dhomen e tyre, beri mjaftueshem zhurme sa ti zgjonte, dhe u sigurua qe vogelushja e pa letren!

Nga e dinte gjyshi?

E vendosi letren e saj, mbi komodine duke e siguruar dhe i thirri Dianes!
Sapo hyri Diana pa ne duart e Elens leket dhe e habitur tha: 
-Ku i gjete gjithe keto ti?
-Lexoje, - i tha ajo duke i drejtuar letren!
-O zot,-tha Diana!- Ai e parashikonte!
-Vajza e tij nga kjo vdiq, ja perse dhe gjithe veres shiste libra Diana! Ndersa leket e tij, i mbante! Shikoji!
-Nuk me besohet!-tha Diana!
-Keshtu qe keto do te na hyn ne pune mendoj!
-Ti e di qe kjo gje nuk eshte problem!-tha Diana. -Ti e di mjafte mire!

Diana  ishte nena qe i mungonte, ishte forca dhe buzeqeshja e saj me shnderritese, ishte engjelli mbrojtes!

Ate dite e takoi Gabrielin dhe ...
-Do jem duke te te pritur!- i thonte ai!
-Ndoshta jo Gabriel! Ndoshta sot eshte dita e fundit qe me shikon!
-As mos e mendo, neser ti do nisesh ne mengjes ndersa une mbasdite!
-Cfare?
Gabrieli do shkonte pas saj, nuk do ta linte vetem per as nje moment sepse e adhuronte!
-Jo Gabriel!
-Ndalom nese mundesh, tani mund te eci!-tha ai duke i buzeqeshur forte ashtu si ai dinte!
-E di cfare? Nga gjithe kjo ndjesi kuptova shume gjera, se sa e shkurter eshte jeta, do jepja gjithçka qe mos te isha semure, shikoj njerezit normale, sa budallenje jane, kane mundesi te jetojne dhe e shperdorojne jeten, ndersa une do jepja gjithcka te isha ne vend te tyre! 

Te dashurohesha perseri, te jetoja, pa e vrare mendjen se pak dite mund te me kene ngelur! Shikoje jeten, shiko si te sjell rrotull, merzitesha per gjera kot, po tani qe jam ne buze te gremines e etur, e kuptoj! Cfare nuk do jepja te isha ne lendina te gjelbra me uje me vete!
-Zemer...

Teksa po rrinin ne lendinen poshte shtepise Elena i zgjati nje leter!
-Cfare eshte kjo?-tha ai!
-Letra e Fundit!-tha ajo!
-Elena, mos te degjoj me te tilla gjera, cfare jane keto idiotesi!
-Te lutem Gabriel, konsideroje si dhurate nga une! Eshte per ty! Mund te mos kthehem!
-Une do vij me ty!
-Jo, nuk do vish sepse do me premtosh qe nuk do te vish!
-Do me premtosh tani!
-Nuk mundem!
-Atehere une kam per t'u merzitur dhe..
-Te lutem Elena mos e bej, nuk mundem te te le vetem!
-Gabriel premtom!
-Jo!
-Atehere do te lajmeroj une kur te nisesh atehere, si thua?-tha ajo e dorezuar.
-Hm ne rregull! Por kjo letra...
-Eshte e bukur, do te te shoqeroj kudo, do te te jap force!
-Elena mjaft, te lutem!
Ai e perqafoi forte, me forte se kur, dridhej teksa e mbante ne krahet e tij dhe e puthte papushim, forte!
-Te lutem, premtom qe do kthehesh mire!
Elena buzeqeshi dhe midis buzeve te saj kaluan lote!
-Me duhet te iki!-tha,-Te Dua shume! Kudo qe te jem!
Gabrieli vetem qante, si nje femije, si nje foshnje i pangrene ndersa Elena ngriti koken larte dhe u largua per ne shtepine e saj e ftohte dhe duke pranuar gjithçka! E dinte se ishte hera e fundit qe do ta takonte!
Te nesermen te gjithe u bene gati per udhetim... Gjermania i priste!

5 Jave me vone!

Gabrieli ishte ulur ne sallonin e shtepise dhe perdridhte letren si te donte ta griste, ta perqafonte, ta puthte! Shikonte fotot, albumet, videot qe kishin bere! Derisa ne shtepi hyn Juna dhe Marseli! Askush nuk fliste, vetem lotonin ne qetesi! Perqafonin njeri-tjetrin si te donin te hiqnin nje dhimbje te madhe prej supeve te tyre!-Nuk me besohet!-thonte Gabrieli!- Me beni cfare te doni por nuk me besohet! Ajo, kaq e re!
Juna shihte videot dhe qante, ndersa Marseli qendronte afer saj!
-Nuk kemi cfare te bejme, nuk dalim dot kundra fatit!
-Do doja vetem te dija kujt i ka bere keq, kujt, perse duhej te denohej?
U ngrit si i cmendur dhe plasi nje panorame permuri duke bere nje zhurme shurdhuese, qe solli aty mamane e tij!
-Zemer, qetesohu! Nuk kemi cfare te bejme!
-Pse ajo mami, pse ajo? Cfare kishte bere, me thuaj!
-Asgje zemer, asgje!
Ai u ngjit lart ne dhomen e tij, duke terhequr kemben zvarr, duke qare dhe me nje shpirt qe po i vdiste nga dhimbjet!
Hapi perseri letren dhe filloi ta lexonte, nuk i bente zemra, syte i kishte te veshur nga lotet dhe mezi e lexonte ate leter!
Zemer, ose i dashur Gabri!
Ky univers ka shume bote, une e di qe shume shpejte nuk do jem me pjese e kesaj bote, e ndjej prandaj te them. Kjo do jete arsyeja qe nuk do te telefonoj kurr, sepse tani qe po shkruaj letren sapo vendosa se do t'u plotesoj deshiren prinderve te mi, per te shkuar jashte shtetit, por e perseris e di qe eshte e kot! Me dhemb shpirti per ty zemer, por duhet te pranojme fatin! Prandaj meso nga une qe nuk dita ta vleresoja jeten, shijoje cdo minute te saj, çdo lindje dielli, cdo qiell me hene, cdo vajze qe do te te pelqej! Jeto zemer me miresine, me dashurine, harroji njerezit qe te lendojne, mbaj afer ata qe te duan vertet! 
Harrom mua, ka plote vajza te bukura, te zgjuara, te lutem beje dhe do jem e lumtur ketu ku do jem! Te lutem mos harro se une do jem gjithemone me ty, prane teje, engjelli jote mbrojtes, por dua te me premtosh se do ti hedhesh syte diku tjeter sepse une jam nje kapitull i mbyllur!
Te lutem, kujdesu dhe per motren time, e di qe do jete keq, por te lutem trajtoje si Antonelen e vogel! Nuk mendoj se Luka do ti gjendet shume prane, keshtu qe ti mund te behesh vellai i saj! 
Te lutem dhe diçka te fundit, me premto se do triumfosh ne ate jete aty, se do jesh mbret i saj! Dhe mos harro te me shikosh tek yjet, tek dielli, une do jem gjithmone duke te te buzeqeshur, zemra ime! Te dua shume! Pergjithemone e jotja!

Elena!

2 dite me vone

Ata ishin mbledhur te gjithe ne sallonin e shtepise se Dianes, Linda, Gabrieli, Juna, Marseli, Diana, Mondi, Dona qe qante si femije, Luka dhe Petriti dhe nje grup nga shkolla e Elenes dhe te gjithe ngriten dolli me nje emer! 

Per Elenen! Per vogelushen qe na mbushte çdo dite te kesaj jete, per engjellin tone!

Gabrieli kishte dale ne dritare dhe shihte yjet, dhe ne gjithe ate qiell madheshtor perpiqej t'i dergonte dashuri se dashures se tij, nepermjet shkelqimit te tyre! 

Sepse ajo ishte nje yll!

Epilog!

Gjithemone kam dhene nje mesazh ne cdo krijim timin dhe ky po ashtu, rendesine e njerezve qe kemi afer, asnjehere nuk e vleresojme sa duhet! Asnjehere nuk e shijojme jeten, merzitemi se na u thye thoi, por harrojme qe ka gjera te rendesishme qe duhen peshuar mire, po JETA duhet vleresuar! Nuk doja ta perfundoja te tille kete Histori, por duke marr shkase nga nje ndodhi e viteve me perpara vendosa me shume force ta pershkruaja thjeshte ate dhimbje kur ndjen teksa humb dike te aferm dhe besomeni, eshte gjeja me e keqe, aq me pak kur behet fjale per individ ne moshe te vogel!

Njerez, jetoni, vleresoni, jepni mundesi, edhe nese jeta u ben kapriço te vogla. Asnjehere mos u dorezoni, ndoshta do keni fatin e nje Lamtumire!

Ju Falenderoj qe e keni lexuar pjesen edhe pse me shkeputje teper te medha, munda ti jepja fund! 

Dhe nuk e keni iden sa te veshtire e kam pasur ti jap kete fund, por eshte realitet i paster, me vjen shume keq ndoshta per ndjesite qe u kam shkaktuar, por nganjehere duhen te tilla realitete te na zgjojne!

Ju falenderoj nga zemra, kam shume surpriza per ju, projekte qe po i permend dita dites per ti ndare me ju, dhe mos harroni te JETONI CDO DITE, SEPSE KA NJEREZ NE KETE BOTE QE DO JEPNIN GJITHCKA PER QETESINE DHE SHENDETIN!

JU FALENDEROJ!

Viola Thoma ©

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 91

-Nuk di si t'ia themi babai te saj!-tha Diana!
Mondi i kishte telefonuar tek numri i tij shqiptare dhe ai ishte pergjigjur, ishte habitur se si kishte ardhur dhe nuk kishte lajmeruar askend!
-Me habit ky njeri,-tha Mondi!
-Mos te te habis. Ai keshtu eshte! -tha Dian gjithe inat.
-Behet fjale per vajzat e tij Diana, do jepnin diçka te kishim femijet tane dhe ja se çfare ben ai, as e prish terezine!
Ishte i habitshem fakti se si indiferenca e babait te Elenes kishte arritur kulmin por e rendesishme ishte qe ajo te behej mire.
-Po Linda?-tha Diana- si do t'ia themi asaj

Ishte krijuar nje situate qe dukej si nje bombe qe dukej sikur do te pelciste nga momenti ne moment!
-Mondi kam idene te ikim qe neser ne Gjermani, nuk ka me kohe, marrim dhe ate me vete!
-Ke?
-Babain e Elenes, te pakten keshtu do jemi te sigurte!
Ishte shume e veshtire te largoheshe aq shpejte, aq me pak per ne Gjermani!
-Te dy u larguan per ne spital, per ta larguar qe aty Elenen. Ndersa rruges vendosen se Linda duhej ta merrte vesh dhe per me teper te vinte me ata!
-U vendos?!-tha mamaja e Gabrit!-Do ta nxirrni jashte shtetit?
-Do bejme gjithcka kemi ne dore!-tha Mondi,- Nuk mund ta leme ne kete menyre! Ketu!
Diana i telefonoi Lindes e cila, kishte bere plan te vinte, por per koicidence edhe ajo po vinte me babain e saj per ne Tirane.
-Do dal nga spitali?!-tha Elena sapo pa Dianen qe hyri ne deren e dhomes.
-Po zemer!
Fytyra e Dianes ende e tradhetonte, asgje nuk ishte mire dhe Elena e kuptonte!
-Do behem mire apo jo?
-Ti nuk ke gje zemer, per t'u bere mire!
-Diana te lutem me thuaj a ka shpresa te behem mire- tha perseri ajo.
Diana uli syte dhe tha:
-Patjeter qe po zemer, do leviz guret e kesaj bote per ty!
Linda kishte mberitur ne Tirane bashke me babain e saj. E gjithe ideja ishite te surprizonin Elenen. Diana i kishte njoftuar por askush prej te dyve nuk u kishte thene se po vinte per ne Tiane!
Trokiten ne shtepine e tyre dhe askush nuk pergjigjej! Petriti u be merak, si kishte mundesi qe ne nje dite te tille, mos te kishte askend ne shtepi, ishte gati fundjave!
-Ku jane?-tha ai duke iu drejtuar Lindes.
-Nuk e di, ba!-tha ajo,-me telefonoi Diana por ...
Diana bashke me Mondin po jepnin dhe po merrnin qe te nxirrnin Elenen nga spitali sepse askush nuk po e lejonte. Sipas tyre ajo ishte keq dhe nuk duhej te leviste.
-Te lutem, na lejoni ta marrim!-thonte Diana ndersa doktori kembengulte se po te leviste qe aty, gjithçka do perkeqesohej! Ndersa Elena ishte zverdhur ne fytyre dhe shikonte se si debatonin ne syte e saj! Ndersa Gabrieli i shtrengonte doren forte!
-A mund te flas?! -tha ajo teksa askush nuk po e gjente nje zgjidhje!-Dua te leviz qe ketu! Nuk dua te qendroj ketu! A mund te iki tani bashke me Dianen?-i tha ajo doktorit shume e qete dhe ashtu si ishte u ngrit ne kembe dhe po dilte nga dhome, duke iu drejtuar Dianes.
-A nuk do vini me mua?!
Te gjithe, Mondi, Diana dhe Gabrieli u sulen drejte saj!
-A te te marr ne krahe?-tha Mondi duke i shtrenguar doren forte!
Mund te eci vet-tha ajo-jam mire.
E kishte kuptuar mjafte mire se gjerat po merrnin tatepjeten dhe jeta e saj po skadonte, keshtu i pelqente ta mendonte dhe çfare duhej te bente perveçese te qendronte me njerezit qe donte, kaq!
I shtrengoi doren forte Gabrielit dhe tha:
-Ku do shkojme?!
Ndersa Diana u habit!
-Elena, duhet te shkojme patjeter dhe do fillojme te behemi gati sepse do nisemi ne...
-Nuk kam ndermend te shkoj askund, çfare te jete shkruar!-tha ajo e qete.
Ndersa Gabrieli nuk priti t'ia plaste loteve dhe ta perqafonte forte!
-Nuk mund te ndodh gje ty!
Ajo e shikonte, drejte e ne sy, buzeqeshte dhe e perqafonte me gjithe fortesine qe i kishte mbetur!
-Kjo eshte jeta!-tha ajo...
-Nuk mundem ta pranoj ti....
Elena bashke me Dianen dhe Mondin u nisen per ne shtepi, ndersa me Gabrin do takoheshin me vone! Diana u ul ne makine, pas duke e perqafuar dhe duke qare ne heshtje!
-Te betohem qe do bej gjithcka qe ...
-Diana, nuk mund te luftojme kundra fatit!-tha ajo!-Nuk mundemi!
-Duhet te kemi besim zemer, ne po mendojme qe neser te nisemi per ne Gjermani, nje miku i Mondit...
-Jo Diana, jo nuk te humbisni kohe me mua, e mendoja qe me perpara qe dicka e tille mund te me ndodhte ashtu si mamase time...
-Jo, jo dhe jo nuk e pranoj, te lutem bashkpuno me ne! Te pergjerohemi, na lejo te ikim!
-Nuk mundem Diana!-tha Elena.-Nuk kam fuqi, dua vetem te rri vetem ne dhomen time! Kete deshire kam!
Diana qante dhe vetem qante e perqafonte dhe i dukej sikur nuk do mundete dot me ta bente kete gje te tille!
-Ne te duam me shume se gjithçka ne kete bote! Je gjithcka per ne!
-Edhe une ju dua, shume madje! Ju lutem! Dua te qendroj vetem, dua te flas me babin, me Linden, madje dhe me Donen!
-Elena, me duket se ata po vijne!
-I lajmeruat, mos u thoni asgje!-tha ajo e trembur!
-Te lutem, na lejo te ikim!
-Nuk ka me rendesi Diana, do harxhoni kohe, parà dhe mbi te gjitha do perpiqeni te ndryshoni dicçka qe eshte e shkruar!
-Jo te lutem! Mos ma bej kete! Eshte deshira ime e vetme!
-Mendoj se ketu ka vetem nje person te cilit i duhen plotesuar deshirat e fundit, dha ai person jam une!-tha ajo duke dale nga makina!
Diana vazhdonte dhe qante ndersa tek hyrja e pallatit po prisnin dy persana, babai dhe motra e saj! Vetem ata donte ate moemnt dhe ishte e lumtur! Vetem ata te dy! Petriti pa Elenen qe ishte zverdhur dhe dukej qe kishte qene e semure dhe e pyeti, derisa nuk e beri me kur pa fytyrat e Mondit dhe Dianes! Ndersa Linda sapo e pa, la pakon e cokollatave me vrull dhe u sul dhe e perqafoi
-Zemer, cfare ke?
-Jam thjeshte duke ikur, -tha ajo,-asgje tjeter!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 90

Elena u ngrit me mundim dhe e perqafoi Dianen, e ndjente thelle ne zemer se diçka nuk po shkonte me te. Madje po fillonte te lexonte dhe syte e trishte te Dianes.
-Shpresoj mos te kem gje!
Diana filloi te qante duke tradhetuar veten e saj perpara vajzes qe tani me e kuptoi qartaz se dicka nuk shkonte aspak mire! U largua duke dale nga dhoma ku qendronte Elena dhe vazhdonte te qante ene korridor, pikerisht aty ku Gabrieli diskutonte me doktorin.
-Po cfare te thote mendja Diana?
-Nuk munda te permbahesha Gabriel!-tha ajo.
-Do ta gjejme nje zgjidhje patjeter!
-Nuk ka zgjidhje!
-Patjeter qe ka-tha Gabrieli.
E dinte nga eksperienca e vet, se nuk ia vlente te zhytej ne pesimizem dhe te linte qe gjerat te mernin tatepjet, duhej te luftoje! Ashtu si beri ai, edhe ai nuk mendonte se do ecte kurr! Ja qe me perpjekje dhe me nje force te madhe besimi ne vetvete arriti te rikthehej ne jete!
-Elena do behet mire, pastaj nuk e kemi marr lajmin perfundimtar.
-E kisha vene re qe me perpara dicka te tille, pak, por nuk mendoja se do trashegonte nga mamaja e saj!
Diana qante, mblidhej ne vetvete, dhe dridhej e tera mes kraheve te saj te kaluar pas trupit te saj!
Ndersa Elena nuk po ndiente asgje, i dukej vetja si ne ajer, e kishte kuptuar qe mund te vdiste, nuk i besohej por ishte e lumtur sepse ne fund te fundit do te bashkohej me mamane e saj! Kjo ishte nje nga te paketat gjera qe e lumturonin ne ate mes!
Gabrieli e harroi fare çeshtjen e analizave te tij, tashme nje shqetesim tjeter, teper i madh ishte bere pjese e jetes se tij! Behej fjale per Elenen, personin qe ai donte dhe kishte pritur aq gjate ta kishte prane dhe sapo vjen ai moment i mundimshem, merr vesh nje tjeter tragjedi. Ajo dyshohet te jete e semure, nje semundje qe mund ti marr jeten!
-Ajo mund te vdes!-tha Diana qe qante si nje femije!
-Ajo ka per t'u bere mire- tha Gabrieli i cili po ato momente hyri tek dhoma e Elenes.
-Zemer!-tha ajo duke marr fryme thelle! -Me duket sikur me beri me keq ky ambjent ketu!
-Nuk po ndihesh mire?-tha Gabrieli,-do kaloj mos u merzit.
-E di qe nuk do behem!-tha ajo.-E kuptova nga Diana. Ajo po qan dhe kjo do te thote se dicka nuk shkon!
-Gjithçka do shkoj mire!
-Cfare kam Gabriel?
-Asgje moj zemer!-tha ai shume i qete duke qeshur me shume embelsi fytyres te zverdhur te Elenes!
Gabrieli e dinte se gjithcka ishte psikologjike, kishte degjuar nga prinderit e tij mjafte raste kur ishin sheruar vetem sepse kishin pasur nje besim te madh ne vetevete dhe kishin luftuar me dashuri dhe perkushtim. Jo se rasti i Elenes ishte nje prej tyre por optimizmi ishte nje prej te pakteve qe mund te shpetonte ne ate menyre!
-E di cfare?-tha ai, per ti hequr mendjen Elenes nga gjithcka aty!
-Cfare?
-Po mendoja te te takoja sot, fakti qe nuk te kam telefonuar ishte sepse nuk doja te te shqetesoja! Doja te kishe dhe ti kohen tende, ashtu si une!
-Ndersa une nuk te telefonova dhe nuk iu pergjigja sms te tua per shkak se...kisha inat nuk doja!
Gabrieli filloi te qeshte, ndersa perbrenda donte te vdiste kur mendonte se mund te ishte e vertet!
Ne fillim mendonte se gjithçka ishte nje enderr, nuk e kuptonte rendesine e realitetit qe kishte perballe. Sa me shume shikonte lekuren e Elenes aq me shume i mblidhje nje lemsh ne stomak, u ul afer krevatiti te saj dhe nuk flistem, edhe pse Elena i kishte thene se per inat se kishte telefonuar, nuk e merzite ky fakt, e shikonte dhe shijonte cdo moment, i dukej sikur do ti zhdukej nga momenti ne moment, do ta linte aty dhe nuk e donte kete gje. I shtrengonte doren forte me qellim qe ta ndiente teksa frymonte, por nuk i mjaftonte!
U perpoq te mblidhte forcat dhe mos ta tradhetonte merzitja por ishte e pamundur, u afrua me shume afer saj dhe e puthti tek balli.
-Nuk rrihet me ketu apo jo?
-Me sa duket une kam per te qendruar gjate ketu!
-Jo, absolutisht!-tha ai!
Ndersa Diana qendronte jashte dhe priste me ankth doktorin, derisa ne moment brofi perpara kembeve te saja!
-Doktor, si dolen analizat?!
Ne moment erdhi Mondi i cili pervecese ishte i tramaksur, e perqafoi Dianen duke i thene te qetesohej, por ishte e pamundur!
-Doktor, na thuaj te verteten qe edhe ne te pergatitemi, te dime çfare mund te bejme!
-Nuk eshte se ka shume gjera per t'u bere,-tha ai- ajo eshte ne gjendje te rende dhe eshte shume vone, per gjithcka, me shume do ta demtoni!
Diana u palos me dysh! Nuk i besohej se nga nje dite e zakonshme ishte kthyer ne nje makth!
-Qetesohu!-i fliste Mondi, por ajo nuk mundej, kishte filluar ta donte Elenen si femijen e saj qe nuk e kishte pasur kurr!
Nga korridori i spitalit, brenda dhomes se Elenes vinin zhurma, dhe ishin pikerisht te qarat e Dianes qe dalloheshin si nje kenge vajtuese!
Elena i degjonte zerat dhe nuk fliste, rinte e qete edhe perse aty perpara ishte Gabrieli. I dukej sikur po zhytej thelle diku, ne qetesi, i dukej sikur nuk i perkiste me asaj bote, e ndjente sikur po largohej nga gjithcka aty!
-Elena!
-Mos Gabriel!-tha ajo teksa nga syte iu keputen dy lote!-Qenka e vertet!
Gabrieli nuk mund ta mbante ate qe kishte brenda tij, edhe pse kemba e lendonte e rroku forte ne krahet e tij dhe e perqafoi aq forte!
-Do bejme çfare te jete e mundur, te betohem, nuk do dorezohemi! Ja shiko mua!
-Gabriel, nuk eshte e njejta gje! Tek une eshte ndryshe! Kujto se mamaja ime ka..
-Elena, do t'ia dalim!-tha ai ndersa e shtrengonte forte dhe perpiqej te mbante ate deshiren e madhe per ta shtrenguar ne zemer!
Diana nuk mund te vinte e te futej brenda ne dhome! Kishte qare aq shume sa syte i dukeshin flake te kuq! Ndersa Mondi qendronte i ftohet dhe merrej me doktorin.
-Domthene u vertetua qe eshte ...
-Po fatkeqesisht!- tha ai.- Nuk mundem te bej dot asgje tjeter.
E ne te tilla raste askush nuk e ndjen me shume dhimbjen se ai qe e heq ne kurriz dhe Elena...ajo vajza e brishte, ishte strukur ne ate krevatin e vogel te atij spitali dhe mendonte se si do ishte atje ku do shkonte. E mblodhi mendjen vetem brenda pak minutave! Justifikohej se do ishte me mamane e saj! Ndersa per Gabrielin, per ate i dhimbte me shume zemra, nuk kishte mundur ta gezonte dot, nuk do mundete! E shikonte dhe nuk i besohej, sepse e kishte bindur veten se aq ishte! Ajo ishte udhetare ne ate bote dhe kishte cfare te bente me! Duhej ta pranonte edhe pse e lendonte ne shpirt, por cuditerisht e kishte marr me qetesi... ky ishte fati i saj!
Diana ishte larguar nga spitali, kishte porositur Gabrielin te qendronte aty derisa te kthehej perseri!
-Mondi duhet te bejme dicka, te ikim qe ketu, te flasim me babain e Elenes, duhet ta çojme jashte shtetit, dicka duhet te behet!-thonte Diane teksa endej neper shtepi dhe qante me merzitje.
-Diana, do ta gjejme nje zggjidhje, lerme te mendohem, po mendoja ti thoja Gianit, qe eshte ne Gjermani, ai mund te na ndihmoj!
-Po sikur te jete vone?
-Nuk eshte asnjehere vone, nuk besoj ne doktorat ketu.
Mondi i telefonoi nje prej miqeve te tij me te mire qe jetonte ne Gjermani, ai u tregua i gatshem, ti priste nese mendonin se kurimi i Elenes ne Gjermani do ta permiresonte.
-Si thua Diana?-tha ai,- e mora konfirmimin.
-Duhet te lajmerojme babain e saj!
Babai Elenes per rastesi ate dite kishte mberritur ne Vlore dhe do ti bente nje surprize vajzes se tij ne Tirane, tek Diana dhe tek Mondi! Ishte ne kohe per gjithcka!
-Nuk po me pergjigjet numri i tij ne Itali!
-Si ka mundesi?-tha Diana, -po tani cdo bejme?
-Telefonoji tek numri shqipetare!
Ai po vinte, dukej sikur e kishte drejtuar dikush me duart e tij, se ato momente duhej te ishte aty, pikerisht per te qene ne kohe te merrte vesh se vajza e tij...ishte duke vdekur!
Elena qendronte e perthyer ne krevatin e spitalit dhe sa vinte ndihej me e dobet edhe pse e veshur me nje qetesi qe te vriste!
-Jam shume e qete!-thonte ajo, ndersa Gabrieli e shihte dhe i vinte te qante, edhe pse e detyronte veten te kishte besim...nje besim qe i mungonte!
-Te dua shum!-vazhdonte dhe thonte ajo!
Ai e degjonte dhe ne çdo fjale te saj i dukej sikur do ti merrej fryma! Por ishte optimist...dicka i thonte se ajo do behej mire!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 89

Diana dhe mamaja e tij u menjanuan duke i lene te dy vetem!
-Lerme te te perqafoj perseri.-tha ajo duke qare!
-Po perse po qan_? Pastaj perse ke ardhur ketu? Ke qene semure?!
-Nuk e di! Nuk jam ndjere mire keto kohe!
-Normalisht e ke, nga une!-tha ai duke qeshur.
-Dhe ti me ke merzitur, por me ka marr malli kaq shume, per ty, per fytyren tende, per ecjen tende!
-Eh, kam akoma probleme kur eci!-tha ai duke varur buzet!
-Dukesh seksi keshtu!
Aq shume impakt sa kishte pasur e gjithe ajo situate aty nuk kishte pasur asgje me teper. Frika nga humbja e atyre gjerave te çmuara qe kishte i kishte futur tmerrin Elenes. Mjaftonte vetem pak minuta per te kuptuar se sa shume e rendesishme ishte gjithcka per te. Papritur dhe pa kujtuar i ishte kujtuar Gabrieli dhe ja tek e kishte perpara syve, e kishte perqafuar forte, aq forte sa do donte te qendronte pergjithemone me te aty!
-Po ti perse ketu?-i tha ajo.
-Jane analizat e fundit per kete gjashtemujor!-tha ai.
-Kushedi sa here te kane cpuar mishin ty...
-Nuk numerohen!-tha ai.
-Mos mi trego sepse kam per te rene pertoke!
-Nuk kam per ta bere nje gje te tille nese ti nuk do...
Diana po e shikonte dhe po kuptonte sa sa shume e donin njeri tjetrin, po e donin pavaresisht se mbanin inat kalamaqsh mes tyre! Elena vuri re se teksa mamaja e tij po afrohej drejte tij, Diana e ndaloi per te mos prishur ate takim te vogel aty tek dera e dhomes se analizave!
-Do behesh mire, madje po behesh dhe me behet shume qejfi!-tha Elena, duke e perqafuar perseri.- Po me duket jam une ajo qe po perkeqesohem!
-Mos e thuaj kete!
E ndjej,-tha ajo! -E ndjej ne zemer!
Elena u terhoq duke hecur larg tij, dhe po e shikonte me nje shikim te trishtuar!
-Cdo gje ka per te shkuar super!-tha ai duke i buzeqeshur.
E kishte marr malli per buzeqeshjen e tij, per dhembet e bardha, per gjithcka qe kishte te bente me te!
Ajo ecte ndersa Gabrieli e ndaloi perseri.
-Po qan, perse?-i tha ai duke e perqafuar forte!
-Te lutem, lerme!-tha ajo.-Nuk po ndihem mire.
Nuk kaloi as nje minute dhe Elena ra ne krahet e tij.
-Shpejte sepse nuk po mundem ta mbaj dot, -uleriti ai teksa Diana vrapoi per tek ai! U perpoq te zgjonte Elenen por ishte e pamundur! Asaj i kishte rene te fiket!
-Gabrieli po e veshtronte dhe po kuptonte se diçka nuk po shkonte aspak mire.
-Cfare ka?-e pyeti ai Dianen!
-Nuk e di!-tha ajo e merakosur,-nuk e di se çfare ka!
Elena u vendos ne nje dhome, akoma pandjenja, derisa doktori e zgjoi. Ishte zverdhur aq keq sa nuk kuptohej!
-Cfare ndodhi?-tha ajo me syte e kuq.
-O zot, -tha Gabrieli.-cfare jane keto njolla qe ke ne trup.
Elena u tmerrua, krahet e saj ishin mbushur me shenja te zeza.
-Cfare jane?-thonte ajo!
Diana nga ana tjeter perpiqej ta qetesonte por ishte e pamundur derisa dhe Gabrieli e kuptoi se nuk duhej ta bente aq te madhe.
Ndersa doktori e mori Dianen jashte. Elena e kuptoi se diçka po ndodhte, por e qetesonte pamja e Gabrielit aty!
-Gabri!
-Me thuaj moj zemer.-tha ai me gjithe dashuri!
-Kam gje?! Cfare jane keto qe me kane dale?
-Ndoshta ndonje infeksion, mos e vri mendjen, gjerat do shkojne mire!
Syte e saj u kryqezuan me te tijat dhe u mbushen me lote.
Ndersa qendronte ne dhome e mendonte, si do te ishte jeta e saj, dhe perse brenda shpiriti te saj po zhvillohej nje lufte pa zhurme! Gjithe ai ambjent aty e frikesonte per vdekje, e bente te humbte shpresen, te fillonte dhe te pendohej per disa gjera qe ajo kishte bere. Derisa ne dhome erdhi ai!
-Si je tani? Te paska ardhur ngjyra ne fytyre,-tha ai duke qeshur dhe duke ecur me shume mundim!
-Mire jam!Mbarove ti?
-Mesa duket po!-tha ai.
Elena shikonte nga dera dhe Diana nuk kishte ardhur qe kur ishte larguar me doktorin!
-E pe qe Dianen jashte?
-Po, aty ishte!-tha ai.-Por je vendosur ne shtepine e saj mesa po shikoj!-tha ai.
-Po! Tek ajo po qendroj!
Ne moment hyri Diana brenda ne dhome!
-Ku humbe?-tha Elena duke mos pritur sa te afrohej!
Por Diana dukej qe kishte qare, te skuqurat ne sy e tregonin me se miri, se dicka kishte ndodhur!
-Pse ke qare?
-Kush? - tha ajo duke u shtirur.
-Ti!
-Jo, zmera ime, jane ca e lodhur, ky ambienti ketu nuk po me ben mire!
Gabrieli e kuptoi qarte se diçka nuk shkonte dhe doli jashte me shpejtesi, duke ndjere dhimbje tek kembet! Mbylli deren dhe u afrua afer doktorit qe ishte bashke me mamane e tij!
-Cfare ka?-berititi ai!
-Gabriel, zemer, qetesohu!-tha mamaja e tij!
-Me thoni cfare ka?!
Doktori nuk po fliste ndersa Gabrieli i kishte ngulur syte thelle dhe po lutej qe ai te mos i thonte asgje te keqe, asgje qe do ti prishte jeten me gjithe kuptimin e fjales!
-Do me thoni cfare ka?
Mamaja e tij u afrua dhe e perqafoi, veprim qe Gabrin e besdisi duke e shtyre tutje!
-Flisni!
-Dyshojme se ka leuçemi dhe po presim analizat, por nuk jemi te sigurte!
Gabrielit sa nuk iu shemb tavani ne koke, nuk e priste klurr.
-Nuk ka mundesi, asnje nga prinderit e saj nuk...
Pastaj po kujtohej per vdekjen e mamase se Elenes, dhe ...egzistonte mundesia qe ajo te trashegonte te njejten gje!
-Nuk eshte e mundur, Elena jo! Nuk mund...
Ai u ul tek stolat anash murit, plasi koken ne mur nga inati dhe qetesisht i rridhnin lote, u shkaterrua ne moment ne brenda, zemra e tij filloi te rrihte forte, nje lemsh iu mblodh ne stomak dhe nuk po mund te kontrollonte gjithe ate qe po ndodhte, thjeshte nuk mundete! Ishte e tepert ajo qe kishte marr vesh!
Ndersa Diana perpiqej te shtirej perpara saj, pa rezutat! Lotet i shkisnin si pa dashur!
-Kam dicka qe po qan apo jo?-tha ajo teksa pa nje lote te Dianes qe u keput kalimthi.
-Jo zemer, je shume mire, por qaj nga gezimi dhe falenderoj shume zotin qe me dha mundesine te kem nje vajze si ty afer meje! Je dhurata me e bukur qe me ka bere zoti!
-Diana, pse mi thua keto!?!-thonte Elena e shqetesuar.
-Zemer, ta them sepse e ndjej, madje fola dhe me doktorin dhe me duhet te jap disa ilace sepse ke nje infeksion te vogel!
-Alergji!
-Po dicka e tille!
Elena e ndjente dhe e dinte se nuk ishte aspak alergji, ia thonin syte e saj prej nje nene!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 88

Kishin kaluar plote tre jave qe kur Elena kishte takuar Gabrielin. Qe atehere nuk e kishte marr me mundimin ti telefononte qofte edhe per ta pyetur se si ishte! Miqte e saj, Marseli dhe Juna nuk dinin si ta spjegonin kete qendrim te saj por pas shume perpjekjesh arriten qe ta respektonin ate qe bente dhe mendonte. Ndersa motra e saj Linda, nuk kishte ndermend ta justifikonte per sjelljet e saj!
Elena kishte dhene tre provime deri ato momente dhe asnje pergjigje nuk kishte marr, vonimi i daljeve te pergjigjeve e kishte bere te padurueshme dhe e kishte afruar me teper me nje prej shokeve te saj te klases, Altonin. Shpesh i qellonte te ishte vetem ne leksione dhe keshtu detyrohej te rinte me nje te njohur te klases. Altoni ishte djale i thjeshte, i heshtur, mesonte shume dhe i cmendur pas elektronikes.
Ishte e hene, Elena sapo kishte perfunduar provimin e saj te katert dhe po priste te dilnin Juna me Marselin nga klasa tjeter. Derisa sa ata u shfaqen, Marseli ishte bere i kuq nga tensioni i perqendrimit dhe Juna qe e ngushellonte. Dukej qarte qe nuk kishte dale mire!
-Si dolet?!-i pyeti ajo te dy miqte e saj,-sepse me sa po shikoj nuk paskeni dale dhe aq mire e?
-Une nuk ankohem!-tha Juna...
-Ndersa une as nuk kam per ta marr!-tha Marseli i zymte,-por me mire ikim qe ketu, shkojme diku sepse kam vertet nevoj te heq mendjen!
-Mua do me falni, harrova t’u thoja por me tha Altoni per te dale, do shihemi mbasdite ndoshta!
Juna me Marselin u habiten, gjate gjithe asaj kohe Elena nuk i kishte zevendesuar me asnje, ndersa ato momente po sillej krejt ndryshe.
-Ne rregull, shihemi !-tha Juna ftohte duke u larguar bashke me Marselin dhe duke lene Elenen te priste.
-Nuk me besohet!-tha Marseli teksa ishin me tutje saj.-Elena refuzon ne, per ate! Sapo e ka njojtur.
-Nuk mendon se po e tepron pakesa_? Ne e genjyem Marsel dhe normalisht ka te drejte te veproj si te doje! Nuk vihen re keto gjera ne shoqeri.
-As ty nuk te kuptoj meqe ra fjala!
-Edhe une tani po kuptoj, pa vendose veten ne vend te saj, e mashtruam te gjithe, dhe tani cila eshte zgjidhja qe ajo i jep? Te largohet?!
Marseli hodhi syte nga hyrja e shkolles dhe pa Elenen me Altonin, duke ecur dhe duke folur me shume zell. Vihej re qartazi se ajo ishte mire.
-Me duket se Gabrieli i perket te shkuares!-tha ai duke u larguar.

Elena po zbriste nga oborri i Universitetit bashke me Altonin i cili ishte i lumtur se e kishte bere mjaftueshme mire provimin.
-Ke per ta marr dhjete e di une!- tha Elena gjithe kunje!
-Dhe ti ke per te dale mire, e di une!-plotesoi ai.
-Atehere ku do shkojme? Ka akoma disa vende shume te bukur per te vizituar Tirana!
Te dy vendosen te shkonin ne nje vend te vecante, te qete dhe relaksues.
Ndersa Gabrieli po ate dite kishte dale prej shtepise se tij duke ecur me shume mundim, por po ecte dhe ishte nje dite e madhe, madje kishte ftuar edhe Junen dhe Marseli, por ceshtja qendronte, a ti thonte Elenes, po betimi qe ai nuk do ti telefononte me?!
-Po Elena nuk ishte me ju?-tha ai teksa Marseli dhe Juna kishin perfunduar ne shtepine e tij ne mbasdite.
-Jo ne fakt!-tha Marseli dhe ne nuk donim ta shqetesonim.
-Ta shqetesonit, pse?
-Gabriel, me mire eshte qe Elenes ti thuash ne momentin kur ajo te harroj pakesa, eshte mikja jone por eshte bere pak skeptike dhe indiferente per gjithcka.
Juna kishte te drejte!
-Domethene ajo akoma mban inat per gjithcka ndodhi apo jo? Dhe nuk ka pyetur fare.
Elena e dinte qe Gabrieli ishte mire, vertet nuk kishte pytur po ne menyre indirekte e kishte marr vesh per gjendjen e tij nga miqte!
-Ka pyetur!-genjeu Juna.
Syte e Gabrielit ndricuan.
-Atehere le ti telefonojme dhe ti themi te vij, edhe pse per mua do jete pak e veshtire.
-Gabri perse nuk veprojme keshtu, - po thonte Juna – sapo ti te jesh mire, dhe mos te kesh me pengesa ne te ceur, dhe jam e sigurt qe kete do ta arrish per dy jave, atehere te fillosh ti japesh drejtim gjerave me Elenen!
Marseli po mendonte me vete se cfare dreqin po thonte Juna, por nuk u ndje dhe e aproivoi, me vone tha:
-Dy jave? Te mjaftueshme qe ai djali tjeter te bie ne sy!
-Le te jete dhe ai, po ka per te ndodhur do ndodh!-tha ajo.
-Juna mos dil garant per te tjeret!
-Ashtu, e cfare duhet te beja, ti telefonoja Elenes keshtu si pa te keq, te vinte ne festen e tij!
-Nuk ishte feste komplet!
-Po cfare ishte?
-Ishte nje stimul nga prinderit e Gabrit qe ai te ndihej mire.
Ishte e vertet, ishte veçese nje shtyse qe djali i tyre te behej mire, por ata nuk e kuptonin se gjendja e tij psikologjike varej nga Elena.

Pas mbledhjes se fundit kishte kaluar plote nje jave. Elena dilte me shpesh me Altonin, jo per detyra, jo per lendet e reja! Ai ishte djale i qete dhe asaj i pelqente shoqeria e tij, por problemi qendronte diku tjeter. Elena, kohet e fundit po haste mjafte probleme me shendetin, ndihej e lodhur, pa force dhe me nje deshire te madhe per te qendruar ne shtepi, shtire. Te gjithe mendonin se ishte per shkak te Gabrielit, qe deri ate kohe nuk ishte bere i gjalle! Por ne fakt nuk ishte ashtu!
-Sot do te shkojme te bejme analizat, te gjitha-tha Diana teksa Elena nuk po ngrihej nga shtrati.-Ke nje ore kohe te behesh gati!
-Ah, pertoj, dua te fle!-tha ajo me nje ze te ngjirur!
-Ke vetem nje ore kohe!-i perseriti Diana.
Elena u ngrit dhe pa se ishte zverdhur ne fytyre, u tremb pakesa por nuk i dha shume rendesi, ne telefon i kishte ardhur papritur nje mesazh nga Gabrieli. Ishte mesuar se gjithe asaj kohe te priste mesazhe nga Altoni, por...
“Te uroj te kalosh bukur sot” vetem kaq shkruante. Iu be mjafte qejfi qe e lexoi ate mesazh, vecanerisht nga ai, por e mori lehte duke i kthyer nje pergjigje shumete thate dhe duke e falenderuar! Filloi te behej gati.
Ndersa Gabrieli sapo ishte zgjuar dhe po behej gati me mundim, sot kishte nje tjeter vizite, keshtu qe duhej te behej mire!
-Je bere gati?-tha mamaja e tij
-Po ma, jame bere, edhe kesaj rradhe ia dola te levizja lirshem!
Gabri ishte rikthyer me shume se kurr i gjalle, ecte vet, ishte me i qete, lexonte librat e vitit te pare dhe per me teper, diçka qe nuk mund te mos ta bente, mendonte per Elenen. Ate dite kishte nje ndjesi sikur do ta takonte, por nuk e shfaqi veten. Kishte pasur dhe here te tjera kur e kishte ndjere afer dhe nuk kishte qene aty!
-Ma, me ktheu pergjigje sot!-tha ai i entuziasmuar.
-Cfare?
-Jo ndonje gje te vecante por me ktheu pergjigje, dhe kjo eshte e rendesishme!-tha ai me nje fytyre te qeshur.
Nderkohe Elena, ishte bere gati dhe po dilte nga shtepia, po ashtu dhe Gabrieli.


-I urrej spitalet!-po ankohej Elena duke ecur zvar neper korridoret e spitalit.
-Elena, nuk ke qene mire keto kohe, madje nuk me falet qe po te çoje kaq vone per analizat-tha Diana.

Elena shfrynte dhe ecte me pertese pergjate korridorit derisa te arrinte ne zyren e analizave.-Nuk e di perse po ndihem keshtu Diana!-tha Elena duke qendruar e duke pritur ne stolat qe ndodheshin ne korridor.
Kohet e fundit Elena kishte filluar te ndjente dhimbje te forta koke dhe nuk perqendrohej dot. E vetmja gje qe deshironte ishte te qendronte shtire!
-Dhe pak dhe vjen doktori!- u pergjigj nje infermiere aty qe mesa dukej kishte sherbimin ate dite.
-Do bej analizat dhe do ikim?-tha Elena e paduruar!
-Do marrim dhe pergjigjet,-tha Diana!
-Po me hipen frike!
-Pse?-tha Diana.
-Me duket sikur dicka nuk shkon mire me mua!-tha ajo e shqetesuar!
Doktori erdhi dhe Elena bashke me Dianen u futen brenda.
Elena e kishte tmerr medikamentet mjeksore duke filluar qe nga ilacet dhe gjithcka tjeter! Aq sa nje here kur kishte qene e vogel i kishte rene te fiket teksa priste tek dentisti vetem nga frika dhe nga era e ilaceve ne ambjentit.
-Mbaruam!-tha doktori pasi kishte marr mostren e gjakut prej vajzes.
Elena e pa dhe e mbertheu nje ndjenje frike, po sikur te ishte semure, dhe pikerisht ato momente iu kujtua vetem Gabrieli, askush tjeter! E kishte frikesuar e gjithe ajo situate dhe po i vinin ne mendje nje situate e pakendshme. Doli nda dera me syte pa iu shkeputur nga proveza e gjakut te saj. Sa doli nga dera dhe cfare te shihte perpara deres ishte shfaqur krejte papritur Gabrieli bashke me mamane e tij.
Shpertheu ne lote, ishte me e forte se ajo! Ishte pikerisht ai qe po kujtonte para pak minutash, dhe ja tek e kishte ato momente. Perpara saj, per me teper ne gjendje shume te mire, ishte ne kembe!
-O zot, ke filluar te ecesh?-tha ajo duke mos ditur cfare ti thonte!
-Po,-tha ai duke buzeqeshur!
-Nuk me besohet!-tha ajo.Dhe nuk ngurroi asnje moment ta perqafonte. Aq forte sa dukej sikur do ta shtrydhte!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 87

-A mund te afrohesh ketu?-tha ai teksa Elena ishte ulur ne gjunje perpara tij!
-Po, madje te kam sjelle nje pako me cokollata edhe pse ne vend te kesaj meritoje nje...
-Me vri!-tha ai!
-Tani eshte vone!-tha Juna duke u tallur!- prit ndonje dite kur te te bejme ndonje te papritur! E meriton!
-Gjithsesi, ne po dalim!-tha Marseli,- ju keni per te folur keshtu qe po largohemi!
Te dy u larguan dhe ne dhome lane vetem Elenen dhe Gabrielin. Ky mund te ishte momenti me i veshtire qe kishte kaluar ato kohe Elena! Perballja me te, me syte e tij, perballja e ndjenjave te saja te fshehura per aq shume kohe! I dukej sikur kishte dal nga nje kafaz merzitjeje teksa e kishte pare! Ai ishte mire por ajo kishte kaluar shume, zemra e saj nuk mundej!
Elena kishte ndryshuar dhe ky fakt, me perpara nuk e trembte Gabrielin, por teksa e shikonte, teksa shikonte shikimin e saj te forcuar po frikesohej! Ai nuk e kishte menduar se ndoshta ajo nuk e falte, nuk e kishte menduar se ndoshta do shkonte shume vone! Ishte perqendruar tek halli i tij dhe kishte injoruar ato aspekte te jetes qe i sillnin lumturin!
-Me ka marr malli!-tha ai duke mos ditur cfare te thonte!
-Edhe mua! Por...
Sa here Elena priste fjaline dhe ulte syte te mendonte ai frikesohej! Ate moment i therriste mendjes se si nuk e kishte menduar me perpara gjithe kete dhe ja tek ishin pasojat!
-Mua me dukesh si nje i huaj!-vazhdoi te thonte ajo e qete.
-Si mund ta thuash kete?
-Gabri ti ke kaluar shume, ke vepruar sipas mendjes tende por kurr nuk mendove dhe per te tjeret qe pervec te gjithave mund te te kishin ndihmuar me shume se ti mund ta imagjinoje!
-Por Elena ne...
-Nuk ka Ne Gabriel, ka ti dhe une!-tha ajo.
-Jo...nuk je duke folur ti!
-Padyshim qe jam duke folur une!-tha Elena duke u ngritur ne kembe dhe duke u larguar per nga dera!
Gabrieli u habit, nuk e priste kurr nje reagim te tille! Donte ti lutej te qendronte, ti thonte se gjerat do shkonin mire, por si ta bente nje gje te tille? Ai e dinte shume mire se nuk mund te fliste!
-Te lutem qendro!-tha duke u prere ne fytyre!
-Do vij perseri, aty mbi krevat jane cokollatat e tua te preferuara!
-Nuk dua ato, por ty!
-Tani per tani, shijojne me shume ato!-tha Elena duke mos ditur as vet se cfare fjalesh po nxirrte nga goja!
Doli nga dera dhe u perballe me Marselin, Junen dhe mamane e Gabrielit!
-Me falni per shqetesimin,-tha ajo ftohte duke u larguar!
Elena zbriti shkallet e brendesise se shtepise se Gabrielit dhe perfundoi tek dera e fundit per te dale jashte saj!
-Elena, por cfare te thote mendja?-tha Juna, -ku po iken?!
-Ne shtepine time!-tha ajo, ndersa te gjithe po e shihnin me habi!
Elena ndihej keq! I imagjinonte ndryshe ato momente por mesa dukej krenaria e saj po e drejtonte ne veprime te tjera! E pa se ishte shume mire, po fillonte te ecte! Por ndihej e fyer thelle brenda saj,kur Gabrieli i kishte fshehur dicka te tille, imagjino cmund te behej me vone!
Ajo kuptoi shume qarte se ai nuk kishte aspak besim tek ai! Ne mendjen e saj pluskonte ajo idea se te jesh bashke me nje person tjeter do te thote shume, madje do te thote te jesh me te ne te mire dhe ne te keq! Ajo ishte vetem per pjesen e mire te te githe kesaj!
-Elena, pse ike ashtu?
-Mamaja e tij u merakos per ndikimin tim tek djali i saj! Ndersa tani...
-Cfare Elena?-tha Marseli.
-E dini cfare mjaft te dy, e di vet se cfare bej!
Mund te dukej e pakuptueshme, por ajo kishte te drejte! 
Elena doli nga dera ndersa jashte qendronte Diana!
-Elena!-i foli ajo e habitur nga qendrimi teper i ftohte i Elenes!
-Ikim!-tha Elena.
Diana po shikonte nga Marseli dhe nga Juna qe kishin marr nje pamje si te hutuar! Nuk po kuptonte se cfare po ndodhte!
Elena shume e qete hyri ne makine dhe po shikonte nga dritarja e shtepise se Gabrielit. Ndiehej bosh, aspak e entuziasmuar! Aty po fillonte te njihte veten e saj! Ishte njeri qe dashuronte fort, me gjithe zemer, me gjithe trup por ne momentin qe zhgenjehej nuk kthehej me! Ishte ajo, vetja e saj, keshtu ishte ndertuar, askush nuk ishte fajtore per kete fakt, madje as ajo vet!
-Elena...-filloi te fliste Diana!
-Cfare?! -ia ktheu ajo pa pertim!-Nuk dua qe dhe ti te me kritikosh!
Diana e kuptoi se nuk duhej te fliste, e kuptonte se si ishte gjendja e Elenes ato momente edhe pse ajo e kishte maskuar bukur trishtimin qe e kishte mbuluar!
-Jo, doja vetem te te pyesja se si je?-tha Diana!
-Mire, u pergjigj Elena duke kthyer fytyren nga xhami dhe duke lotuar ne heshtje, aty po kuptonte se gjithcka ishte thyer, madje e gjithe ajo dashuri aq e forte ishte shuar si te ishte pluhur! Kishte vuajtur aq shume per ate, ishte lutur cdo nate qe ia te shfaqej, por ai nuk e kishte bere kurr! Ne momentin qe ajo e gjen, ndjehet si... nje cope lecke e braktisur!
Nderkohe mamaja e Gabrielit ishte acaruar maksimum! Ishte futur ne dhome dhe kishte pare djaline e saj krusur te merzitur dhe duke qare si femije!
-Zemer, mos u merzit!
-Ma, ajo u largua, e pe si ishte?!
-Sepse nuk te do!- vazhdonte ti thonte ajo!
-Jo sepse ti...ti u nxitove, ti ma largove!
Djaloshi i gjore, aq shume ishte acaruar sa po bente ke te mundete fajtor per gjithcka ai kishte bere!
Elena u fut ne shtepine e saj dhe donte vetem te qante edhe pse nuk kishte force, i mungonte e kaluara e saj e arte!
Linda plasi deren duke e lene Elenen pakesa te menduar! Ajo mori letren e gjyshit te saj dhe po e keqyrte ne dore, i tha nje mendje ta hapte por ndaloi. Amanetet e te vdekurve gjithmone zbatoheshin dhe ajo duhet ta bente! Megjithese ishte kurioze se cfare ishte shkruar aty! Doli nga dhoma dhe ne sallon po qendronin Diana me Linden, kjo e fundit shikonte e merzitur dhe nuk fliste!
-Nuk e kuptoj se perse me mbani kete qendrim!-shpertheu Elena.
-Sepse po tregohesh e keqe. Gabrieli me ka telefonuar mua dhe Dianes, ndersa ti as qe e ve ujin ne zjarr!
-Dhe..._?
-Si thua moj keshtu se po me habit! Me duket sikur je ti ajo qe nuk e do!
-Ah vertet, po shume mire ben qe ju telefonon.
-Sepse ti nuk e hap telefonin.
Ne fakt qe diten qe Elena kishte shkuar mesazhet, ato kishin mbushur memorien e telefonit dhe telefonatat zinin njera- tjetren
-Nuk dua ti pergjigjem!-tha ajo prere!
Ndersa Gabrieli kishte filluar te ecte edhe pse pak, ia kishte marr dores, mund te leviste brenda dhomes me lehtesi.
-Nuk ka telefonuar apo jo?-i thonte ai mamase se tij!
-Jo, nuk ka telefonuar, fare!
-Ajo ka te drejte, une e kam fajin!
-Jo zemer, mos e thuaj kete.
-E di cfare ma, nuk do ti telefonoj me! Te betohem, po u kujtua per mua, le te kujtohet, une nuk kam per ta bere me! Gabova, e di por ajo...
-Eshte me teper krenare se mendon!
-Ajo eshte aq shume e lenduar sa nuk do te me shoh me kurr ma!
-Ajo te do bir, por gjerat vajten keq dhe koha ka per te treguar   . . .

Read More