Historia: Letra e Fundit- Part 88

Kishin kaluar plote tre jave qe kur Elena kishte takuar Gabrielin. Qe atehere nuk e kishte marr me mundimin ti telefononte qofte edhe per ta pyetur se si ishte! Miqte e saj, Marseli dhe Juna nuk dinin si ta spjegonin kete qendrim te saj por pas shume perpjekjesh arriten qe ta respektonin ate qe bente dhe mendonte. Ndersa motra e saj Linda, nuk kishte ndermend ta justifikonte per sjelljet e saj!
Elena kishte dhene tre provime deri ato momente dhe asnje pergjigje nuk kishte marr, vonimi i daljeve te pergjigjeve e kishte bere te padurueshme dhe e kishte afruar me teper me nje prej shokeve te saj te klases, Altonin. Shpesh i qellonte te ishte vetem ne leksione dhe keshtu detyrohej te rinte me nje te njohur te klases. Altoni ishte djale i thjeshte, i heshtur, mesonte shume dhe i cmendur pas elektronikes.
Ishte e hene, Elena sapo kishte perfunduar provimin e saj te katert dhe po priste te dilnin Juna me Marselin nga klasa tjeter. Derisa sa ata u shfaqen, Marseli ishte bere i kuq nga tensioni i perqendrimit dhe Juna qe e ngushellonte. Dukej qarte qe nuk kishte dale mire!
-Si dolet?!-i pyeti ajo te dy miqte e saj,-sepse me sa po shikoj nuk paskeni dale dhe aq mire e?
-Une nuk ankohem!-tha Juna...
-Ndersa une as nuk kam per ta marr!-tha Marseli i zymte,-por me mire ikim qe ketu, shkojme diku sepse kam vertet nevoj te heq mendjen!
-Mua do me falni, harrova t’u thoja por me tha Altoni per te dale, do shihemi mbasdite ndoshta!
Juna me Marselin u habiten, gjate gjithe asaj kohe Elena nuk i kishte zevendesuar me asnje, ndersa ato momente po sillej krejt ndryshe.
-Ne rregull, shihemi !-tha Juna ftohte duke u larguar bashke me Marselin dhe duke lene Elenen te priste.
-Nuk me besohet!-tha Marseli teksa ishin me tutje saj.-Elena refuzon ne, per ate! Sapo e ka njojtur.
-Nuk mendon se po e tepron pakesa_? Ne e genjyem Marsel dhe normalisht ka te drejte te veproj si te doje! Nuk vihen re keto gjera ne shoqeri.
-As ty nuk te kuptoj meqe ra fjala!
-Edhe une tani po kuptoj, pa vendose veten ne vend te saj, e mashtruam te gjithe, dhe tani cila eshte zgjidhja qe ajo i jep? Te largohet?!
Marseli hodhi syte nga hyrja e shkolles dhe pa Elenen me Altonin, duke ecur dhe duke folur me shume zell. Vihej re qartazi se ajo ishte mire.
-Me duket se Gabrieli i perket te shkuares!-tha ai duke u larguar.

Elena po zbriste nga oborri i Universitetit bashke me Altonin i cili ishte i lumtur se e kishte bere mjaftueshme mire provimin.
-Ke per ta marr dhjete e di une!- tha Elena gjithe kunje!
-Dhe ti ke per te dale mire, e di une!-plotesoi ai.
-Atehere ku do shkojme? Ka akoma disa vende shume te bukur per te vizituar Tirana!
Te dy vendosen te shkonin ne nje vend te vecante, te qete dhe relaksues.
Ndersa Gabrieli po ate dite kishte dale prej shtepise se tij duke ecur me shume mundim, por po ecte dhe ishte nje dite e madhe, madje kishte ftuar edhe Junen dhe Marseli, por ceshtja qendronte, a ti thonte Elenes, po betimi qe ai nuk do ti telefononte me?!
-Po Elena nuk ishte me ju?-tha ai teksa Marseli dhe Juna kishin perfunduar ne shtepine e tij ne mbasdite.
-Jo ne fakt!-tha Marseli dhe ne nuk donim ta shqetesonim.
-Ta shqetesonit, pse?
-Gabriel, me mire eshte qe Elenes ti thuash ne momentin kur ajo te harroj pakesa, eshte mikja jone por eshte bere pak skeptike dhe indiferente per gjithcka.
Juna kishte te drejte!
-Domethene ajo akoma mban inat per gjithcka ndodhi apo jo? Dhe nuk ka pyetur fare.
Elena e dinte qe Gabrieli ishte mire, vertet nuk kishte pytur po ne menyre indirekte e kishte marr vesh per gjendjen e tij nga miqte!
-Ka pyetur!-genjeu Juna.
Syte e Gabrielit ndricuan.
-Atehere le ti telefonojme dhe ti themi te vij, edhe pse per mua do jete pak e veshtire.
-Gabri perse nuk veprojme keshtu, - po thonte Juna – sapo ti te jesh mire, dhe mos te kesh me pengesa ne te ceur, dhe jam e sigurt qe kete do ta arrish per dy jave, atehere te fillosh ti japesh drejtim gjerave me Elenen!
Marseli po mendonte me vete se cfare dreqin po thonte Juna, por nuk u ndje dhe e aproivoi, me vone tha:
-Dy jave? Te mjaftueshme qe ai djali tjeter te bie ne sy!
-Le te jete dhe ai, po ka per te ndodhur do ndodh!-tha ajo.
-Juna mos dil garant per te tjeret!
-Ashtu, e cfare duhet te beja, ti telefonoja Elenes keshtu si pa te keq, te vinte ne festen e tij!
-Nuk ishte feste komplet!
-Po cfare ishte?
-Ishte nje stimul nga prinderit e Gabrit qe ai te ndihej mire.
Ishte e vertet, ishte veçese nje shtyse qe djali i tyre te behej mire, por ata nuk e kuptonin se gjendja e tij psikologjike varej nga Elena.

Pas mbledhjes se fundit kishte kaluar plote nje jave. Elena dilte me shpesh me Altonin, jo per detyra, jo per lendet e reja! Ai ishte djale i qete dhe asaj i pelqente shoqeria e tij, por problemi qendronte diku tjeter. Elena, kohet e fundit po haste mjafte probleme me shendetin, ndihej e lodhur, pa force dhe me nje deshire te madhe per te qendruar ne shtepi, shtire. Te gjithe mendonin se ishte per shkak te Gabrielit, qe deri ate kohe nuk ishte bere i gjalle! Por ne fakt nuk ishte ashtu!
-Sot do te shkojme te bejme analizat, te gjitha-tha Diana teksa Elena nuk po ngrihej nga shtrati.-Ke nje ore kohe te behesh gati!
-Ah, pertoj, dua te fle!-tha ajo me nje ze te ngjirur!
-Ke vetem nje ore kohe!-i perseriti Diana.
Elena u ngrit dhe pa se ishte zverdhur ne fytyre, u tremb pakesa por nuk i dha shume rendesi, ne telefon i kishte ardhur papritur nje mesazh nga Gabrieli. Ishte mesuar se gjithe asaj kohe te priste mesazhe nga Altoni, por...
“Te uroj te kalosh bukur sot” vetem kaq shkruante. Iu be mjafte qejfi qe e lexoi ate mesazh, vecanerisht nga ai, por e mori lehte duke i kthyer nje pergjigje shumete thate dhe duke e falenderuar! Filloi te behej gati.
Ndersa Gabrieli sapo ishte zgjuar dhe po behej gati me mundim, sot kishte nje tjeter vizite, keshtu qe duhej te behej mire!
-Je bere gati?-tha mamaja e tij
-Po ma, jame bere, edhe kesaj rradhe ia dola te levizja lirshem!
Gabri ishte rikthyer me shume se kurr i gjalle, ecte vet, ishte me i qete, lexonte librat e vitit te pare dhe per me teper, diçka qe nuk mund te mos ta bente, mendonte per Elenen. Ate dite kishte nje ndjesi sikur do ta takonte, por nuk e shfaqi veten. Kishte pasur dhe here te tjera kur e kishte ndjere afer dhe nuk kishte qene aty!
-Ma, me ktheu pergjigje sot!-tha ai i entuziasmuar.
-Cfare?
-Jo ndonje gje te vecante por me ktheu pergjigje, dhe kjo eshte e rendesishme!-tha ai me nje fytyre te qeshur.
Nderkohe Elena, ishte bere gati dhe po dilte nga shtepia, po ashtu dhe Gabrieli.


-I urrej spitalet!-po ankohej Elena duke ecur zvar neper korridoret e spitalit.
-Elena, nuk ke qene mire keto kohe, madje nuk me falet qe po te çoje kaq vone per analizat-tha Diana.

Elena shfrynte dhe ecte me pertese pergjate korridorit derisa te arrinte ne zyren e analizave.-Nuk e di perse po ndihem keshtu Diana!-tha Elena duke qendruar e duke pritur ne stolat qe ndodheshin ne korridor.
Kohet e fundit Elena kishte filluar te ndjente dhimbje te forta koke dhe nuk perqendrohej dot. E vetmja gje qe deshironte ishte te qendronte shtire!
-Dhe pak dhe vjen doktori!- u pergjigj nje infermiere aty qe mesa dukej kishte sherbimin ate dite.
-Do bej analizat dhe do ikim?-tha Elena e paduruar!
-Do marrim dhe pergjigjet,-tha Diana!
-Po me hipen frike!
-Pse?-tha Diana.
-Me duket sikur dicka nuk shkon mire me mua!-tha ajo e shqetesuar!
Doktori erdhi dhe Elena bashke me Dianen u futen brenda.
Elena e kishte tmerr medikamentet mjeksore duke filluar qe nga ilacet dhe gjithcka tjeter! Aq sa nje here kur kishte qene e vogel i kishte rene te fiket teksa priste tek dentisti vetem nga frika dhe nga era e ilaceve ne ambjentit.
-Mbaruam!-tha doktori pasi kishte marr mostren e gjakut prej vajzes.
Elena e pa dhe e mbertheu nje ndjenje frike, po sikur te ishte semure, dhe pikerisht ato momente iu kujtua vetem Gabrieli, askush tjeter! E kishte frikesuar e gjithe ajo situate dhe po i vinin ne mendje nje situate e pakendshme. Doli nda dera me syte pa iu shkeputur nga proveza e gjakut te saj. Sa doli nga dera dhe cfare te shihte perpara deres ishte shfaqur krejte papritur Gabrieli bashke me mamane e tij.
Shpertheu ne lote, ishte me e forte se ajo! Ishte pikerisht ai qe po kujtonte para pak minutash, dhe ja tek e kishte ato momente. Perpara saj, per me teper ne gjendje shume te mire, ishte ne kembe!
-O zot, ke filluar te ecesh?-tha ajo duke mos ditur cfare ti thonte!
-Po,-tha ai duke buzeqeshur!
-Nuk me besohet!-tha ajo.Dhe nuk ngurroi asnje moment ta perqafonte. Aq forte sa dukej sikur do ta shtrydhte!