Historia: Letra e Fundit- Part 23

Megi po qendronte ne kembe me nje fytyre te qeshur pa e kuptuar se çfare po ngjallte tek Elena. Gabrieli uli koken ne moment dhe nuk foli. Tashme Marseli nuk po e imitonte me dhe po shikonte si i hutuar, duhet te bente diçka perpara se te thoshte ndonje broçkull e motra dhe tha:

-Megi po vetem Gabrieli eshte ne kete tavoline?!- tha ai gjithe ironi.-Jam une, eshte e dashura ime, motrat e te dashurave tona dhe e dashura e ...

-E di,-ia preu ajo gjithe inat. -Thjeshte doja t'ju pershendesja. 

Tha keto fjale dhe u largua duke mermeritur e merzitur. Elena u kthue nga Gabrieli dhe po e shikonte si te donte t'i thoshte: "Sa shume ishte e shqetesuar shoqja per ty?"

Gabrielit i ngjiteshin vajzat dhe nuk kerkonin kurr shoqeri te paster prej tij, tipike kjo ne shkollen e tyre. Kudo qe shkonte sapo merrnin vesh qe prinderit e tij ishin dentiste, gjenin nje arsye me teper qe te luftonin per te. Kjo ishte arsyeja qe shoqet e tij ishin te gjitha ne moshe me te madhe se ai. Ndersa shoqeria me ato te voglat mund te zgjaste vetem per nje muaj, maksimumi dy sepse aq ishte maksimumi i shtirjes se vajzave, nje dite te bukur i degjoje teksa i thoshin: "Une nuk te shikoj dot si shok!" Dhe aty perfundonte ajo shoqeria e paster. Elena nuk ishte tipi xheloz, i tipkeve te adoleshenteve. Ajo gjithemone i thoshte: " Nese eshte dikush tjeter qe te ben te lumtur, atehere ma thuaj, por kurr mos ma puno pas kraheve, une do te largohem!"

-Nuk di çfare te them,-tha Gabrieli i detyruar nga te gjitha shikimet qe e kishin rrethuar.- Jam shume i emocionuar qe jam nje VIP dhe njerezit interesohen per mua.

Ne moment Elena ia vesh me nje shupklake kraheve te medhenje.

-Me pelqyen rrobat qe kishte veshur,-tha Linda si per te ndryshuar bisede!

-Cfare?! -tha Amantia me nje fytyre si pikepyetje.

-Dua te them qe gjeta veshjen per ne karnavale. 

Juna dhe Elena po shfrynin nga biseda e motrave me te vogla dhe te dyja menduan se ishte e nevojshme te diskutonin per ate çfare vertet do te vishnin ne Mbremjen e Matures.

-Mua sapo me sollen nje kostum te bardhe!-tha Gabrieli duke pare ne sy Marselin qe kishte vendosur te vinte si nje kamarier i veshur klas. -E kishte porositur mami.

-Ke folur me mamain per Mbremjen, po ti me the qe nuk kishe folur.-tha Elena e habitur.

-Une kam folur me ty, ne telefon, keshtu?! Aty afer ka qene Antonela dhe bashke po diskutonim per kostum te bardhe dhe gjithçka ka vajtur ne vesh te mamit.-tha ai duke ngritur cepin e buzes.- Sa me fat qe jam e?!

Gabrieli nuk i kishte thene akoma per arushin me zemer ne dore, e kishte mbeshtjelle me nje leter dhe e kishte ne makine, po priste momentin qe t'ia jepte. Nuk i kishte thene as per mesazhet qe Antonela e vogel i lexonte fshehurazi nga lenia e celularit ne pakujdesi. Po t'ia thoshte, Elena do fillonte me epitet e saj, i pakujdesshem, nuk do t'ia dish dhe preferonte me mire mos te thoshte asgje!

-Po ju vajza nuk na keni thene se çfare do vishni?-tha Marseli gjithe pafajsi.

-As mos t'u shkoje ne mendje ta merrni vesh!- tha Juna.-Eshte surprize.

Te dy djemte ngelen si budallenje duke pritur qe t'u shuhej kurioziteti, kur ne te vertet iu shtua me shume, te dyve!