Historia: Letra e Fundit- Part 6

Elena e ndjente se nuk do te ishte ashtu, e shtrengonte forte rreth vetes Gabrielin i cili i peshperiste ne vesh dhe perpiqej te gjente nje fije shprese dhe se gjithçka do shkonte ashtu si ishte planifikuar. Ata do shijonin lirine e tyre jashte Vlores, do studjonin ne profesionin qe do zgjidhnin dhe mbi te gjitha do mesonin te njihnin veten e tyre pa mamin dhe babin afer. Per fat te keq gjerat ne mendjen e vajzes duhet te ndryshonin qe kur pa gjyshin e saj qe qendronte rrugeve dhe nuk e imagjinonte dot se çfare mund te ndodhte me motren e saj me vone.
-Elena, me shiko ne sy te lutem,-i tha ai duke e larguar nga krahet e tij si te ishte nje femije i vogel.
-Gabrieli a mund te qendroj aty dhe pak-tha ajo duke i drejtuar syte nga vendi ku me pare kishte qene e perqafuar. 
Gabrieli nuk ia prishi, e perqafoi perseri dhe po priste nje shpjegim. 
-E gjitha erdhi si pasoj e babit tim,-tha ajo duke thare lotet ne bluzen e te dashurit te saj dhe duke qare me ngasherrim. Valet perplaseshin me terbim po ashtu si fliste dhe ajo.
-Cfare ka ai?
-Ai nuk do t'ia dij me per ne! Nuk i intereson me se çfare bejme! Flet vetem me Donen per ore te tera dhe kur vjen momenti tek ne! Shpejton minutat!-tha ajo duke marr fryme thelle dhe duke drejtuar shikimin e mjegulluar nga lotet nga Gabrieli i cili ishte perqenruar tek fytyra e saj qe ndriçohej vobektas nga dritat e largeta te restorantit.
-Po flet nga ana e mbeshtetjes monetare? Zemer, ta perserise, me ate do merrem une. Nuk kam ndermend te te le ketu, sa te rregullohemi!-tha ai me nje ze te qete dhe qetesues.
-Jo Gabriel, çeshtja eshte me e thelle se kaq. Me lendon fakti sepse qe kur vdiq mami dhe qe kur u martua me ate grua, qe se di nese eshte e tille, ai nuk pyet me per ne, na ka harruar! Babi jone na ka harruar, e lexova dhe ne syte e gjyshit sot! Eshte i vetmi qe na fal dashuri!
Ishte e vertet, Petriti, babai i Elenes dhe motres se saj Lindes jetonte ne Itali, qe prej vdekjes se gruas se tij te pare, Elvanes. U largua me shprese sepse do fitonte me shume dhe do mbante vajzat e tij dhe babain e tij. Ky ishte plani i pare qe ndryshoi porsa ne jeten e tij dhe te vajzave u shfaq Dona. Ajo adhuronte te drejtonte jetet ne ate shtepi. Elena ishte me pak e ndikuara sepse zihej dhe largohej, tipike e adoleshenteve qe i bren ndergjgjia se dikush i keq i ka zene vendin e mamase se saj dhe po e shperdoron si te mundet. 
-Jo zemer, nuk ju ka harruar! Eshte thjeshte ne koken tende, pastaj asnje prind nuk braktise femijen ne kete menyre. Prinderit nuk jane te tille!
-Prinderit falin dashuri, te urojne per ditlindje, te blejne nje pako sheqerka per festa dhe ngrene dolli me femijet e tyre per çdo sukses te vogel! Une nuk i njoh keto tha ajo-duke i shkitur nje lote i shpejte nga syri i djathte dhe duke u plasur me gurjet qe ndodheshin larg bregut te detit. Mua nuk me kujtohet asgje e tille gjithe keto vite!
-Mjafte!-protestonte Gabrieli.
-Me ka marr malli per te!-tha ajo duke u ulur papritur ne nen gurjet e vegjel te thate dhe te ftohte!