Historia: Letra e Fundit- Part 54

Ishte si nje lufte midis dy boteve. Ai qe largohej pak e nga pak, ndersa ajo qe e terhiqte  pas per ta mbajtur ne ate bote, ku kishin krijuar enderra per te shijuar ditet e kalendareve te viteve. Zhurma qe bente ambulanca dukej me vajtuese se ato ditet kur ata shetisnin neper qytet dhe thoshin me vete: "Po tani çfare ka ndodhur qe ambulanca vrapon si e çmendur?!". 
Ishte vetem nje mision i atyre momenteve, te shpetonin nje jete! 
Kishte kaluar plote gjysem ore, dhe Gabrieli gjendej akoma i pajete ne aksin e rruges per ne Llogara! Askush nga te tre, nuk e leviste dot! Ulerimat e Elenes dhe te qarat e saj ishin te vetmet ilaçe qe e mbanin pakesa zgjuar ato momente! Ai lengonte qetesishte ndersa Elena perpiqej ta prekte por perseri terhiqej, i dukej sikur ishte prej rere!
-Zemer, po vjen ambulanca dhe pak, fare! Duhet t'ia dalim!-çirrej ajo perpara tij!- Do ia dalim, dhe pak fare te lutem, jepi forcam ti je i forte! Mos i mbyll syte, perplasi dhe disa here, dhe fillo merr dhe pak fryme, jepi, se po afrohet ambulanca! 
Juna qante dhe mbeshtillte fustanin e gjate, me mundim e ulur afer tij. Te tre Elena, Marseli dhe Juna e kishin rrethuar dhe i jepnin vetem forca, i bertisnin vetem qe ai mos ti mbyllte syte!

-Gabriel, dhe pak, dhe pese minuta, jepi vellai, ne do t'ia dalim!-bertiste Marseli!-Ty nuk do te pelqente ta braktisje kurr Elenen apo jo? Mos e bej!
Pas atyre fjaleve, syte dhe frymarrja filluan ta sillnin pak ne jete! 
-Vazhdo fol, Marsel!-i thoshte Juna!
-Po Tirana, po planet tona?! Nuk mund te na braktisesh vllai, ne te duam, si do t'ia bejme pa ty! Keshtu qe jepi, forca! Jepi, ti mundesh! Ne mundemi!
Sapo mbaroi fjalet Marseli! Ambulanca mberriti! Nga dera doli nje prej miqeve te Marseli!
-Cfare ka ndodhur Marsel?!-tha ai duke u munduar te afrohej afer Gabrit qe qendronte i shtrire si i vdekur.
-Nje makine, sapo plasi Gabrielin, duket qe ka thyer shume gjymtyre, ndihmojeni  Albert, ehste miku im me i mire, ju lutem, beni cte mundni! Do t'ua shperblej.
Te tre infermieret qe ndodheshin me makinen e madhe qe ngjasonte si nje dhome spitali e zhvendosur, u afruan me kujdes tek Gabrieli i cili ishte me nje kembe ne varr!
-Do shpetoj?!-i tha Elena duke qare!
-Patjeter qe do shpetoj.-tha Marseli duke afruar barelen, afer tin dhe duke u kujdesur qe mos te leviste asnje gjymtyre gabimishte bashke me infermieret e tjere, ne momentin kur do e zhvendosnin nga toka.