Historia: Letra e Fundit- Part 90

Elena u ngrit me mundim dhe e perqafoi Dianen, e ndjente thelle ne zemer se diçka nuk po shkonte me te. Madje po fillonte te lexonte dhe syte e trishte te Dianes.
-Shpresoj mos te kem gje!
Diana filloi te qante duke tradhetuar veten e saj perpara vajzes qe tani me e kuptoi qartaz se dicka nuk shkonte aspak mire! U largua duke dale nga dhoma ku qendronte Elena dhe vazhdonte te qante ene korridor, pikerisht aty ku Gabrieli diskutonte me doktorin.
-Po cfare te thote mendja Diana?
-Nuk munda te permbahesha Gabriel!-tha ajo.
-Do ta gjejme nje zgjidhje patjeter!
-Nuk ka zgjidhje!
-Patjeter qe ka-tha Gabrieli.
E dinte nga eksperienca e vet, se nuk ia vlente te zhytej ne pesimizem dhe te linte qe gjerat te mernin tatepjet, duhej te luftoje! Ashtu si beri ai, edhe ai nuk mendonte se do ecte kurr! Ja qe me perpjekje dhe me nje force te madhe besimi ne vetvete arriti te rikthehej ne jete!
-Elena do behet mire, pastaj nuk e kemi marr lajmin perfundimtar.
-E kisha vene re qe me perpara dicka te tille, pak, por nuk mendoja se do trashegonte nga mamaja e saj!
Diana qante, mblidhej ne vetvete, dhe dridhej e tera mes kraheve te saj te kaluar pas trupit te saj!
Ndersa Elena nuk po ndiente asgje, i dukej vetja si ne ajer, e kishte kuptuar qe mund te vdiste, nuk i besohej por ishte e lumtur sepse ne fund te fundit do te bashkohej me mamane e saj! Kjo ishte nje nga te paketat gjera qe e lumturonin ne ate mes!
Gabrieli e harroi fare çeshtjen e analizave te tij, tashme nje shqetesim tjeter, teper i madh ishte bere pjese e jetes se tij! Behej fjale per Elenen, personin qe ai donte dhe kishte pritur aq gjate ta kishte prane dhe sapo vjen ai moment i mundimshem, merr vesh nje tjeter tragjedi. Ajo dyshohet te jete e semure, nje semundje qe mund ti marr jeten!
-Ajo mund te vdes!-tha Diana qe qante si nje femije!
-Ajo ka per t'u bere mire- tha Gabrieli i cili po ato momente hyri tek dhoma e Elenes.
-Zemer!-tha ajo duke marr fryme thelle! -Me duket sikur me beri me keq ky ambjent ketu!
-Nuk po ndihesh mire?-tha Gabrieli,-do kaloj mos u merzit.
-E di qe nuk do behem!-tha ajo.-E kuptova nga Diana. Ajo po qan dhe kjo do te thote se dicka nuk shkon!
-Gjithçka do shkoj mire!
-Cfare kam Gabriel?
-Asgje moj zemer!-tha ai shume i qete duke qeshur me shume embelsi fytyres te zverdhur te Elenes!
Gabrieli e dinte se gjithcka ishte psikologjike, kishte degjuar nga prinderit e tij mjafte raste kur ishin sheruar vetem sepse kishin pasur nje besim te madh ne vetevete dhe kishin luftuar me dashuri dhe perkushtim. Jo se rasti i Elenes ishte nje prej tyre por optimizmi ishte nje prej te pakteve qe mund te shpetonte ne ate menyre!
-E di cfare?-tha ai, per ti hequr mendjen Elenes nga gjithcka aty!
-Cfare?
-Po mendoja te te takoja sot, fakti qe nuk te kam telefonuar ishte sepse nuk doja te te shqetesoja! Doja te kishe dhe ti kohen tende, ashtu si une!
-Ndersa une nuk te telefonova dhe nuk iu pergjigja sms te tua per shkak se...kisha inat nuk doja!
Gabrieli filloi te qeshte, ndersa perbrenda donte te vdiste kur mendonte se mund te ishte e vertet!
Ne fillim mendonte se gjithçka ishte nje enderr, nuk e kuptonte rendesine e realitetit qe kishte perballe. Sa me shume shikonte lekuren e Elenes aq me shume i mblidhje nje lemsh ne stomak, u ul afer krevatiti te saj dhe nuk flistem, edhe pse Elena i kishte thene se per inat se kishte telefonuar, nuk e merzite ky fakt, e shikonte dhe shijonte cdo moment, i dukej sikur do ti zhdukej nga momenti ne moment, do ta linte aty dhe nuk e donte kete gje. I shtrengonte doren forte me qellim qe ta ndiente teksa frymonte, por nuk i mjaftonte!
U perpoq te mblidhte forcat dhe mos ta tradhetonte merzitja por ishte e pamundur, u afrua me shume afer saj dhe e puthti tek balli.
-Nuk rrihet me ketu apo jo?
-Me sa duket une kam per te qendruar gjate ketu!
-Jo, absolutisht!-tha ai!
Ndersa Diana qendronte jashte dhe priste me ankth doktorin, derisa ne moment brofi perpara kembeve te saja!
-Doktor, si dolen analizat?!
Ne moment erdhi Mondi i cili pervecese ishte i tramaksur, e perqafoi Dianen duke i thene te qetesohej, por ishte e pamundur!
-Doktor, na thuaj te verteten qe edhe ne te pergatitemi, te dime çfare mund te bejme!
-Nuk eshte se ka shume gjera per t'u bere,-tha ai- ajo eshte ne gjendje te rende dhe eshte shume vone, per gjithcka, me shume do ta demtoni!
Diana u palos me dysh! Nuk i besohej se nga nje dite e zakonshme ishte kthyer ne nje makth!
-Qetesohu!-i fliste Mondi, por ajo nuk mundej, kishte filluar ta donte Elenen si femijen e saj qe nuk e kishte pasur kurr!
Nga korridori i spitalit, brenda dhomes se Elenes vinin zhurma, dhe ishin pikerisht te qarat e Dianes qe dalloheshin si nje kenge vajtuese!
Elena i degjonte zerat dhe nuk fliste, rinte e qete edhe perse aty perpara ishte Gabrieli. I dukej sikur po zhytej thelle diku, ne qetesi, i dukej sikur nuk i perkiste me asaj bote, e ndjente sikur po largohej nga gjithcka aty!
-Elena!
-Mos Gabriel!-tha ajo teksa nga syte iu keputen dy lote!-Qenka e vertet!
Gabrieli nuk mund ta mbante ate qe kishte brenda tij, edhe pse kemba e lendonte e rroku forte ne krahet e tij dhe e perqafoi aq forte!
-Do bejme çfare te jete e mundur, te betohem, nuk do dorezohemi! Ja shiko mua!
-Gabriel, nuk eshte e njejta gje! Tek une eshte ndryshe! Kujto se mamaja ime ka..
-Elena, do t'ia dalim!-tha ai ndersa e shtrengonte forte dhe perpiqej te mbante ate deshiren e madhe per ta shtrenguar ne zemer!
Diana nuk mund te vinte e te futej brenda ne dhome! Kishte qare aq shume sa syte i dukeshin flake te kuq! Ndersa Mondi qendronte i ftohet dhe merrej me doktorin.
-Domthene u vertetua qe eshte ...
-Po fatkeqesisht!- tha ai.- Nuk mundem te bej dot asgje tjeter.
E ne te tilla raste askush nuk e ndjen me shume dhimbjen se ai qe e heq ne kurriz dhe Elena...ajo vajza e brishte, ishte strukur ne ate krevatin e vogel te atij spitali dhe mendonte se si do ishte atje ku do shkonte. E mblodhi mendjen vetem brenda pak minutave! Justifikohej se do ishte me mamane e saj! Ndersa per Gabrielin, per ate i dhimbte me shume zemra, nuk kishte mundur ta gezonte dot, nuk do mundete! E shikonte dhe nuk i besohej, sepse e kishte bindur veten se aq ishte! Ajo ishte udhetare ne ate bote dhe kishte cfare te bente me! Duhej ta pranonte edhe pse e lendonte ne shpirt, por cuditerisht e kishte marr me qetesi... ky ishte fati i saj!
Diana ishte larguar nga spitali, kishte porositur Gabrielin te qendronte aty derisa te kthehej perseri!
-Mondi duhet te bejme dicka, te ikim qe ketu, te flasim me babain e Elenes, duhet ta çojme jashte shtetit, dicka duhet te behet!-thonte Diane teksa endej neper shtepi dhe qante me merzitje.
-Diana, do ta gjejme nje zggjidhje, lerme te mendohem, po mendoja ti thoja Gianit, qe eshte ne Gjermani, ai mund te na ndihmoj!
-Po sikur te jete vone?
-Nuk eshte asnjehere vone, nuk besoj ne doktorat ketu.
Mondi i telefonoi nje prej miqeve te tij me te mire qe jetonte ne Gjermani, ai u tregua i gatshem, ti priste nese mendonin se kurimi i Elenes ne Gjermani do ta permiresonte.
-Si thua Diana?-tha ai,- e mora konfirmimin.
-Duhet te lajmerojme babain e saj!
Babai Elenes per rastesi ate dite kishte mberritur ne Vlore dhe do ti bente nje surprize vajzes se tij ne Tirane, tek Diana dhe tek Mondi! Ishte ne kohe per gjithcka!
-Nuk po me pergjigjet numri i tij ne Itali!
-Si ka mundesi?-tha Diana, -po tani cdo bejme?
-Telefonoji tek numri shqipetare!
Ai po vinte, dukej sikur e kishte drejtuar dikush me duart e tij, se ato momente duhej te ishte aty, pikerisht per te qene ne kohe te merrte vesh se vajza e tij...ishte duke vdekur!
Elena qendronte e perthyer ne krevatin e spitalit dhe sa vinte ndihej me e dobet edhe pse e veshur me nje qetesi qe te vriste!
-Jam shume e qete!-thonte ajo, ndersa Gabrieli e shihte dhe i vinte te qante, edhe pse e detyronte veten te kishte besim...nje besim qe i mungonte!
-Te dua shum!-vazhdonte dhe thonte ajo!
Ai e degjonte dhe ne çdo fjale te saj i dukej sikur do ti merrej fryma! Por ishte optimist...dicka i thonte se ajo do behej mire!