Historia: Letra e Fundit- Part 91

-Nuk di si t'ia themi babai te saj!-tha Diana!
Mondi i kishte telefonuar tek numri i tij shqiptare dhe ai ishte pergjigjur, ishte habitur se si kishte ardhur dhe nuk kishte lajmeruar askend!
-Me habit ky njeri,-tha Mondi!
-Mos te te habis. Ai keshtu eshte! -tha Dian gjithe inat.
-Behet fjale per vajzat e tij Diana, do jepnin diçka te kishim femijet tane dhe ja se çfare ben ai, as e prish terezine!
Ishte i habitshem fakti se si indiferenca e babait te Elenes kishte arritur kulmin por e rendesishme ishte qe ajo te behej mire.
-Po Linda?-tha Diana- si do t'ia themi asaj

Ishte krijuar nje situate qe dukej si nje bombe qe dukej sikur do te pelciste nga momenti ne moment!
-Mondi kam idene te ikim qe neser ne Gjermani, nuk ka me kohe, marrim dhe ate me vete!
-Ke?
-Babain e Elenes, te pakten keshtu do jemi te sigurte!
Ishte shume e veshtire te largoheshe aq shpejte, aq me pak per ne Gjermani!
-Te dy u larguan per ne spital, per ta larguar qe aty Elenen. Ndersa rruges vendosen se Linda duhej ta merrte vesh dhe per me teper te vinte me ata!
-U vendos?!-tha mamaja e Gabrit!-Do ta nxirrni jashte shtetit?
-Do bejme gjithcka kemi ne dore!-tha Mondi,- Nuk mund ta leme ne kete menyre! Ketu!
Diana i telefonoi Lindes e cila, kishte bere plan te vinte, por per koicidence edhe ajo po vinte me babain e saj per ne Tirane.
-Do dal nga spitali?!-tha Elena sapo pa Dianen qe hyri ne deren e dhomes.
-Po zemer!
Fytyra e Dianes ende e tradhetonte, asgje nuk ishte mire dhe Elena e kuptonte!
-Do behem mire apo jo?
-Ti nuk ke gje zemer, per t'u bere mire!
-Diana te lutem me thuaj a ka shpresa te behem mire- tha perseri ajo.
Diana uli syte dhe tha:
-Patjeter qe po zemer, do leviz guret e kesaj bote per ty!
Linda kishte mberitur ne Tirane bashke me babain e saj. E gjithe ideja ishite te surprizonin Elenen. Diana i kishte njoftuar por askush prej te dyve nuk u kishte thene se po vinte per ne Tiane!
Trokiten ne shtepine e tyre dhe askush nuk pergjigjej! Petriti u be merak, si kishte mundesi qe ne nje dite te tille, mos te kishte askend ne shtepi, ishte gati fundjave!
-Ku jane?-tha ai duke iu drejtuar Lindes.
-Nuk e di, ba!-tha ajo,-me telefonoi Diana por ...
Diana bashke me Mondin po jepnin dhe po merrnin qe te nxirrnin Elenen nga spitali sepse askush nuk po e lejonte. Sipas tyre ajo ishte keq dhe nuk duhej te leviste.
-Te lutem, na lejoni ta marrim!-thonte Diana ndersa doktori kembengulte se po te leviste qe aty, gjithçka do perkeqesohej! Ndersa Elena ishte zverdhur ne fytyre dhe shikonte se si debatonin ne syte e saj! Ndersa Gabrieli i shtrengonte doren forte!
-A mund te flas?! -tha ajo teksa askush nuk po e gjente nje zgjidhje!-Dua te leviz qe ketu! Nuk dua te qendroj ketu! A mund te iki tani bashke me Dianen?-i tha ajo doktorit shume e qete dhe ashtu si ishte u ngrit ne kembe dhe po dilte nga dhome, duke iu drejtuar Dianes.
-A nuk do vini me mua?!
Te gjithe, Mondi, Diana dhe Gabrieli u sulen drejte saj!
-A te te marr ne krahe?-tha Mondi duke i shtrenguar doren forte!
Mund te eci vet-tha ajo-jam mire.
E kishte kuptuar mjafte mire se gjerat po merrnin tatepjeten dhe jeta e saj po skadonte, keshtu i pelqente ta mendonte dhe çfare duhej te bente perveçese te qendronte me njerezit qe donte, kaq!
I shtrengoi doren forte Gabrielit dhe tha:
-Ku do shkojme?!
Ndersa Diana u habit!
-Elena, duhet te shkojme patjeter dhe do fillojme te behemi gati sepse do nisemi ne...
-Nuk kam ndermend te shkoj askund, çfare te jete shkruar!-tha ajo e qete.
Ndersa Gabrieli nuk priti t'ia plaste loteve dhe ta perqafonte forte!
-Nuk mund te ndodh gje ty!
Ajo e shikonte, drejte e ne sy, buzeqeshte dhe e perqafonte me gjithe fortesine qe i kishte mbetur!
-Kjo eshte jeta!-tha ajo...
-Nuk mundem ta pranoj ti....
Elena bashke me Dianen dhe Mondin u nisen per ne shtepi, ndersa me Gabrin do takoheshin me vone! Diana u ul ne makine, pas duke e perqafuar dhe duke qare ne heshtje!
-Te betohem qe do bej gjithcka qe ...
-Diana, nuk mund te luftojme kundra fatit!-tha ajo!-Nuk mundemi!
-Duhet te kemi besim zemer, ne po mendojme qe neser te nisemi per ne Gjermani, nje miku i Mondit...
-Jo Diana, jo nuk te humbisni kohe me mua, e mendoja qe me perpara qe dicka e tille mund te me ndodhte ashtu si mamase time...
-Jo, jo dhe jo nuk e pranoj, te lutem bashkpuno me ne! Te pergjerohemi, na lejo te ikim!
-Nuk mundem Diana!-tha Elena.-Nuk kam fuqi, dua vetem te rri vetem ne dhomen time! Kete deshire kam!
Diana qante dhe vetem qante e perqafonte dhe i dukej sikur nuk do mundete dot me ta bente kete gje te tille!
-Ne te duam me shume se gjithçka ne kete bote! Je gjithcka per ne!
-Edhe une ju dua, shume madje! Ju lutem! Dua te qendroj vetem, dua te flas me babin, me Linden, madje dhe me Donen!
-Elena, me duket se ata po vijne!
-I lajmeruat, mos u thoni asgje!-tha ajo e trembur!
-Te lutem, na lejo te ikim!
-Nuk ka me rendesi Diana, do harxhoni kohe, parà dhe mbi te gjitha do perpiqeni te ndryshoni dicçka qe eshte e shkruar!
-Jo te lutem! Mos ma bej kete! Eshte deshira ime e vetme!
-Mendoj se ketu ka vetem nje person te cilit i duhen plotesuar deshirat e fundit, dha ai person jam une!-tha ajo duke dale nga makina!
Diana vazhdonte dhe qante ndersa tek hyrja e pallatit po prisnin dy persana, babai dhe motra e saj! Vetem ata donte ate moemnt dhe ishte e lumtur! Vetem ata te dy! Petriti pa Elenen qe ishte zverdhur dhe dukej qe kishte qene e semure dhe e pyeti, derisa nuk e beri me kur pa fytyrat e Mondit dhe Dianes! Ndersa Linda sapo e pa, la pakon e cokollatave me vrull dhe u sul dhe e perqafoi
-Zemer, cfare ke?
-Jam thjeshte duke ikur, -tha ajo,-asgje tjeter!