Pjesa e Fundit e Historise " Letra e Fundit"

Diana dhe Linda u larguan ndersa Elena mbeti vetem dhe po mendonte! Sa do donte qe gjithçka ti ishte kthyer normalitetit. Sa shume dem e kishte çuar jeten e saj normale, me inate, me zenka kot. Nuk kishte shijuar pothuajse asgje, ndersa tani qe po perjetonte gjithe ate peshe trishtmi mbi supe, pikerisht ate momente po reflektonte! 

Shikonte nga dritarja dhe atje jashte njerezit ecnin normalisht, minutatat nuk prisnin askend, diku me tutje femije qe luanin, diku me tutje nje çift! I dhimbte teksa mendonte se nuk do te kthehej nga Gjermania! 

Ishte e sigurte se gjithçka ishte e kote. Ditet i kishte te numeruara, por po e bente vetem mos ti merziste familjaret e saj! 

Do shkonte ne Gjermani! Mori nje leter dhe filloi te shkruante, kishte disa gjera te cilat donte ti shkruante nese nuk kthehej, disa njerezve, disa reflektime! Ate dite kishin ndodhur aq shume gjera sa ajo po habitej si mund te ishte kaq e forte! Dhe qetesia e saj konsitonte thjeshte ne faktin e te qenurit e qete! Flloi te shkruante nje leter dhe derisa e perfundoi e palosi dhe e la mbi komodine! Aty afer ishte dhe letra e gjyshit te saj! E pa dhe vuri re se ishte pikerisht data qe duhej ta hapte letren. 

U çudit! Data ishte ndryshe kur e kishte pare, pastaj nuk kishte qene aty letra. Gjithsesi nuk i tha rendesi e hapi dhe brenda saj ishte nje leter dhe leke! Ishin euro! U habit perseri, ishin shume! Ishin tek gati tek dhjete peseqindeshe! Nuk po u besonte syve, po mendonte se semundja vertet e kishte lene me pasoja! Pastaj pa dhe nje leter ku thonte:
-"Ty do te duhen me shume se askujt tjeter, bija ime! Lufto per jeten tende! Ti je e forte, e bukur, ti je princesha e kesaj bote. Vetem ti!"
Elena filloi te qante me denese! Nga e dinte ai? Gjithçka ishte e organizuar dhe mesa po kujtonte kur gjyshi hyri ne dhomen e tyre, beri mjaftueshem zhurme sa ti zgjonte, dhe u sigurua qe vogelushja e pa letren!

Nga e dinte gjyshi?

E vendosi letren e saj, mbi komodine duke e siguruar dhe i thirri Dianes!
Sapo hyri Diana pa ne duart e Elens leket dhe e habitur tha: 
-Ku i gjete gjithe keto ti?
-Lexoje, - i tha ajo duke i drejtuar letren!
-O zot,-tha Diana!- Ai e parashikonte!
-Vajza e tij nga kjo vdiq, ja perse dhe gjithe veres shiste libra Diana! Ndersa leket e tij, i mbante! Shikoji!
-Nuk me besohet!-tha Diana!
-Keshtu qe keto do te na hyn ne pune mendoj!
-Ti e di qe kjo gje nuk eshte problem!-tha Diana. -Ti e di mjafte mire!

Diana  ishte nena qe i mungonte, ishte forca dhe buzeqeshja e saj me shnderritese, ishte engjelli mbrojtes!

Ate dite e takoi Gabrielin dhe ...
-Do jem duke te te pritur!- i thonte ai!
-Ndoshta jo Gabriel! Ndoshta sot eshte dita e fundit qe me shikon!
-As mos e mendo, neser ti do nisesh ne mengjes ndersa une mbasdite!
-Cfare?
Gabrieli do shkonte pas saj, nuk do ta linte vetem per as nje moment sepse e adhuronte!
-Jo Gabriel!
-Ndalom nese mundesh, tani mund te eci!-tha ai duke i buzeqeshur forte ashtu si ai dinte!
-E di cfare? Nga gjithe kjo ndjesi kuptova shume gjera, se sa e shkurter eshte jeta, do jepja gjithçka qe mos te isha semure, shikoj njerezit normale, sa budallenje jane, kane mundesi te jetojne dhe e shperdorojne jeten, ndersa une do jepja gjithcka te isha ne vend te tyre! 

Te dashurohesha perseri, te jetoja, pa e vrare mendjen se pak dite mund te me kene ngelur! Shikoje jeten, shiko si te sjell rrotull, merzitesha per gjera kot, po tani qe jam ne buze te gremines e etur, e kuptoj! Cfare nuk do jepja te isha ne lendina te gjelbra me uje me vete!
-Zemer...

Teksa po rrinin ne lendinen poshte shtepise Elena i zgjati nje leter!
-Cfare eshte kjo?-tha ai!
-Letra e Fundit!-tha ajo!
-Elena, mos te degjoj me te tilla gjera, cfare jane keto idiotesi!
-Te lutem Gabriel, konsideroje si dhurate nga une! Eshte per ty! Mund te mos kthehem!
-Une do vij me ty!
-Jo, nuk do vish sepse do me premtosh qe nuk do te vish!
-Do me premtosh tani!
-Nuk mundem!
-Atehere une kam per t'u merzitur dhe..
-Te lutem Elena mos e bej, nuk mundem te te le vetem!
-Gabriel premtom!
-Jo!
-Atehere do te lajmeroj une kur te nisesh atehere, si thua?-tha ajo e dorezuar.
-Hm ne rregull! Por kjo letra...
-Eshte e bukur, do te te shoqeroj kudo, do te te jap force!
-Elena mjaft, te lutem!
Ai e perqafoi forte, me forte se kur, dridhej teksa e mbante ne krahet e tij dhe e puthte papushim, forte!
-Te lutem, premtom qe do kthehesh mire!
Elena buzeqeshi dhe midis buzeve te saj kaluan lote!
-Me duhet te iki!-tha,-Te Dua shume! Kudo qe te jem!
Gabrieli vetem qante, si nje femije, si nje foshnje i pangrene ndersa Elena ngriti koken larte dhe u largua per ne shtepine e saj e ftohte dhe duke pranuar gjithçka! E dinte se ishte hera e fundit qe do ta takonte!
Te nesermen te gjithe u bene gati per udhetim... Gjermania i priste!

5 Jave me vone!

Gabrieli ishte ulur ne sallonin e shtepise dhe perdridhte letren si te donte ta griste, ta perqafonte, ta puthte! Shikonte fotot, albumet, videot qe kishin bere! Derisa ne shtepi hyn Juna dhe Marseli! Askush nuk fliste, vetem lotonin ne qetesi! Perqafonin njeri-tjetrin si te donin te hiqnin nje dhimbje te madhe prej supeve te tyre!-Nuk me besohet!-thonte Gabrieli!- Me beni cfare te doni por nuk me besohet! Ajo, kaq e re!
Juna shihte videot dhe qante, ndersa Marseli qendronte afer saj!
-Nuk kemi cfare te bejme, nuk dalim dot kundra fatit!
-Do doja vetem te dija kujt i ka bere keq, kujt, perse duhej te denohej?
U ngrit si i cmendur dhe plasi nje panorame permuri duke bere nje zhurme shurdhuese, qe solli aty mamane e tij!
-Zemer, qetesohu! Nuk kemi cfare te bejme!
-Pse ajo mami, pse ajo? Cfare kishte bere, me thuaj!
-Asgje zemer, asgje!
Ai u ngjit lart ne dhomen e tij, duke terhequr kemben zvarr, duke qare dhe me nje shpirt qe po i vdiste nga dhimbjet!
Hapi perseri letren dhe filloi ta lexonte, nuk i bente zemra, syte i kishte te veshur nga lotet dhe mezi e lexonte ate leter!
Zemer, ose i dashur Gabri!
Ky univers ka shume bote, une e di qe shume shpejte nuk do jem me pjese e kesaj bote, e ndjej prandaj te them. Kjo do jete arsyeja qe nuk do te telefonoj kurr, sepse tani qe po shkruaj letren sapo vendosa se do t'u plotesoj deshiren prinderve te mi, per te shkuar jashte shtetit, por e perseris e di qe eshte e kot! Me dhemb shpirti per ty zemer, por duhet te pranojme fatin! Prandaj meso nga une qe nuk dita ta vleresoja jeten, shijoje cdo minute te saj, çdo lindje dielli, cdo qiell me hene, cdo vajze qe do te te pelqej! Jeto zemer me miresine, me dashurine, harroji njerezit qe te lendojne, mbaj afer ata qe te duan vertet! 
Harrom mua, ka plote vajza te bukura, te zgjuara, te lutem beje dhe do jem e lumtur ketu ku do jem! Te lutem mos harro se une do jem gjithemone me ty, prane teje, engjelli jote mbrojtes, por dua te me premtosh se do ti hedhesh syte diku tjeter sepse une jam nje kapitull i mbyllur!
Te lutem, kujdesu dhe per motren time, e di qe do jete keq, por te lutem trajtoje si Antonelen e vogel! Nuk mendoj se Luka do ti gjendet shume prane, keshtu qe ti mund te behesh vellai i saj! 
Te lutem dhe diçka te fundit, me premto se do triumfosh ne ate jete aty, se do jesh mbret i saj! Dhe mos harro te me shikosh tek yjet, tek dielli, une do jem gjithmone duke te te buzeqeshur, zemra ime! Te dua shume! Pergjithemone e jotja!

Elena!

2 dite me vone

Ata ishin mbledhur te gjithe ne sallonin e shtepise se Dianes, Linda, Gabrieli, Juna, Marseli, Diana, Mondi, Dona qe qante si femije, Luka dhe Petriti dhe nje grup nga shkolla e Elenes dhe te gjithe ngriten dolli me nje emer! 

Per Elenen! Per vogelushen qe na mbushte çdo dite te kesaj jete, per engjellin tone!

Gabrieli kishte dale ne dritare dhe shihte yjet, dhe ne gjithe ate qiell madheshtor perpiqej t'i dergonte dashuri se dashures se tij, nepermjet shkelqimit te tyre! 

Sepse ajo ishte nje yll!

Epilog!

Gjithemone kam dhene nje mesazh ne cdo krijim timin dhe ky po ashtu, rendesine e njerezve qe kemi afer, asnjehere nuk e vleresojme sa duhet! Asnjehere nuk e shijojme jeten, merzitemi se na u thye thoi, por harrojme qe ka gjera te rendesishme qe duhen peshuar mire, po JETA duhet vleresuar! Nuk doja ta perfundoja te tille kete Histori, por duke marr shkase nga nje ndodhi e viteve me perpara vendosa me shume force ta pershkruaja thjeshte ate dhimbje kur ndjen teksa humb dike te aferm dhe besomeni, eshte gjeja me e keqe, aq me pak kur behet fjale per individ ne moshe te vogel!

Njerez, jetoni, vleresoni, jepni mundesi, edhe nese jeta u ben kapriço te vogla. Asnjehere mos u dorezoni, ndoshta do keni fatin e nje Lamtumire!

Ju Falenderoj qe e keni lexuar pjesen edhe pse me shkeputje teper te medha, munda ti jepja fund! 

Dhe nuk e keni iden sa te veshtire e kam pasur ti jap kete fund, por eshte realitet i paster, me vjen shume keq ndoshta per ndjesite qe u kam shkaktuar, por nganjehere duhen te tilla realitete te na zgjojne!

Ju falenderoj nga zemra, kam shume surpriza per ju, projekte qe po i permend dita dites per ti ndare me ju, dhe mos harroni te JETONI CDO DITE, SEPSE KA NJEREZ NE KETE BOTE QE DO JEPNIN GJITHCKA PER QETESINE DHE SHENDETIN!

JU FALENDEROJ!

Viola Thoma ©