Historia: Letra e Fundit- Part 26

Elena vazhdonte dhe kontrrollonte numrat ne telefonin e motres se saj qe shikonte gjysem me syte e mbyllur levizjet e shpejta te Elenes.
-Mos kerko kot sepse me ka humbur!-tha Linda neper gjume duke u perpjekur ti mbushte mendjen motres se saj ta linte telefonin qe po bente drite neper dhome!
Ate nate Elena kishte kaluar duke menduar dhe duke u kthjelluar se çfare donte te thoshte Dona me ato qe tha. Ajo kishte nje femije tjeter, po ku ishte ai femije? A e dinte babai i saj per egzistencen e tij?! 
Diten tjeter Elena kishte shkuar ne plazh me Gabrielin, i ndanin vetem pak dite nga hedhja e preferencave dhe pak dite te tjera nga Mbremja e Matures. Kishin zgjedhur te shkonin te dy larg Vlores, atje ku deti ishte i kristalte dhe gurjet shkelqenin nga pastertia prej dallgeve te larta te nje nate me perpara! U ulen ne shazllone ne nje cep, larg turmave te pushuesve por Elena e kishte mendjen tek fjalet e Dones. 
-Ke gjithe rruges qe nuk ke thene nje gjysem llafi,-i tha Gabrieli teksa Elena ishte ulur ne hije dhe po veshtronte dallget qe perplaseshin.-Cfare te shqeteson? Ne Tirane do jemi bashke dhe kaq! Fund Stresit.
-Jo Gabriel, nuk e kam per ate gje, eja ulu ketu afer meje dua te tregoj diçka. Po sikur te te te thosha une se Dona ka nje femije tjeter, do me besoje?!
Gabrieli u step, hodhi nje shikim nga deti dhe tha:
-Nuk e besoj, por edhe mundet! Nga te erdhi kjo ide?
Elena i shpjegoi çfare kishte degjuar dhe iu lut Gabrielit ti telefononte Lukas, intuita e femres atje e çonte!
Gabrieli i telefonoi dhe doli nje ze djali.
-Me falni me Lukan po flas?-tha Gabrieli gjithe siklet.
-Po une jam,-u pergjigj ai.- Kush jeni ju? Qe per me teper me merrni me numer te panjohur.
Me moment Elena i mori telefonin nga dora dhe tha:
 -Luka ti je? Djali i Dones?!
U be heshtje, ai nuk po fliste.
-Je apo jo djali i Dones?! Ktheme pergjigje?-i uleriti Elena sa nje pjese e pushuesve kthyen koken te trembur nga zeri tingues.
-Po ai jam!-u pergjigj ai.-Po ti kush je?!
-Nuk ka rendesi kush jam une!-tha Elena dhe mbylli telefonin.
-O zot qenka e vertet?!-tha Gabrieli!-Po babi jote di gje?!
-Jam shume e sigurte qe jo, nuk do ta kishte lejuar qe te qendronte, pastaj as nuk e di ne qofte se eshte djali i babait tim!
Intuita e Elenes kishte bere te zbulohej nje sekret madheshtor i viteve me perpara!

Read More

Preview: Bisede me nje prej protagonisteve te nje historie Reale!

Te dashur miq lexues, sot pata mundesi te takohesha me nje prej personazheve real te nje historie qe do publikohet shume shpejte ne Blog. Jam akoma e habitur, pak e shokuar dhe me duket e pabesueshme e gjithe biseda qe bera me personazhin Anxhela.

Bukuroshja e vogel qe shikoni ne foto eshte Wendi, vogelueshja dy vjeçare pothuajse qe nuk ndenji as nje minute ulur ne karrige, vetem po mos ta trembje me gogola dhe xhaxha polica eshte vajza e Anxheles. 

Perpara pak kohesh kur mbaroi historia "Premtimi i Xhoit" Anxhela, mami i Wendit, me dergoi nje mesazh ku me thoshte se deshironte qe nje dite ta lexonte ne rreshta historine e saj te dashurise dhe te jetes. Pasi me dergon nje permbledhje te gati tre viteve te jetes se saj, mendova. Nje fanse qe tallet me mua! Kur hyra ne adresen e Anxheles, dhe pash foto me vogelushen Uendi, u binda pakesa, por kur dola sot dhe degjova historine qe nga fillimi nga goja e saj, kam ecur rruges sikur isha  droguar ose si e dehur.  Me kembet qe ecnin per inerci! 

Nje histori sa rengjethese, aq e papritur aq aventuriere dhe e guximshme e cila solli ne jete Wendin e vogel.

 

Wendi e vogel, qeshte dhe hante çokollatat e vogla me sheqer dhe qendronte me e qete se nje vogelushe dy vjeçare. Here pas here permendete babin e saj qe ishte larg, qeshej ne fytyre kur i permendje emrin BABI por ajo qe nuk kuptonte dot ishte se perse babi nuk ishte me ate dhe me mamin.

 

Mami i Wendit nuk dinte si t'ia shpjegonte perse ajo ishte larg baabit te saj, por ajo qe mund te bente me mire ishte te kujdesej e vetme per te, si vite me perpara kur kishte nevoje per vete per kujdes! Me shpresen se shume shpejte Wendi do qendronte ne krahet e babait te saj.

 

Uendi  me njihte shume mire edhe pse nuk me kishte pare kurr me perpara, sapo me pa me foli ne emer dhe u ofrua vete te qendronte ne krahet e mi. Grindjet dhe rrjedha e ngjarjeve te jetes se babit dhe mamait te saj nuk kishin ndikuar aspak tek

ajo, perkundrazi. Kishte zevendesuar nje engjell! Ne kete foto Wendi me mamain e saj!

Mund t'ju them vetem se do jete nje nga historite me absurde dhe me te dhimbshme te realiteti Shqipetar. 

Se shpejti ne Viola's Blog !

Ju Falenderoj per vemendjen tuaj!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 25

Dona po qan?-tha Elena duke shkuar brenda ne dhome, duke iu drejtuar Lindes e cila ishte shtrire per shtate pale qejfe mbi divanin e bute te gjyshit te saj.

-Dhe çfare?!-tha ajo gjithe indiferenc.-Mos me thuaj qe po te vjen keq?! Sa dite kemi kaluar ne te dyja duke qare, duke fjetur pa ngrene asnje cope buke? Sa here i jemi lutur per te na lene te dale dhe çfare kemi marr si shperblim vetem ore te tera duke qare! As me behet vone e dashur moter.-tha ajo duke ndezur televizorin e vogel qe ndriçoi gjithe ambejentin

-Mua me vjen keq per te!-tha Elena duke u ulur ne divanin e vogel.

-Mua aspak! Naten e mire! -tha ajo duke u shtrire ne krevatin e rehatshem te dhomes. 

Elena ishte pak me ndryshe se motra e saj Linda, edhe ne qofte se ishte lenudar, ajo perseri e zbuste zemren ne rastin e pare qe i shfaqej. Rasti i Dones. Linda u shtri por kureshtja e Elenes per Donen nuk e linte rehat, derisa nxorri koken tek cepi i deres dhe pa njerken e saj qe qendronte akoma ulur duke qare. Mori guximin dhe doli nga dera, u afrua afer saj dhe me frike tha:

-Cfare te ka ndodhur Dona?

Ajo nuk e priste, ngriti koken dhe aq shume kishte qare sa syte i ishin fryre dhe ishin bere te kuq.

-Nuk kam gje!-tha ajo eger duke keputur nje cope tjeter letre per te fshire syte qe dukej sikur do ti pelcisnin nga momenti ne moment.

-Kot nuk qajne njerezit, dhe qendrojne dite te tera shtrire duke mos folur me askend...-tha ajo duke u ulur ngadale dhe me frike afer saj.

Dona u habit! Jo per fjalet qe tha Elena por sepse ajo e kishte kuptuar gjendjen e saj, i kishte kushtuar rendesi. Nuk foli dhe fshiu perseri syte e mbushur me lote. Merrte fryme me veshtiresi dhe...

-Je zene me babain?! -tha Elena perseri.

-Jo, absolutisht! Rralle diskutoj me te!

-Atehere çfare ka?

-Nuk do ta kuptoje dhe po te thosha se çfare ndjej ne keto momente, aq me pak ty! Sepse une jam...

-Njerka ime e kuptoj! Por a e ke pyetur veten se si shume femije te tjere jetim jetojne te qete me njerken apo njerkun e tyre.

-Po e kam pyetur, por ajo qe nuk kuptoj eshte se perse djali im nuk jetoi dot me njerkun e tij.-tha ajo duke i shtuar lotet.-Do ishim larg tani te lumtur! 

Tha keto fjale dhe u largua brenda per ne shtepi duke e lene Elenen me njeqinde pikepyetje ne koke. Dona kishte nje djale?! Por nuk jetoi dot me njerkun e saj. Vrapoi per te Linda dhe e zgjoi duke uleritur. 

-Cfare pate ti? Me zgjove nga gjumi!-tha Linda egersisht.

-Me jep numrin e atij Lukas, e ke?

-Ti nuk je ne terezi? Ku ishe?

-E ke numrin apo jo?! -bertiti Elena duke e zgjuar plotesisht nga gjumi motren e saj.

-Se di, ka kohe qe nuk me ka telefonuar! Besoj se do kete humbur mes numrave te tjere!

-Me duhet ta gjej patjeter ate numer.-tha Elena duke kontrrolluar numrat e pa rregjistruar ne telefonin e se motres.

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 24

Pas diskutimit te zjarrte per veshjet e mbremjes se matures qe ndezen tavolinen ne mes te lokalit, erdhi momenti kur duhet te largoheshin. Po vente vone dhe vajzat kishin dale pa leje per me teper, dhe  duhe patjeter te ngriheshin nga tavolina. Teksa po iknin, te fundit qe mbeten ne makine ishin Elena me motren e saj.

-Dua te te jap diçka,-tha Gabrieli duke dale nga makina dhe duke hpur bagazhin e tij. 

Elena vuri re nje gje te madhe ne duart e tij mbeshtjelle me qeske me ngjyre, nuk i shkonte kurr ne mendje se mund te ishte nje arush.

-Cfare eshte ajo gjeja e madhe?-tha ajo duke u stepur ne sediljen e pare te makines.

-Mgylli syte Linda, -tha ai duke qeshur.- Eshte per ty,-iu drejtua perseri Elenes.-Hape!

Elena hapi me duart qe i dridheshin arushin e bute qe shtypej lehte!

-Nje arush, per mua?!-tha ajo e gezuar.

-Jo eshte per lagjen, -shfryu Linda nga pas. -Mos bertit se na degjoi Dona!

Elena e perqafoi fort, e puthi, e shtrengoi aq sa nuk kishte me fuqi.

-Te dua shume!-tha ajo me ze te ulet dhe me arushin te shtrengur qe po te ishte i gjalle do ia kishte zene frymen.

-Edhe une te dua shume.-tha Gabrieli duke i kaluar krahun pas qafes per ta perqafur.

-O zot, sa romantike, m'u ngrit niveli i sheqerit mua ketej, po ikim Elena, ah mendo mire dhe si do ta fusesh ne shtepi ate gjene e madhe me lesh.-tha Linda duke dale nga nga makina.

Aty Elenes i iku buzeqeshja. Vertet ku do ta çonte arushin? Po ta shikonte Dona?

-Mos me shiko fare!-tha Gabrieli, - Une nuk e marr me vete e!Nuk ke per ta marr me kurr sepse e pa Antonela, meqe ra fjala duhet ti blej dhe asaj nje te tille!

Elena qeshi, e perqafoi fort edhe njehere Gabrielin, qenien e saj, njeriun qe mbante gjysmen e zemres se saj, ruajtesin e lumturise dhe u largua me guximin e madh per ta çuar brenda ne shtepi, arushin me zemren ne dore. Sapo u futen tek dera Dona po qendronte tek shkallet dhe po qante me ngasherim, ishte mbledhur kulaç dhe nga syte i rridhnin te nxirra te lapsave te syve. Kishte veshur nje kanotjere te holle dhe dukej qe e kishte shqyer me duar sepse me perpara nuk i rrinte si fustan. 

Vajzat po shikonin njera-tjetren ne sy dhe nuk dinin çfare te benin. Te afroheshin apo te qendronin akoma aty duke e pare si te shushatura. Kur ne moment Dona ndjeu qe te dyja po e shikonin, drejtoi koken nga ato duke i trembur nga te nxirrat e rena te syve dhe tha:

-Po kenaqeni duke me pare keshtu apo jo? 

Te dyja vajzat pavaresisht se e kishin inat per faktin se ajo sillej keq, nuk folen, shpirti i tyre i njome nuk kishte aftesi te urrente.

-Jo, aspak. Gabon! -i tha Linda duke u futur brenda ne dhomen e gjyshit te saj dhe duke e injoruar plotesisht. Elena po qendronte perpara saj dhe nuk po fliste derisa tha:

-Po te te duhet gje, e di ku te na gjesh!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 23

Megi po qendronte ne kembe me nje fytyre te qeshur pa e kuptuar se çfare po ngjallte tek Elena. Gabrieli uli koken ne moment dhe nuk foli. Tashme Marseli nuk po e imitonte me dhe po shikonte si i hutuar, duhet te bente diçka perpara se te thoshte ndonje broçkull e motra dhe tha:

-Megi po vetem Gabrieli eshte ne kete tavoline?!- tha ai gjithe ironi.-Jam une, eshte e dashura ime, motrat e te dashurave tona dhe e dashura e ...

-E di,-ia preu ajo gjithe inat. -Thjeshte doja t'ju pershendesja. 

Tha keto fjale dhe u largua duke mermeritur e merzitur. Elena u kthue nga Gabrieli dhe po e shikonte si te donte t'i thoshte: "Sa shume ishte e shqetesuar shoqja per ty?"

Gabrielit i ngjiteshin vajzat dhe nuk kerkonin kurr shoqeri te paster prej tij, tipike kjo ne shkollen e tyre. Kudo qe shkonte sapo merrnin vesh qe prinderit e tij ishin dentiste, gjenin nje arsye me teper qe te luftonin per te. Kjo ishte arsyeja qe shoqet e tij ishin te gjitha ne moshe me te madhe se ai. Ndersa shoqeria me ato te voglat mund te zgjaste vetem per nje muaj, maksimumi dy sepse aq ishte maksimumi i shtirjes se vajzave, nje dite te bukur i degjoje teksa i thoshin: "Une nuk te shikoj dot si shok!" Dhe aty perfundonte ajo shoqeria e paster. Elena nuk ishte tipi xheloz, i tipkeve te adoleshenteve. Ajo gjithemone i thoshte: " Nese eshte dikush tjeter qe te ben te lumtur, atehere ma thuaj, por kurr mos ma puno pas kraheve, une do te largohem!"

-Nuk di çfare te them,-tha Gabrieli i detyruar nga te gjitha shikimet qe e kishin rrethuar.- Jam shume i emocionuar qe jam nje VIP dhe njerezit interesohen per mua.

Ne moment Elena ia vesh me nje shupklake kraheve te medhenje.

-Me pelqyen rrobat qe kishte veshur,-tha Linda si per te ndryshuar bisede!

-Cfare?! -tha Amantia me nje fytyre si pikepyetje.

-Dua te them qe gjeta veshjen per ne karnavale. 

Juna dhe Elena po shfrynin nga biseda e motrave me te vogla dhe te dyja menduan se ishte e nevojshme te diskutonin per ate çfare vertet do te vishnin ne Mbremjen e Matures.

-Mua sapo me sollen nje kostum te bardhe!-tha Gabrieli duke pare ne sy Marselin qe kishte vendosur te vinte si nje kamarier i veshur klas. -E kishte porositur mami.

-Ke folur me mamain per Mbremjen, po ti me the qe nuk kishe folur.-tha Elena e habitur.

-Une kam folur me ty, ne telefon, keshtu?! Aty afer ka qene Antonela dhe bashke po diskutonim per kostum te bardhe dhe gjithçka ka vajtur ne vesh te mamit.-tha ai duke ngritur cepin e buzes.- Sa me fat qe jam e?!

Gabrieli nuk i kishte thene akoma per arushin me zemer ne dore, e kishte mbeshtjelle me nje leter dhe e kishte ne makine, po priste momentin qe t'ia jepte. Nuk i kishte thene as per mesazhet qe Antonela e vogel i lexonte fshehurazi nga lenia e celularit ne pakujdesi. Po t'ia thoshte, Elena do fillonte me epitet e saj, i pakujdesshem, nuk do t'ia dish dhe preferonte me mire mos te thoshte asgje!

-Po ju vajza nuk na keni thene se çfare do vishni?-tha Marseli gjithe pafajsi.

-As mos t'u shkoje ne mendje ta merrni vesh!- tha Juna.-Eshte surprize.

Te dy djemte ngelen si budallenje duke pritur qe t'u shuhej kurioziteti, kur ne te vertet iu shtua me shume, te dyve!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 22

 

Mberriten tek lokali ku po i prisnin Juna dhe motra e saj Amantia, qe ishte bere si nje kukull e rrembyer nga vitrinat e dyqaneve luksoze.
-Ne mars vajte?-tha Juna e nxehur  nga pritja,-eshte lengu i dyte qe po mbaroj dhe ju akoma rruges.
Marseli iu frua afer saj dhe e puthi tek qafa duke u treguar sa me i rezervuar ne prezence te motres se vogel qe po ngerdheshej duke i pare te dy duke u perkedhelur si kalamaq.
Amantia, kenaqesi qe je midis nesh!-i tha Elena e cila u ul afer Gabrielit dhe motres se saj. Na falni qe u vonuam por...
-Ti gjithemone vonohesh...-i tha Juna duke shkeputur vemendjen nga Marseli qe po i qendronte afer dhe po e shikonte ne sy si ata lugatet. - E ke zakon plesht dhe kurr nuk e ke hequr. Ke gjetur Gabrielin ti qe te pret se te ishte ndonje tjeter, si puna e Marselit...
Marselit per pak u mbyt me lengun e Junes qe po e pinte gjasme pa vemendje te saj.
-Une gjithemone te pres ty.-tha ai duke bere nje fytyre si budalla. -Heren e fundit qe po te prisja per pak me kafshuan qente rrugaç te lagjes tende!
-Thjeshte donin te miqesoheshin me ty.-tha Juna duke vene re se Amantia, Linda dhe Gabrieli po qeshnin duke u tallur.
-Duke me kafshuar?! Kjo eshte menyra e  te pershendeturit e?
-Marsel, mjafte. Ben mire te me thuash se çfare kostumi do veshesh per mbremje? -tha Juna gjithe seriozitet.
-Qenkam i privilegjuari i tavolines une keshtu? Qe duhet te flas i pari?!
Ai u ndesh me disa shikime te eger dhe gjithe inat nga tavolina dhe filloi te fliste.
-Ne rregull, atehere do vesh kemish, pantallona , dhe atelete. Kostum, jo. E urrej, nuk rri rehat dhe per me teper do dukem si burr!
-Pse çfare je ti? Grua!?-ia priti Linda duke ndezur gjithe tavolinen ne te qeshur.
Juna vuri duart ne fytyre dhe filloi te qeshte nen ze, derisa ne nje moment afer tavolines erdhi kokekuqja e klases, Megi, gjithe ekstravagance me ato rrobat e ngushta qe dukeshin sikur do ti pelcisnin nga momenti ne moment. 
-Karnavalet jane sot?!-tha perseri Linda por nuk u degjua se ia mbylli gojen Elena qe ndodhej afer, ndersa Gabrieli qe e degjoi qeshte nen ze.
-Do ta qepni ju te dy! Do e ofendojme!-tha Elena qe ndodhej mes tyre.
-Pershendetje grupi me simpatik i klases, per çfare jeni mbledhur ketu sot?!-tha ajo duke u tundur perpara kokes se Marselit i cili rrotullonte syte pa pushim dhe imitonte çdo fjale qe ajo thoshte! - Gabriel çkemi?!
Te gjithe u shtangen, e dinin shume mire qe kokekuqja i qepej Gabrielit deri ne ate pike qe duhet te nderhynte Elena qe ajo te largohej, por kesaj rradhe vertet e kishte tepruar duke i folur atij ne veçanti kur ne tavoline ishte plote gjashte veta! 

 

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 21

Ditet po kalonin vrrullshem. Shtepia dukej me bosh se me perpara pa gjyshin e tyre te dashur. Telefonatat anonime nga djali i quajtur Luka kishin  pushuar diten kur Linda i ishte pergjigjur eger se nuk donte ta dinte se kush ishte! Ai nuk kishte protestuar dhe nuk i kishte telefonuar me. Qe nga dita kur kishte qene babai i vajzave ne Shqiperi kishin kaluar dy dite. Kohet e fundit vajzat kishin vene re edhe nje zbutje te Dones, sa vinte dhe mbyllej me shume ne dhomen e saj duke lene shtepine bosh dhe vajzat ndiheshin me te lirshme!
-Cfare te kete valle?!-tha Elena teksa po behej gati per te dale bashke me miqte e saj.- Diçka do i kete ndodhur, sepse Dona asnjehere nuk qendronte gjithe diten brenda ne shtepi, e shikoje ose duke dale dhe duke bere shpeza ose duke ngrene.
-As nuk me intereson,-tha Linda duke u perpjekur te mos i shkaterronte buzet me ngjyrosesin e buzeve!- Gjithsesi sot besoj se do vendosni  se çfare do vishni diten e madhe apo jo?!
Dita e madhe ishte mbremja e matures se Elenes, ate dite e kishin lene te mblidheshin ne lokalin e preferuar buze detit dhe te vendosnin se si do kombinoheshin. 
-Jam e e lumtur sepse babi me la shume para per kete rast dhe do blej diçka te shtrenjte.
-Patjeter qe duhet, sepse jam e sigurte qe Gabrieli ka per t'u veshur klas ate nate! Duhet te jesh ne lartesine e tij. 
-Ti e di qe nuk e vras shume mendjen.-tha Elena e qete.
Elena kishte karakteristike, lekuren, e cila afronte me ngjyren e grurit. Nuk gjeje asnje difekt ne fytyren e saj te paster si qumesht qe kombinonin kendshem me syte jeshil dhe qerpiket e gjate! Cdo veshje i shkonte!
U veshen te dyja si e kishte zakon Elena qe motren e saj nuk e shkepuste nga shoqeria e ngushte e saj, qe per me teper e adhuronte si tip tipik dhe u bene gati te dilnin.
-Shpresoj mos te me thumbosh sonte!- paralajmeroi Elena motren e saj!
-Kam per ta bere, kot me thua. Gjithsesi ikim sepse Gabrieli ka nje ore qe po na pret, vetem kujdes mos na shikon Dona.
-I more leje ti?
-Jo!
-Po si do ikim, mendova se i kishe thene!
-Hm, i thashe babit, kur fola pak me perpara tha -Linda duke shkelur syrin,-ikim tani.
Ganrieli po i priste metra me tutje dhe bashke me te ishte Marseli, ndersa Juna po i priste tek lokali bashke me motren e saj.
-Sa te bukura qenkan bere zonjushat sot!-tha Gabri teksa veshi ne fytyre nje buzeqeshje njemije vateshe duke nxjerr ne drite dhembet e bardhe si bora.
-Eh, kot nuk je djali i dentisteve ti.-tha Linda qe sapo foli hengri nje berryl nga e motra.
-Perse?-tha ai duke mos e kapur per çfare po fliste kunata e vogel.
-Po thoja qe na verbove me bardhesine e dhembeve te tu!-tha Linda duke shfyre!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 20

Te dyja vajzat shkuan ne dhomen e tyre te preferuar dhe po qendronin te heshtura ashtu si kishin qene gjithe rruges. Babai i tyre u kishte thene vendimin e tij. Elena ishte e gezuar nga nje ane por teksa shikonte dhe mendonte se si do te ishte jeta e motres se saj ligeshtohej thelle! Ishin ulur te dyja prane njera-tjetres si e kishin zakon te qendronin dhe po shikonin foton ne kornizen e madhe te gjyshit. 

-Do ikesh apo jo?-tha Linda teksa nga syte i rridhnin lote te nxehte. - Ne fillim gjyshi, tani ti, ndersa une dita-dites po mbetem vetem! 

-Ti nuk je vetem, me ke mua ndoshta me vone do kesh nje te dashur, ku dihet!

-Jo, Elena, me duket sikur jam e  denuar qe do qendroj ketu, vetem! Do qendroj ne nje shtepi me ate shtrigen, imagjinoje se si do jene mbasditet e mija, mengjeset, apo fundjavat. Te zymta, monotone dhe stresuese! Tani e ndjej me shume se kurr mungesen e mamait.

Linda qante dhe fshinte lotet si te ishte duke luajtur nje skene te trishtueshme filmi. Verdallisej neper dhome dhe permendete ditet se si do ishin, si do kalonin, si do mbijetonte!

-Jam e sigurte qe do e gjejme nje zgjidhje moter! -tha Elena teksa po i binte telefoni qe prej dhjete minutave!

-Me mire pergjigju Gabrielit, jepi lajmin e mire. -tha ajo duke dale jashte me lote ne sy!

Linda u largua nga dhoma dhe u ul ne cep te shtepise, ishte gati mesnate dhe shikonte henen dhe qante. Ndihej e vetmuar, ishte adoleshente, supozohej se duhet te gezonte jeten me çmendurite e moshes, por jo! Ajo po e perjetonte shume keq, situata do ishte me e bute ne qofte se aty do ishte Elena, por pa ate jeta do te ishte me gjemba. 

-Duhet te jesh e lumtur pas gjithe kesaj,-i thoshte Gabrieli teksa Elena fliste ne telefon fshehurazi.- Do jemi bashke, ne nje fakultet, ne nje qytet, ne nje banke. 

-Po Linda?! Do ta le vetem motren me shtrigen, e kupton kete! Me lendon kjo gje!

Teksa fliste, Elena vuri re telefonin e Lindes qe po ndriçonte, e mori ne dore dhe pa se ishte nje numer i pa rregjistruar. Guxoi ta hapte meqe e kishte lejen nga motra e saj dhe degjoi nje ze djali qe thoshte:

-Linda! Me ty po flas perseri apo je motra tjeter?!

Elena e mbylli ne moment duke u friksuar, doli jashte dhe ne cep gjeti motren e saj duke qare, mbeshtetur koken mbi krahe!

-Linda, mjafte qave zemer.

-Lerme rehat Elena!-tha ajo ftohte.

-Dikush po te merrte ne telefon, eshte nje numer qe nuk e kishe te rregjistruar.

-Oh, jo eshte perseri ai!

-Ai, kush ai?!-e pyeti Elena e habitur.

-Ka pese dite qe me merr, se kam idene kush eshte dhe ku e ka gjetur numrin tim. Me thote gjera te çuditshme. Di vetem qe quhet Luka.

-Luka, kush eshte ky?! Nuk njoh ndonje me kete emer!

-As une.-tha ajo duke kthyer perseri shikimin nga hena pa e ditur se ai ishte vellai i saj nga babai!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 19

-Ajo nuk ka ndjenja babi, ajo mban dhe leket qe ti dergon dhe ne, vajzat e tua duket sikur i kerkojme lemosh!-tha Linda duke lene lugen e akullores me inat ne tavoline. -Ajo nuk ka sesi te jete e mire me ne, sepse nuk eshte mamaja jone! aq me pak tani qe nuk ehste me gjyshi!

-Ti nuk po jeton me ate babi, perse duhet te qendroj aty, e shikon sa shume na ka merzitur?!-u hodh dhe tha Elena.

Petriti e kuptonte shume mire se çfare po thoshin vajzat, çfare ne realitet po kerkonin, por ajo qe nuk mund t'u shpjegonte dot ishte se vertet kishte nevoje per ate, ne nje fare menyre dhe nuk mund ta braktiste Donen per here te dyte edhe perse e meritonte! Prandaj preferoi te zgjidhte nje rruge te mesme, te bisedonte me vajzat dhe ...

-Vajza ju e dini qe ju dua shume, mund te mos ju marr dite per dite ne telefon, sepse kam pune por...

-Por Donen e merr!-e nderpreu Linda e shkathet.

-E marr dhe e pyes dhe per ju.

-Normalisht dhe ajo te thote se jemi shume mire apo jo? Babi...

Petriti e kishte vendosur se çfare do bente, nuk eshte se nuk e kishte kuptuar dhe me pare si ishte gjendja, por nuk kishte rugezgjidhje tjeter perveçese ti linte vajzat ne kujdestarin e Dones. Te pakten aty ishin te sigurta ne nje menyre apo ne nje tjeter!

-Atehere po ju them çfare kam menduar.-tha Petrti.-Elena, ti besoj se do i hedhesh studimet jashte Vlores apo jo?! 

Elena shkelqeu nga ai lajm i sigurte tashme, sepse babai i saj nuk po i impononte gje, thjeshte po e pyeste dhe vendimi ishte i saj.

-Ti do ikesh dhe e rendesishme eshte te perfundosh shkollen ne Fakultetin Ekonomik si me ke thene dhe une do ti dergoj direkt parate ne Tirane, nuk do kaloj gje permes Dones! Ndersa ti Linda sa te bashkohesh me motren tende, normalisht do qendrosh me Donen. Rruge tjeter nuk ka! Besoj se ky problem u zgjidh apo jo?!-tha ai me nje ton bindes.

Trishtimi mbuloi fytyren e Lindes qe po permbante lotet me mundimin me te madh. Thjeshte babai i saj nuk mund ta kuptonte se çfare donte te thoshte ai vendim. Ai nuk e kuptonte dhe vajza e vogel, nuk kishte çfare te bente, perveçese ta pranonte me perulesi dy vite te tjera te jetes se saj ne torture. Vetem diçka e gezonte ate moment, njera prej tyre do shpetonte prej aty dhe ajo ishte motra e saj, Elena.

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 18

Gabrieli mbylli deren per te shmangur nje tjeter skandal ne sy te prinderve te tij, por ndihej edhe ne faj. Antoneles se vogel, rralle i blinte dhurata, nuk ishte tip i tille. Me mire qendronte gjithe diten me te neper parqe se sa te shpenzonte ne gjera materiale. I dukej sikur dhuratat do blinin dashurine dhe perkushtimin e motres se vogel. 

-Atehere per ke eshte arushi, eshte dhe ngjyre roze, dhe mban nje zemer ne dore!-tha ajo duke varur turinjte dhe duke bere nje fytyre te merzitur sikur ti kishte marr dikush kupen e nutella-s.

-Neser do te te blej nje me te madh sepse ky eshte i vogel, per çfare e do ti? Si thua?- tha Gabrieli aspak bindes dhe duke u perpjekur ne menyre te deshtuar t'i mbushte mendjen motres se tij qe nuk hiqte dore per qamet.

-Une dua ate! -vazhdonte ajo.- E ke per ate kokekuqen apo jo?

Heren e fundit qe Antonela kishte dale me prinderit, kishte pare Gabrielin ne shetitoren buze detit, duke folur me nje prej shoqeve te tij te klases qe kudo e shikonte Gabrieli nuk i shqitej me dhe qe ate dite bente nje lidhje femijnore midis Elenes ne te vertet dhe Megit kokekuqe.

-Neser do te blej nje me te madh,-vazhdonte te ngulte kembe Gabrieli. -Madje do te blej dhe diçka tjeter.

-Une dua arushin e kuqos!

Ky ishte epiteti i radhes i Antonela trazovaçes, qe dukej sikur ishte agjente e stervitur per te pergjuar çdo levizje qe bente vellai i saj.

-E shikoj une qe te kane llastuar shume ty keta!-tha Gabrieli duke shfryr  motres se vogel, qe kishte fiksuar syte perpara arushit madhosh dhe nuk shqitej prej andej.

-Ik, une do i them mamait qe ti i ke blere arush kuqos!-kercenonte ajo duke bere nje buzeqeshje si te nje kllouni.

-Nuk quhet kuqo moj dhi, kush te paska njojtur. Mos te shikoj me qe te prekesh telefonin tim. -tha Gabrieli duke rene ne stadin e nje femije ashtu si motra e tij.

Ishte e pabindur, i plotesoheshin te gjitha tekat por fiksimi per te marr arushin e Elenes nuk iu hoq!

Gabrieli mori telefonin dhe i telefonoi Elenes qe deri ato momente nuk i kishte telefonuar, veprim ky qe e kishte çuditur pakesa. Ia mbylli dhe u habit akoma me shume.

-Babi, ne duam qe te qendrosh me ne!-tha Linda teksa ishin ulur ne pastiçerin qe ndodhej ne qender te zones ku popullohej me turiste!

-Ju e dini qe duhet te iki zemer, andej kam punen.

-Gjithsesi ti e di, babai.-tha Elena me ton shume serioz qe dukej qarte qe ishte mbushur me inat dhe trishtim.- Ceshtja eshte se si do t'ia bejme me Donen, nuk dua te qendroj me te.

-Une akoma nuk kam kuptuar se si u martove ti me ate grua!-tha Linda duke shijuar nje luge te akullores me luleshtrydhe.

Petriti e njihte Donen qe perpara se te martohej me mamane e vajzave. Ishte dashuria e pare e mohuar. Kishin kaluar plote dy vite te lidhur, por me pas Dona e kishte braktisur pa e ditur se priste nje femije prej tij, kur e kuptoi me pas ishte vone dhe preferoi te mos i tregonte asgje. Ato kohe ajo u rikthye tek nje dashurie te vjeter bashke me djalin.

-E kam njohur me perpara,-u justifikua Petriti,-por ajo nuk ka qene keshtu si thoni ju.

Ishte e vertet, ne momentin qe Luka u largua nga shtepia nga sherret dhe urrejtja e njerkut te tij, Dona ndryshoi. Humbi djalin e saj! Kaloi kohe e vetme, ne shtepine e prinderve te saj duke u perçmuar dita-dites si te ishte mbeturine , e paafte te mbante femijen e saj! Kur u largua nga shtepia e prinderve  gjysem ne depresion takon serish babain e vajzave dhe aty rrifillon historia plote urrejtje dhe perçmim nga ana e Dones!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 17

Antonela e vogel e kishte perqafuar vellain e saj trupmadh dhe nuk po shqitej, e guduliste me gishtat e saj te vegjel prej nje nenete vjeçareje dhe nuk e leshonte per dreq.
Antonela, mbaro buken!-i foli Marsela dhe ajo u shkeput si te ishte me telekomand.- Gabrieli duhet te flas me ne!
-Atehere si jeni?! -tha ai ftohte duke mos ditur çfare te thoshte ate moment.
-Oh, shume faleminderit,-tha Bernardi duke lene goten e lengut te portokallit ne tavoline.- Gabriel, edhe mund te ulesh dhe te mos na flasesh ne kembe! Si thua?! Mund te pish dhe nje leng, ta siguroj nuk na harxhon aspak.-i tha bbai i tij.
-Gjithemone me kane pelqyer ironite e tua babi,-tha Gabri duke u ulur ne tavoline afer Antoneles.- Ironia shpreh inteligjenc!
Po ia veshte kot, babai i tij ishte nje nga stomatologet me te njohur te Vlores, ndersa ai i shiste mend me lojera ironish. Adoleshenca nuk mund ta piqte me shume se sa e kishte pjekur.
-Me behet qejfi qe po me kupton, gjithsesi, doja te te thoja, e mendove se çfare do konkurrosh ne Tirane, ne cilin fakultet, ne cilen dege?!-tha ai duke i drejtuar syte djalit te tij bukurosh te pispillosur.
-Me pelqen ekonomiku! -tha ai. -E di qe ne shtet eshte veshtire, por me pelqen te konkurroj ne Fakultetin Ekonomik!
Fjalet e Gbrielit terhoqen vemendjen e Antoneles qe po lepinte gishtat ngadale mos ta shikonin prinderit. Ne moment u kthye dhe tha:
-Do te jete ne nje shkolle me Elenen babi, prandaj!
Marsela dhe Bernardin hapen syte, Gabrieli u skuq dhe mbuloi fytyren me duar!
-Ah, prandaj ke deshire tek Ekonomiku?-tha Marsela duke qeshur dhe duke u sigururar qe Gabri te skuqej me shume!
-Jo, mami, me pelqen ajo dege, e di qe ju prisnit ndonje mjeksi, apo stomatologji, tipike profesione te familjes tone, por nuk me pelqejne aspak!
-Tani me binde!-tha Bernardi perseri me ironi!-Epo mire ne rregull, ti e ke ne dore, zgjidh ate fushe qe je i zoti qe do ia dalesh mbane! Ne do te mbeshtesim! -Tani me duhet te iki se po vdes per gjum, ishte dite e veshtire sot.-tha ai duke u larguar.
Fytyra e djaloshit u qesh ndersa Antonia u ngrys, heren e fundit qe kishte kapur telefonin e Gabrit te binte kishte mundur te lexonte mesazhet dhe kishte hapur namin ne gjithe shtepine duke cituar gjithe mesazhet e Elenes, po kesaj rradhe qe Marsela me Bernardin nuk kishin protestuar ndihej si ne faj qe kishte folur para kohe!
Bernardi u fut brenda po ashtu dhe Gabrieli, por perpara se te ikte e puthi forte mamane e tij e cila i peshperiti ne vesh pa e degjua agjentja sekrete Antonela.
-Je i lumtur zemer?!
-Plotesisht mami, te dua shume, hm se nuk te pyeta sa dhembe shkule sot!
Ajo filloi te qeshte dhe tha:
-Ia lash babait rradhen sot!
U futen brenda ne shtepi dhe Gabrieli shkoi ne dhomen e tij, kishte marr nje arush te madh per Elenen dhe e kishte fshehur anash krevatit. Ndersa Antonela per dreq u gjend aty per ti kerkuar falje por sapo pa arushin uleriti.
-Me ke blere arush mua???

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 16

Diana kishte mberritur ne shtepi dhe  çfare te shikoje, ne tavolinen e madhe te sallonit ishte nje pako e madhe mbeshtjelle me nje qese te shnderritshme ngjyre floriri, qe zbukuronte ambjentin e kristalte. U afrua ngadale duke hedhur çelsat e makines tek koshi i vogel, qe qendronte afer deres dhe u nis drejte sallonit. E hapi pakon me duart qe i dridheshin. Te dhimbsej teksa grisje letren e bukur mbeshtjellese dhe sapo e grisi ngadale hodhi syte brenda saj dhe çfare te shihje. Brenda ishte nje fustan me nje ngjyre te bardh me gurje te vegjel te thjeshte  qe i shtonin akoma me shume bukurine. E nxorri ngadale nga kutia dhe ishte i persosur, ishte masa e saj, por nuk mbaronte me aq. Ajo po e shikonte si e habitur dhe ne fund te pakos vuri re nje kuti te bukur, ishte nje varse shume e holle qe shkonte per shtate me fustanin. I shtrengoi forte rreth vetes dhe per nje moment nga pas dhomes doli Mondi, duke  e trembur.
-Ketu qenke?
-Po, ketu, te pelqyen?-tha ai duke iu afruar.
-Po shume te bukura, te falenderoj, por nuk ishte nevoja!
-Sot nenshkrova kontraten tjeter qe do na sjelle shume fitime keshtu qe nuk u kurseva ti blija diçka njeriut qe dua apo jo?
Diana uli syte dhe nuk mund ti permbante lotet, thjeshte nuk i hynin aspak ne sy ato dhurata perpara...nje femije!
-Zemer, do ia dalim nje dite.-tha ai duke kuptuar shprehjen e hidhur te fytyres se gruas se tij.
-Kur do jete ajo dite?!- tha ajo duke u leshuar ne krahet e tij dhe duke ia plasur te qarit.- Ndihem bosh Mondi, prandaj them qe me mire, te gjesh dike tjeter te vazhdosh jeten tende, dike qe te te beje baba! 
Mandi uleriti qete!
-Cfare? Je çmendur?! Vetem i vdekur ndahem nga ty! Une te dua Diana, nuk me interesion, ne fund te fundit do biresojme nje femije! Te jete hera e pare dhe e fundit qe ma thua kete ide te çmendur! 
-Perse nuk e kupton?
-Cfare te kuptoj?! Je jeta ime, njeriu qe une dua dhe te heq dore vetem sepse keshtu ishte fati jone, absolutisht. Vishe ate fustan sot sepse jemi ne nje darke me miqte e kontrates. Dua te jesh rrezellitese, guri shkelqyes i restorantit. Dua te jesh ylli im ndriçues. -tha ai gjithe seriozitet dhe qetesi.
E perqafoi forte gruan e tij dhe doli nga dera duke i dhuruar nje buzeqeshje plote jete! E si mund t'ia kishte dale ajo pa nje njeri si Mondi, epo kot nuk thone: "Zoti nuk ti jep te gjitha"! 
Gabrieli kishte mberritur ne shtepi dhe prane ne oborrin e gjelberuar te shtepise po e prisnin prinderit e tij qe mesa dukej kishin diçka te rendesishme per te biseduar me te! Motra e tij e vogel Antonela, po pertypte nje fete te holle buke me nutella dhe kishte humbur ne emisionin qe jepej ne ekranin e madh te vendosur ne murin e shtepise perballe lulishtes.
-Gabriel, as na pershendet kohet e fundit, nuk eshte sjellja jote kjo!-tha mamaja e tij.- Si thua sikur te ulesh me ne dhe te flasim pak, sepse kemi dite pa shkembyer nje fjale.
-Patjeter mami,-tha ai duke qeshur me cep te buzes.-Mendova se ishit brenda ne shtepi. 
-Eshte vap dhe brenda, ketu jemi qetesi, po ti nga ke humbur?! Edhe Antonela po pyeste per ty!
Antonela e vogel kthehu koken duke u shkeputur nga ekrani i madh, dhe ashtu si ishte me buzet shgaravitur me nutella, u sul drejte vellait te saj te madh! Garieli e ngriti forte ne krahe pa e vrare mendjen se mund te njollosej! 

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 15

Ishte dita e fundit perpara se babai i tyre te largohej nga Shqiperia. Ate dite kishin qendruar pak me teper me ate, gjithemone larg shtepise se tij, tek dhoma e gjyshit qe pastrohej çdo dite nga vajzat me nje dashuri shume te madhe! 

Babi si thua bejme nje shetitje nga deti?-guxoi ti thoshte Linda diten e fundit te qendrimit te tij. Ai nuk mohoi por si gjithemone hodhi idene e te shetitur te katert, ide qe vajzat e kundershtuan ne moment! Dolen te tre nen veshtrimet e shtremberuara te Dones qe mermeriste dhe mallkonte vajzat.

-Pers nuk doni te vij dhe Dona?!-tha ai me gjithe pafajsi.-Ajo eshte kujdesur per ju, ne nje fare menyre! Duhet t'ia dini per faleminderit vajza dhe jo te silleni te ashpera.

Elena nuk e kuptonte se si babai i saj ishte budallepsur aq keq nga fjalet e saj. Sipas vajzave Dona ishte nje femer, pa shije, pa ndjenja dhe e vetmja gje qe dinte te bente ishte te hante pa pushim. 

-Babi por ti nuk e kupton!-i tha Linda teksa u ulen ne nje prej stolave te sheshit te lulishtes qe dukej sikur deti ishte monitori i madh i nje kinamaje, protagonist te te cilit ishin zogjte, valet e detit dhe varkat e vogla te peshkatareve te moshuar!

-Cfare nuk kuptoj?!-tha ai. -Ju ka munguar gje?

-Babi, dua te te pyes per diçka?! -tha Elena duke qeruar fytin!

Ai u kthye nga ajo per ta degjuar me gjithe vemendje, veprim  qe e bente rralle por  qe tipi i tij i ftohte e justifikonte.

-Sa shpenzon ti per ne babi?! Dua te them e di qe i dergon Dones per ne! E kam degjuar dhe mund te them qe eshte normale!-tha ajo me nje ze qe i dridhej dhe me fytyren e Lindes qe po priste me padurim nje pergjigje!

-Pse ju ka munguar gje?! Patjeter qe ju dergoj, madje mund te shkoj tek nje milion ne muaj.-tha ai.

Vajzave sa nuk u ra bomba! 

-Cfare?!-tha Linda duke brofur ne kembe!-Por babi, ne qofte se kjo qe thua eshte e vertet, a na ke pyetur ndonjehere ne qofte se na mungon gje?

-Une e di qe nuk ju mungon gje!-vazhdonte te thoshte ai me nje ton bindes.

-Jo nuk e di aspak, nuk e di fare se çfare jete bejme!

Petriti shqeu syte dhe nuk po ndihej. 

-Vajza, çfare po perpiqeni te me thoni?

Te dyja vogelushet ia plasen te qarit dhe e perqafuan forte. Nderkohe Elena mendonte se sa keq e kishte gjykuar babain e saj, kur e vetmja fajtore ne ate mes ishte shtriga, qe kishte ne shtepi, ajo i mbante te gjithe parate qe u dergonte babai. Madje ajo ishte arsyeja qe ajo kishte blere rrobat me te shtrenjta kohet e fundit, ndersa vajzat duhet te visheshin me leckat qe u dhuronin njerezit si lemosh! Por akoma nuk ishte e qete, ishte baba dhe asgje nuk e justifikonte qe i kishte lene ne hije vajzat e tij.

-E kuptova si qendron puna! -tha ai duke ulur koken mbi supet e dy vajzave.-Perse nuk thoni ju qe me paskan bere nje cop budalla!

-Babi ne u perpoqem te flisnim me ty, por ti gjithemone kishe pune, sepse flisje vetem me Donen, me ne kurr! Nuk na pyesje kurr, per planet tona, per shkollen e Elenes, apo a ishim te merzitura apo te trishtuara. -tha Linda gjithe merzitje.

-Gjyshi gjithemone e bente, ishte i vetmi qe na donte aty.-pasoi Elena.

-Shkolla jote Elena?!-tha ai.-Nuk do iki neser. Kam dhe disa pune ketu, keshtu qe do flasim dhe do ti gjejme nje zgjidhje kesaj pune. Si thone vogelushet e mija?-tha ai me nje fytyre te embel.

-Une them te ham akulloret tona te preferuara, si dikur bashke me mamin dhe te ikim ne shtepi.- tha Linda!

Elena po gezonte aq shume sa ate dite babai i saj kishte reflektuar pakesa dhe kishte vendosur ta bindete, madje ti thoshte dhe per Gabrielin dhe per planet e saj dhe per Linden, per gjithçka sepse ne fund te fundit ai ishte babai i saj.

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 14

Diana qendroi akoma ne shoqeri te vajzave ndersa vuri re shume telefonata dhe mesazhe te Gabrielit. I kujtohej vetja e saj njehere e nje kohe, kur kishte njohur Mondin, kur thurrnin enderra aq bukur se do te martoheshin, do te krijonin familje dhe do mbi te gjitha do kujdeseshin per bebat e tyre. I kujtonte dhe aq me shume enderronte qe zoti ti bente nje mrekulli. Gjithemone i thoshte vetes, ti vlen per diçka, por pa aspak bindje ne ato fjale. Pamundesia per te sjelle ne jete nje femije i kishte ulur vlerat si femer, te pakten asaj keshtu i dukej. Vajzat e dallonin shume qarte ate humbjen e shkelqimit prej nje njezet e tete vjeçareje! Edhe pse ishin te pasur, edhe pse nuk u mungonin luleshtrydhet çdo mengjes bashke me lengjet e frutave me te rralla, ajo ndjehej bosh dhe me e varfer se kurr! Por Mondi ishte optimist dhe ndryshe nga ajo, i jepte forca, zgjohej çdo dite duke i permendur neper shtepine luksoze se nje dite aty do te verdalliseshin femije te vegjel dhe me gezim te madh te dy do prisnin te thyenin vazot me te shtrenjta dhe me te vjetera, do kenaqeshin teksa benin rremuje sallonin e pispillosur. Diana thjeshte e degjonte dhe fillonte qante gjithe pjesen e dites qe ai ishte ne pune, ndersa kur vinte ai, vishte nje buzeqeshje si per te thene qe jam mire.

-Diana, ne te duam afer jetes tone!-i tha Elena teksa ajo u ngrit te shkonte jashte shtepise.-Je e vetmja qe na ke mbetur, qe vertet na do dhe te duam!

-Zemer, une do jem gjithemone prane jush. Madje do levizim ne Tirane dhe do jemi shume here me afer.

-Jo,-tha Linda duke tundur koken, do jesh me prane kesaj.-duke treguar me dore Elenen.

-Edhe une se di ne do jem!-tha ajo duke shfryre merzitje.

-Pa ma shpjegoni pak, perse?!-tha Diana duke u ulur perseri dhe e habitur.

Elena shkoi tek dera e mbylli deri ne fund dhe u afrua perseri tek ajo duke u bere kulaç pas krahut dhe duke filluar e duke i shpjeguar se si qendronte situata.  Kaluan plote dyzete minuta te tjera duke i shpjeguar situaten Dianes e cila ngeli e shokuar dhe  e merzitur njekohesisht. 

Po afronte mbremja dhe njerezit po largoheshin prej shtepise ku Dona shtirej se do i mungonte shume vjerri i saj. Te gjithe pothuajse e dinin qe genjente! Elena me Linden qendronin gjithemone ne nje qoshe, si dore e dyte, duke mos u shfaqur dhe te mos beheshin pjese e ndonje diskutimi qe do ti merziste nga ana e Dones. Gjenin gjithemone shkase t'u humbisnin syve! 

-Babi neser do iki?-tha Elena diten e nente te qendrimit te tij.

-Po, neser dhe ne nuk e kemi pare aspak.-tha ajo me syte mbushur me lote duke shtrudhur ne duar jastekun e preferuar te gjyshit te tyre.- E kupton se sa me mungon tani gjyshi Elen, ka shume mundesi qe ti te ikesh dhe ate deshiroj, por per mua do filloj ferri, aq me pak kur iu ktheva ate dite per telefonin tende, ajo do me nxij jeten e ndiej teksa e shikoj ne sy, me duket sikur me paralajmeron duke me thene:"Me vone kam pune me ty".

Elena e dinte shume mire qe rrezikonte ta merziste motren e saj po ta linte aty vetem. Humbja e te vetmit njeri qe u kushtonte vemendje ne ate shtepi i kishte tretur vogelushet qe mendonin me ore te tera, qindra zgjidhje per te jetuar nje jete te qete! Aq kerkonin vetem nje jete te qete, edhe vetem te ishin, por pa dike qe gricet çdo moment me ato dhe nuk te thote kurre nje fjale te embel, apo nuk gatuan kur ne kohe dreke! Ato kishin vertet nevoje, per qetesi sepse dashuria ishte e pamundur ne ato rrethana!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 13

[Tre dite me vone.]

Elena dhe Linda ishin shtrire tashme te dyja ne krevatin e madh te gjyshit te tyre, te dyja qanin dhe lotet rreshkisnin ne mbulesen e bute. Ishte e preferuara e tij, dhe gjithemone e vendoste kur vinte dikush i huaj ne dhomen e tij, edhe pse ata njerez qe vinin ishin te paket, pjesa me e madhe e te cileve trembeshin nga te uleriturat e Dones, qe ngrinte lagjen ne kembe!

-Do na mungoj!-tha Elena teksa po shikonte dy foto te vogla te vjetra dhe qante thelle aq sa i mbahej fryma!- ai ishte mami dhe babi jone!

-Nuk e di si do t'ia bejme tani pa ate! Shikoje Elen, babai eshte ketu dhe as do t'ia di per ne, duket sikur nuk egzistojme! -tha Linda duke u verdallisur neper dhome! Na ka folur vetem nje here moter.

Hidherimi i vajzave kishte kaluar maksimumin, vdekja e papritur e gjyshit te tyre i kishte merzitur aq shume sa donin te qendronin vetem tek dhoma e tij mbushur pirg me libra dhe stola te vjeter te shkelqyeshem! 

-Oh dy vogelushet e mija te merzitura!-u degjua nje ze qe hapi deren e dhomes se madhe.

Ishte Diana, mikja e vetme e mamase se tyre dhe personi qe vajzat e adhuronin me shume se kedo tjeter.

-Diana,-uleriten te dyja vajzat njekohesisht duke e perqafuar fort.-Kur erdhet nga Italia?-u degjua zeri i Lindes qe sapo i kishte ngjeshur nje te puthur te forte.

-Pardje!-tha ajo me nje fytyre te merzitur.

Diana kishte shkuar ne Itali me qellim te kurohej per pamundesisne e te lindurit nje femije, por nuk ia kishte dale dot. Shpresat e fundit ishin djegur dhe ajo nuk do mundete dot kurre te behej nene.

-Po tani si ndihesh?-I tha Elena duke e terhequr prej krahu per t'u ulur mes tyre e perqafuar.

-Tani ndihem bosh,-tha ajo,-e pashprese qe nuk do mund te behem nene dhe qe nuk do mund ti plotesoj deshiren Mondit per t'u bere baba!

Ishte vertet hidheruese, enderra e cdo femre domosdo eshte nje femije, nje krijese qe do te dridhen duart ta mbash dhe do te mbaj gjakun tende neper venat e tij.

-Mondi enderronte gjithemone te kishte nje djale dhe nje vajze, ndersa une deshiroja vetem vajza, se di ndoshta sepse jane me te brishta dhe jemi natyre qe kuptohemi! Nuk e di!-th ajo e perlotur.-Gjithsesi jeta vazhdon sepse une nuk jam vetem e dini?

-S'do mend,-tha Linda duke e shtrenguar forte si te ishte duke perqafuar belin e mamase se saj.-Na ke ne dhe ne te kemi ty, te vetmen qe na ke ngleur qe do t'ia dije per ne.-tha ajo duke vershuar lotet.

-Mos u trishtoni kukulla, bejeni krenar mamane tuaj dhe gjyshin tuaj! Ata jane gjithemone prane jush, kete mos e harroni kurr, pastaj qe ketej e tutje nuk do lejoj asnje t'ju merzis.

-Vertet?-tha Elena duke u hedhur perpjete! -Dua te ikim qe ketu, Dian, na eshte bere jeta ferr, nuk guxojme te shkojme as ne banjo nga shtepija tjeter!

Teksa po thoshte keto, pa telefonin qe u ndriçua, ishte nje mesazh nga Gabrieli. Ate dite kishte derguar mbi dhjete mesazhe, dhe nuk kishte marr ne telefon per arsye se aty verdalle ishte babai i vajzave!

-A mund ta di kush eshte?!-tha Diana duke zgjatur koken per nga vajza me telefonin ne dore.

-A nuk eshte fantastike, qe dikush qe ne e duam shume na pyet kaq embelsishte per gjerat tona personale,-tha Elena motres se saj.

-A nuk eshte emocionuese qe ne mezi presim te pijme nje çaj me te dhe te zbarsim gjithe stomakun?-plotesoi Linda.

-Patjeter!-thane njezeri duke sjelle nje buzeqeshje te kendshme ne fytyren e Dianes qe  mbulohej thelle nga nje merzitje e pashmangshme!

Read More