Historia: Letra e Fundit- Part 13

[Tre dite me vone.]

Elena dhe Linda ishin shtrire tashme te dyja ne krevatin e madh te gjyshit te tyre, te dyja qanin dhe lotet rreshkisnin ne mbulesen e bute. Ishte e preferuara e tij, dhe gjithemone e vendoste kur vinte dikush i huaj ne dhomen e tij, edhe pse ata njerez qe vinin ishin te paket, pjesa me e madhe e te cileve trembeshin nga te uleriturat e Dones, qe ngrinte lagjen ne kembe!

-Do na mungoj!-tha Elena teksa po shikonte dy foto te vogla te vjetra dhe qante thelle aq sa i mbahej fryma!- ai ishte mami dhe babi jone!

-Nuk e di si do t'ia bejme tani pa ate! Shikoje Elen, babai eshte ketu dhe as do t'ia di per ne, duket sikur nuk egzistojme! -tha Linda duke u verdallisur neper dhome! Na ka folur vetem nje here moter.

Hidherimi i vajzave kishte kaluar maksimumin, vdekja e papritur e gjyshit te tyre i kishte merzitur aq shume sa donin te qendronin vetem tek dhoma e tij mbushur pirg me libra dhe stola te vjeter te shkelqyeshem! 

-Oh dy vogelushet e mija te merzitura!-u degjua nje ze qe hapi deren e dhomes se madhe.

Ishte Diana, mikja e vetme e mamase se tyre dhe personi qe vajzat e adhuronin me shume se kedo tjeter.

-Diana,-uleriten te dyja vajzat njekohesisht duke e perqafuar fort.-Kur erdhet nga Italia?-u degjua zeri i Lindes qe sapo i kishte ngjeshur nje te puthur te forte.

-Pardje!-tha ajo me nje fytyre te merzitur.

Diana kishte shkuar ne Itali me qellim te kurohej per pamundesisne e te lindurit nje femije, por nuk ia kishte dale dot. Shpresat e fundit ishin djegur dhe ajo nuk do mundete dot kurre te behej nene.

-Po tani si ndihesh?-I tha Elena duke e terhequr prej krahu per t'u ulur mes tyre e perqafuar.

-Tani ndihem bosh,-tha ajo,-e pashprese qe nuk do mund te behem nene dhe qe nuk do mund ti plotesoj deshiren Mondit per t'u bere baba!

Ishte vertet hidheruese, enderra e cdo femre domosdo eshte nje femije, nje krijese qe do te dridhen duart ta mbash dhe do te mbaj gjakun tende neper venat e tij.

-Mondi enderronte gjithemone te kishte nje djale dhe nje vajze, ndersa une deshiroja vetem vajza, se di ndoshta sepse jane me te brishta dhe jemi natyre qe kuptohemi! Nuk e di!-th ajo e perlotur.-Gjithsesi jeta vazhdon sepse une nuk jam vetem e dini?

-S'do mend,-tha Linda duke e shtrenguar forte si te ishte duke perqafuar belin e mamase se saj.-Na ke ne dhe ne te kemi ty, te vetmen qe na ke ngleur qe do t'ia dije per ne.-tha ajo duke vershuar lotet.

-Mos u trishtoni kukulla, bejeni krenar mamane tuaj dhe gjyshin tuaj! Ata jane gjithemone prane jush, kete mos e harroni kurr, pastaj qe ketej e tutje nuk do lejoj asnje t'ju merzis.

-Vertet?-tha Elena duke u hedhur perpjete! -Dua te ikim qe ketu, Dian, na eshte bere jeta ferr, nuk guxojme te shkojme as ne banjo nga shtepija tjeter!

Teksa po thoshte keto, pa telefonin qe u ndriçua, ishte nje mesazh nga Gabrieli. Ate dite kishte derguar mbi dhjete mesazhe, dhe nuk kishte marr ne telefon per arsye se aty verdalle ishte babai i vajzave!

-A mund ta di kush eshte?!-tha Diana duke zgjatur koken per nga vajza me telefonin ne dore.

-A nuk eshte fantastike, qe dikush qe ne e duam shume na pyet kaq embelsishte per gjerat tona personale,-tha Elena motres se saj.

-A nuk eshte emocionuese qe ne mezi presim te pijme nje çaj me te dhe te zbarsim gjithe stomakun?-plotesoi Linda.

-Patjeter!-thane njezeri duke sjelle nje buzeqeshje te kendshme ne fytyren e Dianes qe  mbulohej thelle nga nje merzitje e pashmangshme!