Historia: Letra e Fundit- Part 83

-Ma mbylli!-tha ajo duke u kthyer nga Marseli dhe nga Juna qe kishin mbetur te shashtisur nga reagimi i Elenes.
Marseli i kishte ngulur syte dhe nuk po fliste asnje fjale, madje po priste nje ulerime nga Elena per mosenjoftimin per komunikimin me Gabrielin por ajo shume e qete tha:
-Marsel une nuk e dija qe...ju...
-Elena te betohem se nuk kam pasur kontakt me Gabrielin.-tha ai serioz.
Ishte pak a shume nje e vertet qe tha Marseli, ai nuk kishte pasur aq kontakt sa te dilte nje mashtrues ne syte e mikes se tij! I vetmi faj i tij ishte se nuk i kishte thene te verteten per gjendjen e shokut te tij!
-Atehere si ka mundesi qe ai kujtohet per ty Marsel dhe jo per mua?! Si e shpjegon ti kete?! Je ti i dashuri i tij, apo kam qene une e dhashura e tij?-tha ajo mjafte e qete edhe pse dukej qarte se i dridhej dora, teksa mbante telefonin e Marselit shtrenguar forte!
-Elena, mos fol keshtu!- tha Juna.- Nuk kemi pasur kontakt me Gabrielin qe pas largimit te tij nga spitali! Pastaj do te te thonim!
Elena u drejtua per nga dera e lokalit dhe u ul ne tavolinen e rrumbullaket dhe la telefonin e Marselit gjithe moseperfillje duke e pare me bisht te syrit! Marseli dhe Juna u afruan dhe po e shikonin te dy duke mos ditur asnjeri çfare te thonte!
-Mund t’i kishte rene dhe numrit tim, jam e sigurte qe nuk do kishte marr ndonje pergjigje te papritur edhe pas gjithe ketyre gjerave qe ka bere!-tha ajo e perlotur.
-Elena, do ti telefonoj ta pyesim pse po vepron keshtu? Ku eshte?!-tha Marseli me bindje!
Ajo donte ti telefononte, ti uleriste forte se e kishte marr malli, se ai, jeta e saj i mungonte. E mblodhi mendjen se nuk do ta bente nje gje te tille! Ishte lenduese, therrese ajo situate, i telefononte pas kaq shume kohesh mikut te tij dhe nuk e merrte mundimin ti dergonte nje njoftim te dashures se tij! Mjetet e kontaktit fillonin qe nga letrat e postes, e deri tek sofistikimet e shpejtesise se rrjeteve sociale, asnjera prej ketyre nuk i kishte hyre ne pune?!
Mori goten e lengut dhe po e pinte gjithe qetesi. Jo se ishte shume e qete sepse po dridhej por nuk po e jepte veten! Kjo ishte nje nga ato gjera qe e kishte mesuar prej gjithe asaj situate! Te aktronte bukur dhe te behej e forte!
-Nuk e kuptoj perse me telefonoi!-tha Gabri.
-Normalisht per te te pyetur per Elenen!-tha Juna!
-Elena ka telefon vet!-tha ajo duke u ngritur nga tavolina per nga dera e jashtme e lokalit!

Gabri kishte mbyllur telefonin dhe po qendronte me shikim nga tavani, kishte degjuar pas kaq shume kohesh zerin e Elenes. I ishte dukur ndryshe, shume ndryshe se heret e tjera! Ishte mesuar me nje ze te embel, te perulur dhe te qete. Ishte e kunderta, kishte degjuar nje ze te fuqishem, te sigurte dhe teper ironik! E kishte menduar ndryshe, se ne qofte se nje dite vendoste ti telefononte, ajo ose do ti uleriste dhe do fillonte te qante, ose nuk do ti pergjigjej fare, por qe t’i pergjigjej ne ate menyre, kurr nuk e kishte menduar!
E mori perseri telefonin ne dore, me shpresen se do t’i telefononte perseri, priti minuta te tera, por ishte e pamundur! Telefoni nuk u drodh per as njezet minuta te tjera! Vendosi te sfidonte perseri emocionet e veta, dhe ti binte perseri, por po stepej. Nuk e donte Elenen afer vetes se tij, afer nje personi invalid, te pa afte! Keshtu qe e la ne komodin me shpresen per te rene vet!
Ndersa Elena shkonte per ne shtepi, Juna dhe Marseli nuk pushonin se reni telefonit, por lavdi zotit qe telefoni kishte dhe opsionine heshtur dhe keshtu nuk do ta shqetesonte fakti se binte shpesh!
-Do ti telefonoj Gabrielit!-i tha Marseli Junes perpara se te ndaheshin.-Elena ka te drejte mos te na pergjigjet!
-Per çfare do ti telefonosh??!
-Me ka borxh nje shpjegim per gjithe kete sot! Per faj te kapriçove te tij, do na duhej te genjenim Elenen!
-Imagjino nese e merr vesh se ne e dime gjendjen e tij!- tha Juna e merzitur.
-Ja ku po ta them qe nuk ka per te na folur me kurre!
Kishte te drejte, Gabrieli po vepronte gabim por ne fund te fundit ishte jeta e tij dhe pasojat per veprimet e tij do ti mbante vetem ai!

Elena kishte mberritur ne shtepi dhe sapo kishte hyre kishte gjetur Dianen e cila po pergatiste dreken!
-Fola me ate sot!
-Miredita njehere, -tha Diana gjithe miresjellje! -Tani me thuaj, me ke ke folur?!
-Me Gabrieli!
-Cfare?!-tha Diana duke u habitur perpara saj!- Pse? Si keshtu?
-Sepse keshtu erdhi situata dhe . . .
-Dhe cfare?
-Dhe jam e qete tani...
-Qe do te thote?!
-...
Elena shkoi dhe u ul ne sallon! Diana e ndoqi nga pas, ashtu si ishte ne kuzhine me duart e perlyera me gatimin e asaj dreke!
-Cfare ke ndermend te besh? Elena nuk dua te harxhosh kohe dhe te harxhosh jeten tende me gjithe kete!
-As une teze, por si mund te tregohet aq i pacipe? Ti si mund ta justifikosh kete?!Diana dyshonte, por nuk donte t'ia thonte ato qe vertet mendonte. Do ta merziste me keq, do te hiqte ate force dhe rimekembje qe vogelushja me shume mundim e kishte mesuar veten e saj!
-Diana me thuaj te verteten, te lutem asnjehere nuk me ke folur qarte pervecese te heq dore se nuk ia vlen! Pse po kembengul kaq forte?!
Diana po e kuptonte se ishte momenti i duhur se duhej te fliste, Elena kishte kaluar nete te tera duke menduar nje mije e nje situata se cfare mund ti kishte ndodhur Gabrit, por asnje rezultat! E kishte lene ne shkretetire pa nje pike uje!
Diana mori fryme thelle shkoi ne kuzhine, pastroi duart, hoqi gatimin qe velonte ne sobe dhe erdhi ne sallon, u rehatua mire dhe tha:
-Me premton se te gjitha keto qe do te te them, nuk do merzitesh?!
Elena po e shikonte me vemendje dhe kishte frike nga pergjigjia qe do ti jepte ajo! Cfare donte ti thonte? Po sikur te kishte marr vesh ato gjera qe ajo nuk do donte ti degjonte kurr!
-Me thuaj, cfaredo qe te jete!-tha Elena me bindje dhe me nje force te madhe!
Ndodhia e asaj dite e kishte bere te reflektonte, jo vetem mbi jeten e saj por mbi gjithcka!
-Degjo Elena, e ke pyetur ndonjehere veten se si nje person qe deri para pak kohesh linte koken per ty dhe pastaj largohet si pa asgje?
-E kam pyetur po skam marr asnje pergjigje!-tha ajo e lenduar!
-Atehere ka dy zgjidhje, ose ai ka nje tjeter person, ose i ka ndodhur dicka qe ty nuk do te ta tregoj!
-Te paren me vjen keq por nuk e besoj, te dyten cfare do te thuash?
-Ai u largua direkt pas aksidentiti, ti e di se si ishte ai pas asaj qe ndodh, si u demtua, ku u demtua?
-Jo nuk e di!
Elena nuk po e kuptonte por cdo sekonde qe mendonte kalonte ne pista te reja!
-Mos me thuaj qe ka ngelur me pasoja pas aksidentit, o zot nuk me besohet!
Diana po e shikonte dhe nuk po fliste, logjika aty te conte! Vetem se Elena kishte neglizhuar dhe nuk e kishte menduar ne ate mase qe duhej...
-Nje aksidente, po pasojat?! Sa idiote qe jam!