Historia: Letra e Fundit- Part 89

Diana dhe mamaja e tij u menjanuan duke i lene te dy vetem!
-Lerme te te perqafoj perseri.-tha ajo duke qare!
-Po perse po qan_? Pastaj perse ke ardhur ketu? Ke qene semure?!
-Nuk e di! Nuk jam ndjere mire keto kohe!
-Normalisht e ke, nga une!-tha ai duke qeshur.
-Dhe ti me ke merzitur, por me ka marr malli kaq shume, per ty, per fytyren tende, per ecjen tende!
-Eh, kam akoma probleme kur eci!-tha ai duke varur buzet!
-Dukesh seksi keshtu!
Aq shume impakt sa kishte pasur e gjithe ajo situate aty nuk kishte pasur asgje me teper. Frika nga humbja e atyre gjerave te çmuara qe kishte i kishte futur tmerrin Elenes. Mjaftonte vetem pak minuta per te kuptuar se sa shume e rendesishme ishte gjithcka per te. Papritur dhe pa kujtuar i ishte kujtuar Gabrieli dhe ja tek e kishte perpara syve, e kishte perqafuar forte, aq forte sa do donte te qendronte pergjithemone me te aty!
-Po ti perse ketu?-i tha ajo.
-Jane analizat e fundit per kete gjashtemujor!-tha ai.
-Kushedi sa here te kane cpuar mishin ty...
-Nuk numerohen!-tha ai.
-Mos mi trego sepse kam per te rene pertoke!
-Nuk kam per ta bere nje gje te tille nese ti nuk do...
Diana po e shikonte dhe po kuptonte sa sa shume e donin njeri tjetrin, po e donin pavaresisht se mbanin inat kalamaqsh mes tyre! Elena vuri re se teksa mamaja e tij po afrohej drejte tij, Diana e ndaloi per te mos prishur ate takim te vogel aty tek dera e dhomes se analizave!
-Do behesh mire, madje po behesh dhe me behet shume qejfi!-tha Elena, duke e perqafuar perseri.- Po me duket jam une ajo qe po perkeqesohem!
-Mos e thuaj kete!
E ndjej,-tha ajo! -E ndjej ne zemer!
Elena u terhoq duke hecur larg tij, dhe po e shikonte me nje shikim te trishtuar!
-Cdo gje ka per te shkuar super!-tha ai duke i buzeqeshur.
E kishte marr malli per buzeqeshjen e tij, per dhembet e bardha, per gjithcka qe kishte te bente me te!
Ajo ecte ndersa Gabrieli e ndaloi perseri.
-Po qan, perse?-i tha ai duke e perqafuar forte!
-Te lutem, lerme!-tha ajo.-Nuk po ndihem mire.
Nuk kaloi as nje minute dhe Elena ra ne krahet e tij.
-Shpejte sepse nuk po mundem ta mbaj dot, -uleriti ai teksa Diana vrapoi per tek ai! U perpoq te zgjonte Elenen por ishte e pamundur! Asaj i kishte rene te fiket!
-Gabrieli po e veshtronte dhe po kuptonte se diçka nuk po shkonte aspak mire.
-Cfare ka?-e pyeti ai Dianen!
-Nuk e di!-tha ajo e merakosur,-nuk e di se çfare ka!
Elena u vendos ne nje dhome, akoma pandjenja, derisa doktori e zgjoi. Ishte zverdhur aq keq sa nuk kuptohej!
-Cfare ndodhi?-tha ajo me syte e kuq.
-O zot, -tha Gabrieli.-cfare jane keto njolla qe ke ne trup.
Elena u tmerrua, krahet e saj ishin mbushur me shenja te zeza.
-Cfare jane?-thonte ajo!
Diana nga ana tjeter perpiqej ta qetesonte por ishte e pamundur derisa dhe Gabrieli e kuptoi se nuk duhej ta bente aq te madhe.
Ndersa doktori e mori Dianen jashte. Elena e kuptoi se diçka po ndodhte, por e qetesonte pamja e Gabrielit aty!
-Gabri!
-Me thuaj moj zemer.-tha ai me gjithe dashuri!
-Kam gje?! Cfare jane keto qe me kane dale?
-Ndoshta ndonje infeksion, mos e vri mendjen, gjerat do shkojne mire!
Syte e saj u kryqezuan me te tijat dhe u mbushen me lote.
Ndersa qendronte ne dhome e mendonte, si do te ishte jeta e saj, dhe perse brenda shpiriti te saj po zhvillohej nje lufte pa zhurme! Gjithe ai ambjent aty e frikesonte per vdekje, e bente te humbte shpresen, te fillonte dhe te pendohej per disa gjera qe ajo kishte bere. Derisa ne dhome erdhi ai!
-Si je tani? Te paska ardhur ngjyra ne fytyre,-tha ai duke qeshur dhe duke ecur me shume mundim!
-Mire jam!Mbarove ti?
-Mesa duket po!-tha ai.
Elena shikonte nga dera dhe Diana nuk kishte ardhur qe kur ishte larguar me doktorin!
-E pe qe Dianen jashte?
-Po, aty ishte!-tha ai.-Por je vendosur ne shtepine e saj mesa po shikoj!-tha ai.
-Po! Tek ajo po qendroj!
Ne moment hyri Diana brenda ne dhome!
-Ku humbe?-tha Elena duke mos pritur sa te afrohej!
Por Diana dukej qe kishte qare, te skuqurat ne sy e tregonin me se miri, se dicka kishte ndodhur!
-Pse ke qare?
-Kush? - tha ajo duke u shtirur.
-Ti!
-Jo, zmera ime, jane ca e lodhur, ky ambienti ketu nuk po me ben mire!
Gabrieli e kuptoi qarte se diçka nuk shkonte dhe doli jashte me shpejtesi, duke ndjere dhimbje tek kembet! Mbylli deren dhe u afrua afer doktorit qe ishte bashke me mamane e tij!
-Cfare ka?-berititi ai!
-Gabriel, zemer, qetesohu!-tha mamaja e tij!
-Me thoni cfare ka?!
Doktori nuk po fliste ndersa Gabrieli i kishte ngulur syte thelle dhe po lutej qe ai te mos i thonte asgje te keqe, asgje qe do ti prishte jeten me gjithe kuptimin e fjales!
-Do me thoni cfare ka?
Mamaja e tij u afrua dhe e perqafoi, veprim qe Gabrin e besdisi duke e shtyre tutje!
-Flisni!
-Dyshojme se ka leuçemi dhe po presim analizat, por nuk jemi te sigurte!
Gabrielit sa nuk iu shemb tavani ne koke, nuk e priste klurr.
-Nuk ka mundesi, asnje nga prinderit e saj nuk...
Pastaj po kujtohej per vdekjen e mamase se Elenes, dhe ...egzistonte mundesia qe ajo te trashegonte te njejten gje!
-Nuk eshte e mundur, Elena jo! Nuk mund...
Ai u ul tek stolat anash murit, plasi koken ne mur nga inati dhe qetesisht i rridhnin lote, u shkaterrua ne moment ne brenda, zemra e tij filloi te rrihte forte, nje lemsh iu mblodh ne stomak dhe nuk po mund te kontrollonte gjithe ate qe po ndodhte, thjeshte nuk mundete! Ishte e tepert ajo qe kishte marr vesh!
Ndersa Diana perpiqej te shtirej perpara saj, pa rezutat! Lotet i shkisnin si pa dashur!
-Kam dicka qe po qan apo jo?-tha ajo teksa pa nje lote te Dianes qe u keput kalimthi.
-Jo zemer, je shume mire, por qaj nga gezimi dhe falenderoj shume zotin qe me dha mundesine te kem nje vajze si ty afer meje! Je dhurata me e bukur qe me ka bere zoti!
-Diana, pse mi thua keto!?!-thonte Elena e shqetesuar.
-Zemer, ta them sepse e ndjej, madje fola dhe me doktorin dhe me duhet te jap disa ilace sepse ke nje infeksion te vogel!
-Alergji!
-Po dicka e tille!
Elena e ndjente dhe e dinte se nuk ishte aspak alergji, ia thonin syte e saj prej nje nene!