Elena e kuptonte dhimbjen por jo ne graden e nje mamaje. Ishte akoma e vogel per kete fakt!
-Ai do behet mire apo jo?!-tha ajo gjithe pafajsi duke u afruar afer krevatit dhe duke prekur ate person qe e kishte pasur per aq kohe me vete dhe qe ato moment ndodhej i shtrire aty!
-Nuk e di! Eshte copetuar! Por çfare ndodhi Elena?! Gabrieli eshte shume i kujdesshem!
Elena ndjente nje faj perbrenda, ajo e kishte shtytyr drejte rruges, prej saj ai kishte humbur perqendrimin dhe ishte hutuar! Ceshtja ishte se nuk mund t'ia thoshte dot, nuk mundja!
-Dua qe ai te behet mire! Beni diçka, ju i njihni doktorat dhe keni njohje! Nuk mund ta lini ketu akoma!
-Nuk kemi asgje ne dore.-tha ajo me nje trishtim te madh ne fytyre! Te pakten une jo! Nuk ehste dhe aq mire.
Ajo fshinte lotet ne fytyre dhe shikonte fytyren e Gabrielit qe kishte disa te gervishura!
-Eshte hera e pare qe peson diçka te tille, ka qene gjithemone i rregullte, asnjehere nuk me ka hapur probleme!
-Le te shpresojme se do behet mire.
Ishte e paimagjinueshme fortesia e lendimit teksa shikoje fytyren dhe Gabrieline shtire aty me syte mbyllur, ishte hera e pare dhe per Elenen ta shikonte ne ate menyre dike qe i perkiste! njeriun qe ajo konsideronte jete, donte ti bertiste forte, ta zgjonte dhe te kujdesej vet per te duke mos pasur besim tek askush aty, por as per kete nuk mundej!
-Se di si do ta kaloj kete?!-tha mamaja e tij e cila vazhdonte dhe qante ulur ne nje karrige pak centimetra larg Gabrielit!
-Ai eshte i forte!
-Ai eshte thjeshte nje adoleshent, sa i forte mund te jete?!
-Aq i forte sa mund ta perballoj gjithe kete!-tha Elena duke i shtrenguar doren qe dukej qarte qe i mungonte gjak!
heyy viola kur do te vazhdosh me postimet e historis *letra e fundit*..te lutem pergjigju :)
ReplyDelete