Nderkohe ne spital gjendja e Gabrielit sa po vinte dhe po keqesohej, te dyja kembet kishin pesuar nje thyerje te forte, kati sa nuk i leviste aspak.
-Doktor, cfare do te thote kjo?!-e pyeti mamaja e tij teksa doktori po jepte rezultatet e vizites se fundit!
-Deri tani nuk po shohim asnje levizje te kembeve. Eshte shume i demtuar, madje mendoj se do...
-Mos me thuaj qe do kete probleme me ecjen?!- tha babai i tij.
-Kam frike se po...
Mamaja e tij filloi te qante! Dridhej e tera dhe nuk i besohej qe e gjithe kjo po ndodhte. Ne fund te korridorit ne nje cep, Marseli dhe Juna shikonin gjithe ngjarjen dhe lotonin ne qetesi, ndersa mamaja e tij vazhdonte qante me zerin e saj kumbues ne te gjithe korridorin.
-Nuk mund te jete e mundur, ai ehste kaq i ri, beni dicka, doktor, operojeni, ose na thoni ku mund ta cojme!-vazhdonte thoshte ajo duke qare!
-Gjendja po behet keq,-tha Marseli qe i kishte degjuar te gjitha!
-Kam besim se babai i tij do bej dicka patjeter, madje jam e sigurte! Keshtu qe nuk duhet te shqetesohemi shume, kam pershtypjen.
-Marsel, cthua keshtu?! -e preu Juna.-E kupton se cfare po thote? Gabrieli nuk ecen dot!
-Dreqi e mori, imagjino kur ta marr vesh dhe Elena. Pse?! Pse duhet te ndodhte keshtu?!-tha ai duke shukur grushtin ne murin e forte!
Mamaja e tij vazhdonte qante dhe te qarat degjoheshin deri ne fund te korridorit. Ndersa babai perpiqej ta ngushellonte!
-Duhet te lajmerojme Elenen, po vonohet ca si shume,-tha Juna!
-Imagjino mos ta lejoj Dona te vij!
-Oh, jo, do jete kulmi! Dhe Gabrieli kam me shume se kurr nevoje per te! Madje me duket se eshte zgjuar!
0 commenti:
Post a Comment