Historia: Letra e Fundit- Part 76

Elena po vinte drejte e ne shtepi, ecte rruges dhe vetem qante, gjithçka i dukej bosh, vapa e kishte djeresitur pakesa dhe here here fshinte djerset qe i rridhnin neper trup. Nuk i behej vone, donte te ecte vetem, te mendonte, perse e zhgenjyen? Perse nuk i thane as nje fjale, perse Gabrieli e la si ne harrese? 

Te gjitha keto pyetje e mundonin gjithe rruges teksa ecte me kufje dhe shikonte gjithçka qe I kujtonte “ata te dy”. Shikonte rruget qe mbanin çdo te qeshur, çdo skandal te adoleshences se tyre, dhe i kujtonte me mall. 

Kishte kaluar vetem nje dite dhe ate e kishte marr malli. Kujtonte planet e tyre, nderkohe qe nuk dinte sesi ai ishte, dhe vazhdonte pyeste veten perse ishte larguar aq shpejte?! Perse nuk e kishte dhe pak minuta.

Teksa ecte rruges po kuptonte qe po mberrinte ne shtepi, tek Dona, tek ajo qe e kishte detyruar te shkonte vone, te merziste njeriun qe ajo donte dhe per me teper te zihej me mamane e tij. Mberriti ne shtepi duke u perpjekur te fshinte  lotet por dukej qarte qe kishte qare. Ajo qe mendonte ishte vetem se  çfare do bente qe ketej e tutje, si do te ishin gjerat, si do te shkonte çeshtja e shkolles. 

Ajo qe uronte dhe deshironte  ishte vetem te ishte bashke me Gabrielin, dashurine e jetes se saj.

-Elena, çfare ndodhi?!-i tha Linda e cila sapo ishte futur ne shtepi.

-Se di, nuk e takova Gabrielin, nuk ishte me ne spital!-tha ajo.-E kishin çuar diku tjeter dhe nuk e di se ku. –Jam e deshperuar  dhe per me teper me bertiti dhe mmaja e tij.

-Cfare po perse?!

-Sepse nuk kisha shkuar tek ai, sepse kishte gjithe mengjezin qe kur ika une qe therriste emrin tim, e kupton?!

-Dona, shtriga e ka fajin, por mos e vri mendjen se ia rregulloi samarin Luka. E beri per uje sot!

Elena po shikonte si e habitur, por nuk i interesonte dhe aq, gjithçka qe mund te kishte ndodhur, i interesonte me shume Gabrieli. 

Indiferentizmi i tij dhe celulari qe dilte i mbyllyr, ku mund te ishte?