Pjesa e Fundit e Historise " Letra e Fundit"

Diana dhe Linda u larguan ndersa Elena mbeti vetem dhe po mendonte! Sa do donte qe gjithçka ti ishte kthyer normalitetit. Sa shume dem e kishte çuar jeten e saj normale, me inate, me zenka kot. Nuk kishte shijuar pothuajse asgje, ndersa tani qe po perjetonte gjithe ate peshe trishtmi mbi supe, pikerisht ate momente po reflektonte! 

Shikonte nga dritarja dhe atje jashte njerezit ecnin normalisht, minutatat nuk prisnin askend, diku me tutje femije qe luanin, diku me tutje nje çift! I dhimbte teksa mendonte se nuk do te kthehej nga Gjermania! 

Ishte e sigurte se gjithçka ishte e kote. Ditet i kishte te numeruara, por po e bente vetem mos ti merziste familjaret e saj! 

Do shkonte ne Gjermani! Mori nje leter dhe filloi te shkruante, kishte disa gjera te cilat donte ti shkruante nese nuk kthehej, disa njerezve, disa reflektime! Ate dite kishin ndodhur aq shume gjera sa ajo po habitej si mund te ishte kaq e forte! Dhe qetesia e saj konsitonte thjeshte ne faktin e te qenurit e qete! Flloi te shkruante nje leter dhe derisa e perfundoi e palosi dhe e la mbi komodine! Aty afer ishte dhe letra e gjyshit te saj! E pa dhe vuri re se ishte pikerisht data qe duhej ta hapte letren. 

U çudit! Data ishte ndryshe kur e kishte pare, pastaj nuk kishte qene aty letra. Gjithsesi nuk i tha rendesi e hapi dhe brenda saj ishte nje leter dhe leke! Ishin euro! U habit perseri, ishin shume! Ishin tek gati tek dhjete peseqindeshe! Nuk po u besonte syve, po mendonte se semundja vertet e kishte lene me pasoja! Pastaj pa dhe nje leter ku thonte:
-"Ty do te duhen me shume se askujt tjeter, bija ime! Lufto per jeten tende! Ti je e forte, e bukur, ti je princesha e kesaj bote. Vetem ti!"
Elena filloi te qante me denese! Nga e dinte ai? Gjithçka ishte e organizuar dhe mesa po kujtonte kur gjyshi hyri ne dhomen e tyre, beri mjaftueshem zhurme sa ti zgjonte, dhe u sigurua qe vogelushja e pa letren!

Nga e dinte gjyshi?

E vendosi letren e saj, mbi komodine duke e siguruar dhe i thirri Dianes!
Sapo hyri Diana pa ne duart e Elens leket dhe e habitur tha: 
-Ku i gjete gjithe keto ti?
-Lexoje, - i tha ajo duke i drejtuar letren!
-O zot,-tha Diana!- Ai e parashikonte!
-Vajza e tij nga kjo vdiq, ja perse dhe gjithe veres shiste libra Diana! Ndersa leket e tij, i mbante! Shikoji!
-Nuk me besohet!-tha Diana!
-Keshtu qe keto do te na hyn ne pune mendoj!
-Ti e di qe kjo gje nuk eshte problem!-tha Diana. -Ti e di mjafte mire!

Diana  ishte nena qe i mungonte, ishte forca dhe buzeqeshja e saj me shnderritese, ishte engjelli mbrojtes!

Ate dite e takoi Gabrielin dhe ...
-Do jem duke te te pritur!- i thonte ai!
-Ndoshta jo Gabriel! Ndoshta sot eshte dita e fundit qe me shikon!
-As mos e mendo, neser ti do nisesh ne mengjes ndersa une mbasdite!
-Cfare?
Gabrieli do shkonte pas saj, nuk do ta linte vetem per as nje moment sepse e adhuronte!
-Jo Gabriel!
-Ndalom nese mundesh, tani mund te eci!-tha ai duke i buzeqeshur forte ashtu si ai dinte!
-E di cfare? Nga gjithe kjo ndjesi kuptova shume gjera, se sa e shkurter eshte jeta, do jepja gjithçka qe mos te isha semure, shikoj njerezit normale, sa budallenje jane, kane mundesi te jetojne dhe e shperdorojne jeten, ndersa une do jepja gjithcka te isha ne vend te tyre! 

Te dashurohesha perseri, te jetoja, pa e vrare mendjen se pak dite mund te me kene ngelur! Shikoje jeten, shiko si te sjell rrotull, merzitesha per gjera kot, po tani qe jam ne buze te gremines e etur, e kuptoj! Cfare nuk do jepja te isha ne lendina te gjelbra me uje me vete!
-Zemer...

Teksa po rrinin ne lendinen poshte shtepise Elena i zgjati nje leter!
-Cfare eshte kjo?-tha ai!
-Letra e Fundit!-tha ajo!
-Elena, mos te degjoj me te tilla gjera, cfare jane keto idiotesi!
-Te lutem Gabriel, konsideroje si dhurate nga une! Eshte per ty! Mund te mos kthehem!
-Une do vij me ty!
-Jo, nuk do vish sepse do me premtosh qe nuk do te vish!
-Do me premtosh tani!
-Nuk mundem!
-Atehere une kam per t'u merzitur dhe..
-Te lutem Elena mos e bej, nuk mundem te te le vetem!
-Gabriel premtom!
-Jo!
-Atehere do te lajmeroj une kur te nisesh atehere, si thua?-tha ajo e dorezuar.
-Hm ne rregull! Por kjo letra...
-Eshte e bukur, do te te shoqeroj kudo, do te te jap force!
-Elena mjaft, te lutem!
Ai e perqafoi forte, me forte se kur, dridhej teksa e mbante ne krahet e tij dhe e puthte papushim, forte!
-Te lutem, premtom qe do kthehesh mire!
Elena buzeqeshi dhe midis buzeve te saj kaluan lote!
-Me duhet te iki!-tha,-Te Dua shume! Kudo qe te jem!
Gabrieli vetem qante, si nje femije, si nje foshnje i pangrene ndersa Elena ngriti koken larte dhe u largua per ne shtepine e saj e ftohte dhe duke pranuar gjithçka! E dinte se ishte hera e fundit qe do ta takonte!
Te nesermen te gjithe u bene gati per udhetim... Gjermania i priste!

5 Jave me vone!

Gabrieli ishte ulur ne sallonin e shtepise dhe perdridhte letren si te donte ta griste, ta perqafonte, ta puthte! Shikonte fotot, albumet, videot qe kishin bere! Derisa ne shtepi hyn Juna dhe Marseli! Askush nuk fliste, vetem lotonin ne qetesi! Perqafonin njeri-tjetrin si te donin te hiqnin nje dhimbje te madhe prej supeve te tyre!-Nuk me besohet!-thonte Gabrieli!- Me beni cfare te doni por nuk me besohet! Ajo, kaq e re!
Juna shihte videot dhe qante, ndersa Marseli qendronte afer saj!
-Nuk kemi cfare te bejme, nuk dalim dot kundra fatit!
-Do doja vetem te dija kujt i ka bere keq, kujt, perse duhej te denohej?
U ngrit si i cmendur dhe plasi nje panorame permuri duke bere nje zhurme shurdhuese, qe solli aty mamane e tij!
-Zemer, qetesohu! Nuk kemi cfare te bejme!
-Pse ajo mami, pse ajo? Cfare kishte bere, me thuaj!
-Asgje zemer, asgje!
Ai u ngjit lart ne dhomen e tij, duke terhequr kemben zvarr, duke qare dhe me nje shpirt qe po i vdiste nga dhimbjet!
Hapi perseri letren dhe filloi ta lexonte, nuk i bente zemra, syte i kishte te veshur nga lotet dhe mezi e lexonte ate leter!
Zemer, ose i dashur Gabri!
Ky univers ka shume bote, une e di qe shume shpejte nuk do jem me pjese e kesaj bote, e ndjej prandaj te them. Kjo do jete arsyeja qe nuk do te telefonoj kurr, sepse tani qe po shkruaj letren sapo vendosa se do t'u plotesoj deshiren prinderve te mi, per te shkuar jashte shtetit, por e perseris e di qe eshte e kot! Me dhemb shpirti per ty zemer, por duhet te pranojme fatin! Prandaj meso nga une qe nuk dita ta vleresoja jeten, shijoje cdo minute te saj, çdo lindje dielli, cdo qiell me hene, cdo vajze qe do te te pelqej! Jeto zemer me miresine, me dashurine, harroji njerezit qe te lendojne, mbaj afer ata qe te duan vertet! 
Harrom mua, ka plote vajza te bukura, te zgjuara, te lutem beje dhe do jem e lumtur ketu ku do jem! Te lutem mos harro se une do jem gjithemone me ty, prane teje, engjelli jote mbrojtes, por dua te me premtosh se do ti hedhesh syte diku tjeter sepse une jam nje kapitull i mbyllur!
Te lutem, kujdesu dhe per motren time, e di qe do jete keq, por te lutem trajtoje si Antonelen e vogel! Nuk mendoj se Luka do ti gjendet shume prane, keshtu qe ti mund te behesh vellai i saj! 
Te lutem dhe diçka te fundit, me premto se do triumfosh ne ate jete aty, se do jesh mbret i saj! Dhe mos harro te me shikosh tek yjet, tek dielli, une do jem gjithmone duke te te buzeqeshur, zemra ime! Te dua shume! Pergjithemone e jotja!

Elena!

2 dite me vone

Ata ishin mbledhur te gjithe ne sallonin e shtepise se Dianes, Linda, Gabrieli, Juna, Marseli, Diana, Mondi, Dona qe qante si femije, Luka dhe Petriti dhe nje grup nga shkolla e Elenes dhe te gjithe ngriten dolli me nje emer! 

Per Elenen! Per vogelushen qe na mbushte çdo dite te kesaj jete, per engjellin tone!

Gabrieli kishte dale ne dritare dhe shihte yjet, dhe ne gjithe ate qiell madheshtor perpiqej t'i dergonte dashuri se dashures se tij, nepermjet shkelqimit te tyre! 

Sepse ajo ishte nje yll!

Epilog!

Gjithemone kam dhene nje mesazh ne cdo krijim timin dhe ky po ashtu, rendesine e njerezve qe kemi afer, asnjehere nuk e vleresojme sa duhet! Asnjehere nuk e shijojme jeten, merzitemi se na u thye thoi, por harrojme qe ka gjera te rendesishme qe duhen peshuar mire, po JETA duhet vleresuar! Nuk doja ta perfundoja te tille kete Histori, por duke marr shkase nga nje ndodhi e viteve me perpara vendosa me shume force ta pershkruaja thjeshte ate dhimbje kur ndjen teksa humb dike te aferm dhe besomeni, eshte gjeja me e keqe, aq me pak kur behet fjale per individ ne moshe te vogel!

Njerez, jetoni, vleresoni, jepni mundesi, edhe nese jeta u ben kapriço te vogla. Asnjehere mos u dorezoni, ndoshta do keni fatin e nje Lamtumire!

Ju Falenderoj qe e keni lexuar pjesen edhe pse me shkeputje teper te medha, munda ti jepja fund! 

Dhe nuk e keni iden sa te veshtire e kam pasur ti jap kete fund, por eshte realitet i paster, me vjen shume keq ndoshta per ndjesite qe u kam shkaktuar, por nganjehere duhen te tilla realitete te na zgjojne!

Ju falenderoj nga zemra, kam shume surpriza per ju, projekte qe po i permend dita dites per ti ndare me ju, dhe mos harroni te JETONI CDO DITE, SEPSE KA NJEREZ NE KETE BOTE QE DO JEPNIN GJITHCKA PER QETESINE DHE SHENDETIN!

JU FALENDEROJ!

Viola Thoma ©

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 91

-Nuk di si t'ia themi babai te saj!-tha Diana!
Mondi i kishte telefonuar tek numri i tij shqiptare dhe ai ishte pergjigjur, ishte habitur se si kishte ardhur dhe nuk kishte lajmeruar askend!
-Me habit ky njeri,-tha Mondi!
-Mos te te habis. Ai keshtu eshte! -tha Dian gjithe inat.
-Behet fjale per vajzat e tij Diana, do jepnin diçka te kishim femijet tane dhe ja se çfare ben ai, as e prish terezine!
Ishte i habitshem fakti se si indiferenca e babait te Elenes kishte arritur kulmin por e rendesishme ishte qe ajo te behej mire.
-Po Linda?-tha Diana- si do t'ia themi asaj

Ishte krijuar nje situate qe dukej si nje bombe qe dukej sikur do te pelciste nga momenti ne moment!
-Mondi kam idene te ikim qe neser ne Gjermani, nuk ka me kohe, marrim dhe ate me vete!
-Ke?
-Babain e Elenes, te pakten keshtu do jemi te sigurte!
Ishte shume e veshtire te largoheshe aq shpejte, aq me pak per ne Gjermani!
-Te dy u larguan per ne spital, per ta larguar qe aty Elenen. Ndersa rruges vendosen se Linda duhej ta merrte vesh dhe per me teper te vinte me ata!
-U vendos?!-tha mamaja e Gabrit!-Do ta nxirrni jashte shtetit?
-Do bejme gjithcka kemi ne dore!-tha Mondi,- Nuk mund ta leme ne kete menyre! Ketu!
Diana i telefonoi Lindes e cila, kishte bere plan te vinte, por per koicidence edhe ajo po vinte me babain e saj per ne Tirane.
-Do dal nga spitali?!-tha Elena sapo pa Dianen qe hyri ne deren e dhomes.
-Po zemer!
Fytyra e Dianes ende e tradhetonte, asgje nuk ishte mire dhe Elena e kuptonte!
-Do behem mire apo jo?
-Ti nuk ke gje zemer, per t'u bere mire!
-Diana te lutem me thuaj a ka shpresa te behem mire- tha perseri ajo.
Diana uli syte dhe tha:
-Patjeter qe po zemer, do leviz guret e kesaj bote per ty!
Linda kishte mberitur ne Tirane bashke me babain e saj. E gjithe ideja ishite te surprizonin Elenen. Diana i kishte njoftuar por askush prej te dyve nuk u kishte thene se po vinte per ne Tiane!
Trokiten ne shtepine e tyre dhe askush nuk pergjigjej! Petriti u be merak, si kishte mundesi qe ne nje dite te tille, mos te kishte askend ne shtepi, ishte gati fundjave!
-Ku jane?-tha ai duke iu drejtuar Lindes.
-Nuk e di, ba!-tha ajo,-me telefonoi Diana por ...
Diana bashke me Mondin po jepnin dhe po merrnin qe te nxirrnin Elenen nga spitali sepse askush nuk po e lejonte. Sipas tyre ajo ishte keq dhe nuk duhej te leviste.
-Te lutem, na lejoni ta marrim!-thonte Diana ndersa doktori kembengulte se po te leviste qe aty, gjithçka do perkeqesohej! Ndersa Elena ishte zverdhur ne fytyre dhe shikonte se si debatonin ne syte e saj! Ndersa Gabrieli i shtrengonte doren forte!
-A mund te flas?! -tha ajo teksa askush nuk po e gjente nje zgjidhje!-Dua te leviz qe ketu! Nuk dua te qendroj ketu! A mund te iki tani bashke me Dianen?-i tha ajo doktorit shume e qete dhe ashtu si ishte u ngrit ne kembe dhe po dilte nga dhome, duke iu drejtuar Dianes.
-A nuk do vini me mua?!
Te gjithe, Mondi, Diana dhe Gabrieli u sulen drejte saj!
-A te te marr ne krahe?-tha Mondi duke i shtrenguar doren forte!
Mund te eci vet-tha ajo-jam mire.
E kishte kuptuar mjafte mire se gjerat po merrnin tatepjeten dhe jeta e saj po skadonte, keshtu i pelqente ta mendonte dhe çfare duhej te bente perveçese te qendronte me njerezit qe donte, kaq!
I shtrengoi doren forte Gabrielit dhe tha:
-Ku do shkojme?!
Ndersa Diana u habit!
-Elena, duhet te shkojme patjeter dhe do fillojme te behemi gati sepse do nisemi ne...
-Nuk kam ndermend te shkoj askund, çfare te jete shkruar!-tha ajo e qete.
Ndersa Gabrieli nuk priti t'ia plaste loteve dhe ta perqafonte forte!
-Nuk mund te ndodh gje ty!
Ajo e shikonte, drejte e ne sy, buzeqeshte dhe e perqafonte me gjithe fortesine qe i kishte mbetur!
-Kjo eshte jeta!-tha ajo...
-Nuk mundem ta pranoj ti....
Elena bashke me Dianen dhe Mondin u nisen per ne shtepi, ndersa me Gabrin do takoheshin me vone! Diana u ul ne makine, pas duke e perqafuar dhe duke qare ne heshtje!
-Te betohem qe do bej gjithcka qe ...
-Diana, nuk mund te luftojme kundra fatit!-tha ajo!-Nuk mundemi!
-Duhet te kemi besim zemer, ne po mendojme qe neser te nisemi per ne Gjermani, nje miku i Mondit...
-Jo Diana, jo nuk te humbisni kohe me mua, e mendoja qe me perpara qe dicka e tille mund te me ndodhte ashtu si mamase time...
-Jo, jo dhe jo nuk e pranoj, te lutem bashkpuno me ne! Te pergjerohemi, na lejo te ikim!
-Nuk mundem Diana!-tha Elena.-Nuk kam fuqi, dua vetem te rri vetem ne dhomen time! Kete deshire kam!
Diana qante dhe vetem qante e perqafonte dhe i dukej sikur nuk do mundete dot me ta bente kete gje te tille!
-Ne te duam me shume se gjithçka ne kete bote! Je gjithcka per ne!
-Edhe une ju dua, shume madje! Ju lutem! Dua te qendroj vetem, dua te flas me babin, me Linden, madje dhe me Donen!
-Elena, me duket se ata po vijne!
-I lajmeruat, mos u thoni asgje!-tha ajo e trembur!
-Te lutem, na lejo te ikim!
-Nuk ka me rendesi Diana, do harxhoni kohe, parà dhe mbi te gjitha do perpiqeni te ndryshoni dicçka qe eshte e shkruar!
-Jo te lutem! Mos ma bej kete! Eshte deshira ime e vetme!
-Mendoj se ketu ka vetem nje person te cilit i duhen plotesuar deshirat e fundit, dha ai person jam une!-tha ajo duke dale nga makina!
Diana vazhdonte dhe qante ndersa tek hyrja e pallatit po prisnin dy persana, babai dhe motra e saj! Vetem ata donte ate moemnt dhe ishte e lumtur! Vetem ata te dy! Petriti pa Elenen qe ishte zverdhur dhe dukej qe kishte qene e semure dhe e pyeti, derisa nuk e beri me kur pa fytyrat e Mondit dhe Dianes! Ndersa Linda sapo e pa, la pakon e cokollatave me vrull dhe u sul dhe e perqafoi
-Zemer, cfare ke?
-Jam thjeshte duke ikur, -tha ajo,-asgje tjeter!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 90

Elena u ngrit me mundim dhe e perqafoi Dianen, e ndjente thelle ne zemer se diçka nuk po shkonte me te. Madje po fillonte te lexonte dhe syte e trishte te Dianes.
-Shpresoj mos te kem gje!
Diana filloi te qante duke tradhetuar veten e saj perpara vajzes qe tani me e kuptoi qartaz se dicka nuk shkonte aspak mire! U largua duke dale nga dhoma ku qendronte Elena dhe vazhdonte te qante ene korridor, pikerisht aty ku Gabrieli diskutonte me doktorin.
-Po cfare te thote mendja Diana?
-Nuk munda te permbahesha Gabriel!-tha ajo.
-Do ta gjejme nje zgjidhje patjeter!
-Nuk ka zgjidhje!
-Patjeter qe ka-tha Gabrieli.
E dinte nga eksperienca e vet, se nuk ia vlente te zhytej ne pesimizem dhe te linte qe gjerat te mernin tatepjet, duhej te luftoje! Ashtu si beri ai, edhe ai nuk mendonte se do ecte kurr! Ja qe me perpjekje dhe me nje force te madhe besimi ne vetvete arriti te rikthehej ne jete!
-Elena do behet mire, pastaj nuk e kemi marr lajmin perfundimtar.
-E kisha vene re qe me perpara dicka te tille, pak, por nuk mendoja se do trashegonte nga mamaja e saj!
Diana qante, mblidhej ne vetvete, dhe dridhej e tera mes kraheve te saj te kaluar pas trupit te saj!
Ndersa Elena nuk po ndiente asgje, i dukej vetja si ne ajer, e kishte kuptuar qe mund te vdiste, nuk i besohej por ishte e lumtur sepse ne fund te fundit do te bashkohej me mamane e saj! Kjo ishte nje nga te paketat gjera qe e lumturonin ne ate mes!
Gabrieli e harroi fare çeshtjen e analizave te tij, tashme nje shqetesim tjeter, teper i madh ishte bere pjese e jetes se tij! Behej fjale per Elenen, personin qe ai donte dhe kishte pritur aq gjate ta kishte prane dhe sapo vjen ai moment i mundimshem, merr vesh nje tjeter tragjedi. Ajo dyshohet te jete e semure, nje semundje qe mund ti marr jeten!
-Ajo mund te vdes!-tha Diana qe qante si nje femije!
-Ajo ka per t'u bere mire- tha Gabrieli i cili po ato momente hyri tek dhoma e Elenes.
-Zemer!-tha ajo duke marr fryme thelle! -Me duket sikur me beri me keq ky ambjent ketu!
-Nuk po ndihesh mire?-tha Gabrieli,-do kaloj mos u merzit.
-E di qe nuk do behem!-tha ajo.-E kuptova nga Diana. Ajo po qan dhe kjo do te thote se dicka nuk shkon!
-Gjithçka do shkoj mire!
-Cfare kam Gabriel?
-Asgje moj zemer!-tha ai shume i qete duke qeshur me shume embelsi fytyres te zverdhur te Elenes!
Gabrieli e dinte se gjithcka ishte psikologjike, kishte degjuar nga prinderit e tij mjafte raste kur ishin sheruar vetem sepse kishin pasur nje besim te madh ne vetevete dhe kishin luftuar me dashuri dhe perkushtim. Jo se rasti i Elenes ishte nje prej tyre por optimizmi ishte nje prej te pakteve qe mund te shpetonte ne ate menyre!
-E di cfare?-tha ai, per ti hequr mendjen Elenes nga gjithcka aty!
-Cfare?
-Po mendoja te te takoja sot, fakti qe nuk te kam telefonuar ishte sepse nuk doja te te shqetesoja! Doja te kishe dhe ti kohen tende, ashtu si une!
-Ndersa une nuk te telefonova dhe nuk iu pergjigja sms te tua per shkak se...kisha inat nuk doja!
Gabrieli filloi te qeshte, ndersa perbrenda donte te vdiste kur mendonte se mund te ishte e vertet!
Ne fillim mendonte se gjithçka ishte nje enderr, nuk e kuptonte rendesine e realitetit qe kishte perballe. Sa me shume shikonte lekuren e Elenes aq me shume i mblidhje nje lemsh ne stomak, u ul afer krevatiti te saj dhe nuk flistem, edhe pse Elena i kishte thene se per inat se kishte telefonuar, nuk e merzite ky fakt, e shikonte dhe shijonte cdo moment, i dukej sikur do ti zhdukej nga momenti ne moment, do ta linte aty dhe nuk e donte kete gje. I shtrengonte doren forte me qellim qe ta ndiente teksa frymonte, por nuk i mjaftonte!
U perpoq te mblidhte forcat dhe mos ta tradhetonte merzitja por ishte e pamundur, u afrua me shume afer saj dhe e puthti tek balli.
-Nuk rrihet me ketu apo jo?
-Me sa duket une kam per te qendruar gjate ketu!
-Jo, absolutisht!-tha ai!
Ndersa Diana qendronte jashte dhe priste me ankth doktorin, derisa ne moment brofi perpara kembeve te saja!
-Doktor, si dolen analizat?!
Ne moment erdhi Mondi i cili pervecese ishte i tramaksur, e perqafoi Dianen duke i thene te qetesohej, por ishte e pamundur!
-Doktor, na thuaj te verteten qe edhe ne te pergatitemi, te dime çfare mund te bejme!
-Nuk eshte se ka shume gjera per t'u bere,-tha ai- ajo eshte ne gjendje te rende dhe eshte shume vone, per gjithcka, me shume do ta demtoni!
Diana u palos me dysh! Nuk i besohej se nga nje dite e zakonshme ishte kthyer ne nje makth!
-Qetesohu!-i fliste Mondi, por ajo nuk mundej, kishte filluar ta donte Elenen si femijen e saj qe nuk e kishte pasur kurr!
Nga korridori i spitalit, brenda dhomes se Elenes vinin zhurma, dhe ishin pikerisht te qarat e Dianes qe dalloheshin si nje kenge vajtuese!
Elena i degjonte zerat dhe nuk fliste, rinte e qete edhe perse aty perpara ishte Gabrieli. I dukej sikur po zhytej thelle diku, ne qetesi, i dukej sikur nuk i perkiste me asaj bote, e ndjente sikur po largohej nga gjithcka aty!
-Elena!
-Mos Gabriel!-tha ajo teksa nga syte iu keputen dy lote!-Qenka e vertet!
Gabrieli nuk mund ta mbante ate qe kishte brenda tij, edhe pse kemba e lendonte e rroku forte ne krahet e tij dhe e perqafoi aq forte!
-Do bejme çfare te jete e mundur, te betohem, nuk do dorezohemi! Ja shiko mua!
-Gabriel, nuk eshte e njejta gje! Tek une eshte ndryshe! Kujto se mamaja ime ka..
-Elena, do t'ia dalim!-tha ai ndersa e shtrengonte forte dhe perpiqej te mbante ate deshiren e madhe per ta shtrenguar ne zemer!
Diana nuk mund te vinte e te futej brenda ne dhome! Kishte qare aq shume sa syte i dukeshin flake te kuq! Ndersa Mondi qendronte i ftohet dhe merrej me doktorin.
-Domthene u vertetua qe eshte ...
-Po fatkeqesisht!- tha ai.- Nuk mundem te bej dot asgje tjeter.
E ne te tilla raste askush nuk e ndjen me shume dhimbjen se ai qe e heq ne kurriz dhe Elena...ajo vajza e brishte, ishte strukur ne ate krevatin e vogel te atij spitali dhe mendonte se si do ishte atje ku do shkonte. E mblodhi mendjen vetem brenda pak minutave! Justifikohej se do ishte me mamane e saj! Ndersa per Gabrielin, per ate i dhimbte me shume zemra, nuk kishte mundur ta gezonte dot, nuk do mundete! E shikonte dhe nuk i besohej, sepse e kishte bindur veten se aq ishte! Ajo ishte udhetare ne ate bote dhe kishte cfare te bente me! Duhej ta pranonte edhe pse e lendonte ne shpirt, por cuditerisht e kishte marr me qetesi... ky ishte fati i saj!
Diana ishte larguar nga spitali, kishte porositur Gabrielin te qendronte aty derisa te kthehej perseri!
-Mondi duhet te bejme dicka, te ikim qe ketu, te flasim me babain e Elenes, duhet ta çojme jashte shtetit, dicka duhet te behet!-thonte Diane teksa endej neper shtepi dhe qante me merzitje.
-Diana, do ta gjejme nje zggjidhje, lerme te mendohem, po mendoja ti thoja Gianit, qe eshte ne Gjermani, ai mund te na ndihmoj!
-Po sikur te jete vone?
-Nuk eshte asnjehere vone, nuk besoj ne doktorat ketu.
Mondi i telefonoi nje prej miqeve te tij me te mire qe jetonte ne Gjermani, ai u tregua i gatshem, ti priste nese mendonin se kurimi i Elenes ne Gjermani do ta permiresonte.
-Si thua Diana?-tha ai,- e mora konfirmimin.
-Duhet te lajmerojme babain e saj!
Babai Elenes per rastesi ate dite kishte mberritur ne Vlore dhe do ti bente nje surprize vajzes se tij ne Tirane, tek Diana dhe tek Mondi! Ishte ne kohe per gjithcka!
-Nuk po me pergjigjet numri i tij ne Itali!
-Si ka mundesi?-tha Diana, -po tani cdo bejme?
-Telefonoji tek numri shqipetare!
Ai po vinte, dukej sikur e kishte drejtuar dikush me duart e tij, se ato momente duhej te ishte aty, pikerisht per te qene ne kohe te merrte vesh se vajza e tij...ishte duke vdekur!
Elena qendronte e perthyer ne krevatin e spitalit dhe sa vinte ndihej me e dobet edhe pse e veshur me nje qetesi qe te vriste!
-Jam shume e qete!-thonte ajo, ndersa Gabrieli e shihte dhe i vinte te qante, edhe pse e detyronte veten te kishte besim...nje besim qe i mungonte!
-Te dua shum!-vazhdonte dhe thonte ajo!
Ai e degjonte dhe ne çdo fjale te saj i dukej sikur do ti merrej fryma! Por ishte optimist...dicka i thonte se ajo do behej mire!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 89

Diana dhe mamaja e tij u menjanuan duke i lene te dy vetem!
-Lerme te te perqafoj perseri.-tha ajo duke qare!
-Po perse po qan_? Pastaj perse ke ardhur ketu? Ke qene semure?!
-Nuk e di! Nuk jam ndjere mire keto kohe!
-Normalisht e ke, nga une!-tha ai duke qeshur.
-Dhe ti me ke merzitur, por me ka marr malli kaq shume, per ty, per fytyren tende, per ecjen tende!
-Eh, kam akoma probleme kur eci!-tha ai duke varur buzet!
-Dukesh seksi keshtu!
Aq shume impakt sa kishte pasur e gjithe ajo situate aty nuk kishte pasur asgje me teper. Frika nga humbja e atyre gjerave te çmuara qe kishte i kishte futur tmerrin Elenes. Mjaftonte vetem pak minuta per te kuptuar se sa shume e rendesishme ishte gjithcka per te. Papritur dhe pa kujtuar i ishte kujtuar Gabrieli dhe ja tek e kishte perpara syve, e kishte perqafuar forte, aq forte sa do donte te qendronte pergjithemone me te aty!
-Po ti perse ketu?-i tha ajo.
-Jane analizat e fundit per kete gjashtemujor!-tha ai.
-Kushedi sa here te kane cpuar mishin ty...
-Nuk numerohen!-tha ai.
-Mos mi trego sepse kam per te rene pertoke!
-Nuk kam per ta bere nje gje te tille nese ti nuk do...
Diana po e shikonte dhe po kuptonte sa sa shume e donin njeri tjetrin, po e donin pavaresisht se mbanin inat kalamaqsh mes tyre! Elena vuri re se teksa mamaja e tij po afrohej drejte tij, Diana e ndaloi per te mos prishur ate takim te vogel aty tek dera e dhomes se analizave!
-Do behesh mire, madje po behesh dhe me behet shume qejfi!-tha Elena, duke e perqafuar perseri.- Po me duket jam une ajo qe po perkeqesohem!
-Mos e thuaj kete!
E ndjej,-tha ajo! -E ndjej ne zemer!
Elena u terhoq duke hecur larg tij, dhe po e shikonte me nje shikim te trishtuar!
-Cdo gje ka per te shkuar super!-tha ai duke i buzeqeshur.
E kishte marr malli per buzeqeshjen e tij, per dhembet e bardha, per gjithcka qe kishte te bente me te!
Ajo ecte ndersa Gabrieli e ndaloi perseri.
-Po qan, perse?-i tha ai duke e perqafuar forte!
-Te lutem, lerme!-tha ajo.-Nuk po ndihem mire.
Nuk kaloi as nje minute dhe Elena ra ne krahet e tij.
-Shpejte sepse nuk po mundem ta mbaj dot, -uleriti ai teksa Diana vrapoi per tek ai! U perpoq te zgjonte Elenen por ishte e pamundur! Asaj i kishte rene te fiket!
-Gabrieli po e veshtronte dhe po kuptonte se diçka nuk po shkonte aspak mire.
-Cfare ka?-e pyeti ai Dianen!
-Nuk e di!-tha ajo e merakosur,-nuk e di se çfare ka!
Elena u vendos ne nje dhome, akoma pandjenja, derisa doktori e zgjoi. Ishte zverdhur aq keq sa nuk kuptohej!
-Cfare ndodhi?-tha ajo me syte e kuq.
-O zot, -tha Gabrieli.-cfare jane keto njolla qe ke ne trup.
Elena u tmerrua, krahet e saj ishin mbushur me shenja te zeza.
-Cfare jane?-thonte ajo!
Diana nga ana tjeter perpiqej ta qetesonte por ishte e pamundur derisa dhe Gabrieli e kuptoi se nuk duhej ta bente aq te madhe.
Ndersa doktori e mori Dianen jashte. Elena e kuptoi se diçka po ndodhte, por e qetesonte pamja e Gabrielit aty!
-Gabri!
-Me thuaj moj zemer.-tha ai me gjithe dashuri!
-Kam gje?! Cfare jane keto qe me kane dale?
-Ndoshta ndonje infeksion, mos e vri mendjen, gjerat do shkojne mire!
Syte e saj u kryqezuan me te tijat dhe u mbushen me lote.
Ndersa qendronte ne dhome e mendonte, si do te ishte jeta e saj, dhe perse brenda shpiriti te saj po zhvillohej nje lufte pa zhurme! Gjithe ai ambjent aty e frikesonte per vdekje, e bente te humbte shpresen, te fillonte dhe te pendohej per disa gjera qe ajo kishte bere. Derisa ne dhome erdhi ai!
-Si je tani? Te paska ardhur ngjyra ne fytyre,-tha ai duke qeshur dhe duke ecur me shume mundim!
-Mire jam!Mbarove ti?
-Mesa duket po!-tha ai.
Elena shikonte nga dera dhe Diana nuk kishte ardhur qe kur ishte larguar me doktorin!
-E pe qe Dianen jashte?
-Po, aty ishte!-tha ai.-Por je vendosur ne shtepine e saj mesa po shikoj!-tha ai.
-Po! Tek ajo po qendroj!
Ne moment hyri Diana brenda ne dhome!
-Ku humbe?-tha Elena duke mos pritur sa te afrohej!
Por Diana dukej qe kishte qare, te skuqurat ne sy e tregonin me se miri, se dicka kishte ndodhur!
-Pse ke qare?
-Kush? - tha ajo duke u shtirur.
-Ti!
-Jo, zmera ime, jane ca e lodhur, ky ambienti ketu nuk po me ben mire!
Gabrieli e kuptoi qarte se diçka nuk shkonte dhe doli jashte me shpejtesi, duke ndjere dhimbje tek kembet! Mbylli deren dhe u afrua afer doktorit qe ishte bashke me mamane e tij!
-Cfare ka?-berititi ai!
-Gabriel, zemer, qetesohu!-tha mamaja e tij!
-Me thoni cfare ka?!
Doktori nuk po fliste ndersa Gabrieli i kishte ngulur syte thelle dhe po lutej qe ai te mos i thonte asgje te keqe, asgje qe do ti prishte jeten me gjithe kuptimin e fjales!
-Do me thoni cfare ka?
Mamaja e tij u afrua dhe e perqafoi, veprim qe Gabrin e besdisi duke e shtyre tutje!
-Flisni!
-Dyshojme se ka leuçemi dhe po presim analizat, por nuk jemi te sigurte!
Gabrielit sa nuk iu shemb tavani ne koke, nuk e priste klurr.
-Nuk ka mundesi, asnje nga prinderit e saj nuk...
Pastaj po kujtohej per vdekjen e mamase se Elenes, dhe ...egzistonte mundesia qe ajo te trashegonte te njejten gje!
-Nuk eshte e mundur, Elena jo! Nuk mund...
Ai u ul tek stolat anash murit, plasi koken ne mur nga inati dhe qetesisht i rridhnin lote, u shkaterrua ne moment ne brenda, zemra e tij filloi te rrihte forte, nje lemsh iu mblodh ne stomak dhe nuk po mund te kontrollonte gjithe ate qe po ndodhte, thjeshte nuk mundete! Ishte e tepert ajo qe kishte marr vesh!
Ndersa Diana perpiqej te shtirej perpara saj, pa rezutat! Lotet i shkisnin si pa dashur!
-Kam dicka qe po qan apo jo?-tha ajo teksa pa nje lote te Dianes qe u keput kalimthi.
-Jo zemer, je shume mire, por qaj nga gezimi dhe falenderoj shume zotin qe me dha mundesine te kem nje vajze si ty afer meje! Je dhurata me e bukur qe me ka bere zoti!
-Diana, pse mi thua keto!?!-thonte Elena e shqetesuar.
-Zemer, ta them sepse e ndjej, madje fola dhe me doktorin dhe me duhet te jap disa ilace sepse ke nje infeksion te vogel!
-Alergji!
-Po dicka e tille!
Elena e ndjente dhe e dinte se nuk ishte aspak alergji, ia thonin syte e saj prej nje nene!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 88

Kishin kaluar plote tre jave qe kur Elena kishte takuar Gabrielin. Qe atehere nuk e kishte marr me mundimin ti telefononte qofte edhe per ta pyetur se si ishte! Miqte e saj, Marseli dhe Juna nuk dinin si ta spjegonin kete qendrim te saj por pas shume perpjekjesh arriten qe ta respektonin ate qe bente dhe mendonte. Ndersa motra e saj Linda, nuk kishte ndermend ta justifikonte per sjelljet e saj!
Elena kishte dhene tre provime deri ato momente dhe asnje pergjigje nuk kishte marr, vonimi i daljeve te pergjigjeve e kishte bere te padurueshme dhe e kishte afruar me teper me nje prej shokeve te saj te klases, Altonin. Shpesh i qellonte te ishte vetem ne leksione dhe keshtu detyrohej te rinte me nje te njohur te klases. Altoni ishte djale i thjeshte, i heshtur, mesonte shume dhe i cmendur pas elektronikes.
Ishte e hene, Elena sapo kishte perfunduar provimin e saj te katert dhe po priste te dilnin Juna me Marselin nga klasa tjeter. Derisa sa ata u shfaqen, Marseli ishte bere i kuq nga tensioni i perqendrimit dhe Juna qe e ngushellonte. Dukej qarte qe nuk kishte dale mire!
-Si dolet?!-i pyeti ajo te dy miqte e saj,-sepse me sa po shikoj nuk paskeni dale dhe aq mire e?
-Une nuk ankohem!-tha Juna...
-Ndersa une as nuk kam per ta marr!-tha Marseli i zymte,-por me mire ikim qe ketu, shkojme diku sepse kam vertet nevoj te heq mendjen!
-Mua do me falni, harrova t’u thoja por me tha Altoni per te dale, do shihemi mbasdite ndoshta!
Juna me Marselin u habiten, gjate gjithe asaj kohe Elena nuk i kishte zevendesuar me asnje, ndersa ato momente po sillej krejt ndryshe.
-Ne rregull, shihemi !-tha Juna ftohte duke u larguar bashke me Marselin dhe duke lene Elenen te priste.
-Nuk me besohet!-tha Marseli teksa ishin me tutje saj.-Elena refuzon ne, per ate! Sapo e ka njojtur.
-Nuk mendon se po e tepron pakesa_? Ne e genjyem Marsel dhe normalisht ka te drejte te veproj si te doje! Nuk vihen re keto gjera ne shoqeri.
-As ty nuk te kuptoj meqe ra fjala!
-Edhe une tani po kuptoj, pa vendose veten ne vend te saj, e mashtruam te gjithe, dhe tani cila eshte zgjidhja qe ajo i jep? Te largohet?!
Marseli hodhi syte nga hyrja e shkolles dhe pa Elenen me Altonin, duke ecur dhe duke folur me shume zell. Vihej re qartazi se ajo ishte mire.
-Me duket se Gabrieli i perket te shkuares!-tha ai duke u larguar.

Elena po zbriste nga oborri i Universitetit bashke me Altonin i cili ishte i lumtur se e kishte bere mjaftueshme mire provimin.
-Ke per ta marr dhjete e di une!- tha Elena gjithe kunje!
-Dhe ti ke per te dale mire, e di une!-plotesoi ai.
-Atehere ku do shkojme? Ka akoma disa vende shume te bukur per te vizituar Tirana!
Te dy vendosen te shkonin ne nje vend te vecante, te qete dhe relaksues.
Ndersa Gabrieli po ate dite kishte dale prej shtepise se tij duke ecur me shume mundim, por po ecte dhe ishte nje dite e madhe, madje kishte ftuar edhe Junen dhe Marseli, por ceshtja qendronte, a ti thonte Elenes, po betimi qe ai nuk do ti telefononte me?!
-Po Elena nuk ishte me ju?-tha ai teksa Marseli dhe Juna kishin perfunduar ne shtepine e tij ne mbasdite.
-Jo ne fakt!-tha Marseli dhe ne nuk donim ta shqetesonim.
-Ta shqetesonit, pse?
-Gabriel, me mire eshte qe Elenes ti thuash ne momentin kur ajo te harroj pakesa, eshte mikja jone por eshte bere pak skeptike dhe indiferente per gjithcka.
Juna kishte te drejte!
-Domethene ajo akoma mban inat per gjithcka ndodhi apo jo? Dhe nuk ka pyetur fare.
Elena e dinte qe Gabrieli ishte mire, vertet nuk kishte pytur po ne menyre indirekte e kishte marr vesh per gjendjen e tij nga miqte!
-Ka pyetur!-genjeu Juna.
Syte e Gabrielit ndricuan.
-Atehere le ti telefonojme dhe ti themi te vij, edhe pse per mua do jete pak e veshtire.
-Gabri perse nuk veprojme keshtu, - po thonte Juna – sapo ti te jesh mire, dhe mos te kesh me pengesa ne te ceur, dhe jam e sigurt qe kete do ta arrish per dy jave, atehere te fillosh ti japesh drejtim gjerave me Elenen!
Marseli po mendonte me vete se cfare dreqin po thonte Juna, por nuk u ndje dhe e aproivoi, me vone tha:
-Dy jave? Te mjaftueshme qe ai djali tjeter te bie ne sy!
-Le te jete dhe ai, po ka per te ndodhur do ndodh!-tha ajo.
-Juna mos dil garant per te tjeret!
-Ashtu, e cfare duhet te beja, ti telefonoja Elenes keshtu si pa te keq, te vinte ne festen e tij!
-Nuk ishte feste komplet!
-Po cfare ishte?
-Ishte nje stimul nga prinderit e Gabrit qe ai te ndihej mire.
Ishte e vertet, ishte veçese nje shtyse qe djali i tyre te behej mire, por ata nuk e kuptonin se gjendja e tij psikologjike varej nga Elena.

Pas mbledhjes se fundit kishte kaluar plote nje jave. Elena dilte me shpesh me Altonin, jo per detyra, jo per lendet e reja! Ai ishte djale i qete dhe asaj i pelqente shoqeria e tij, por problemi qendronte diku tjeter. Elena, kohet e fundit po haste mjafte probleme me shendetin, ndihej e lodhur, pa force dhe me nje deshire te madhe per te qendruar ne shtepi, shtire. Te gjithe mendonin se ishte per shkak te Gabrielit, qe deri ate kohe nuk ishte bere i gjalle! Por ne fakt nuk ishte ashtu!
-Sot do te shkojme te bejme analizat, te gjitha-tha Diana teksa Elena nuk po ngrihej nga shtrati.-Ke nje ore kohe te behesh gati!
-Ah, pertoj, dua te fle!-tha ajo me nje ze te ngjirur!
-Ke vetem nje ore kohe!-i perseriti Diana.
Elena u ngrit dhe pa se ishte zverdhur ne fytyre, u tremb pakesa por nuk i dha shume rendesi, ne telefon i kishte ardhur papritur nje mesazh nga Gabrieli. Ishte mesuar se gjithe asaj kohe te priste mesazhe nga Altoni, por...
“Te uroj te kalosh bukur sot” vetem kaq shkruante. Iu be mjafte qejfi qe e lexoi ate mesazh, vecanerisht nga ai, por e mori lehte duke i kthyer nje pergjigje shumete thate dhe duke e falenderuar! Filloi te behej gati.
Ndersa Gabrieli sapo ishte zgjuar dhe po behej gati me mundim, sot kishte nje tjeter vizite, keshtu qe duhej te behej mire!
-Je bere gati?-tha mamaja e tij
-Po ma, jame bere, edhe kesaj rradhe ia dola te levizja lirshem!
Gabri ishte rikthyer me shume se kurr i gjalle, ecte vet, ishte me i qete, lexonte librat e vitit te pare dhe per me teper, diçka qe nuk mund te mos ta bente, mendonte per Elenen. Ate dite kishte nje ndjesi sikur do ta takonte, por nuk e shfaqi veten. Kishte pasur dhe here te tjera kur e kishte ndjere afer dhe nuk kishte qene aty!
-Ma, me ktheu pergjigje sot!-tha ai i entuziasmuar.
-Cfare?
-Jo ndonje gje te vecante por me ktheu pergjigje, dhe kjo eshte e rendesishme!-tha ai me nje fytyre te qeshur.
Nderkohe Elena, ishte bere gati dhe po dilte nga shtepia, po ashtu dhe Gabrieli.


-I urrej spitalet!-po ankohej Elena duke ecur zvar neper korridoret e spitalit.
-Elena, nuk ke qene mire keto kohe, madje nuk me falet qe po te çoje kaq vone per analizat-tha Diana.

Elena shfrynte dhe ecte me pertese pergjate korridorit derisa te arrinte ne zyren e analizave.-Nuk e di perse po ndihem keshtu Diana!-tha Elena duke qendruar e duke pritur ne stolat qe ndodheshin ne korridor.
Kohet e fundit Elena kishte filluar te ndjente dhimbje te forta koke dhe nuk perqendrohej dot. E vetmja gje qe deshironte ishte te qendronte shtire!
-Dhe pak dhe vjen doktori!- u pergjigj nje infermiere aty qe mesa dukej kishte sherbimin ate dite.
-Do bej analizat dhe do ikim?-tha Elena e paduruar!
-Do marrim dhe pergjigjet,-tha Diana!
-Po me hipen frike!
-Pse?-tha Diana.
-Me duket sikur dicka nuk shkon mire me mua!-tha ajo e shqetesuar!
Doktori erdhi dhe Elena bashke me Dianen u futen brenda.
Elena e kishte tmerr medikamentet mjeksore duke filluar qe nga ilacet dhe gjithcka tjeter! Aq sa nje here kur kishte qene e vogel i kishte rene te fiket teksa priste tek dentisti vetem nga frika dhe nga era e ilaceve ne ambjentit.
-Mbaruam!-tha doktori pasi kishte marr mostren e gjakut prej vajzes.
Elena e pa dhe e mbertheu nje ndjenje frike, po sikur te ishte semure, dhe pikerisht ato momente iu kujtua vetem Gabrieli, askush tjeter! E kishte frikesuar e gjithe ajo situate dhe po i vinin ne mendje nje situate e pakendshme. Doli nda dera me syte pa iu shkeputur nga proveza e gjakut te saj. Sa doli nga dera dhe cfare te shihte perpara deres ishte shfaqur krejte papritur Gabrieli bashke me mamane e tij.
Shpertheu ne lote, ishte me e forte se ajo! Ishte pikerisht ai qe po kujtonte para pak minutash, dhe ja tek e kishte ato momente. Perpara saj, per me teper ne gjendje shume te mire, ishte ne kembe!
-O zot, ke filluar te ecesh?-tha ajo duke mos ditur cfare ti thonte!
-Po,-tha ai duke buzeqeshur!
-Nuk me besohet!-tha ajo.Dhe nuk ngurroi asnje moment ta perqafonte. Aq forte sa dukej sikur do ta shtrydhte!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 87

-A mund te afrohesh ketu?-tha ai teksa Elena ishte ulur ne gjunje perpara tij!
-Po, madje te kam sjelle nje pako me cokollata edhe pse ne vend te kesaj meritoje nje...
-Me vri!-tha ai!
-Tani eshte vone!-tha Juna duke u tallur!- prit ndonje dite kur te te bejme ndonje te papritur! E meriton!
-Gjithsesi, ne po dalim!-tha Marseli,- ju keni per te folur keshtu qe po largohemi!
Te dy u larguan dhe ne dhome lane vetem Elenen dhe Gabrielin. Ky mund te ishte momenti me i veshtire qe kishte kaluar ato kohe Elena! Perballja me te, me syte e tij, perballja e ndjenjave te saja te fshehura per aq shume kohe! I dukej sikur kishte dal nga nje kafaz merzitjeje teksa e kishte pare! Ai ishte mire por ajo kishte kaluar shume, zemra e saj nuk mundej!
Elena kishte ndryshuar dhe ky fakt, me perpara nuk e trembte Gabrielin, por teksa e shikonte, teksa shikonte shikimin e saj te forcuar po frikesohej! Ai nuk e kishte menduar se ndoshta ajo nuk e falte, nuk e kishte menduar se ndoshta do shkonte shume vone! Ishte perqendruar tek halli i tij dhe kishte injoruar ato aspekte te jetes qe i sillnin lumturin!
-Me ka marr malli!-tha ai duke mos ditur cfare te thonte!
-Edhe mua! Por...
Sa here Elena priste fjaline dhe ulte syte te mendonte ai frikesohej! Ate moment i therriste mendjes se si nuk e kishte menduar me perpara gjithe kete dhe ja tek ishin pasojat!
-Mua me dukesh si nje i huaj!-vazhdoi te thonte ajo e qete.
-Si mund ta thuash kete?
-Gabri ti ke kaluar shume, ke vepruar sipas mendjes tende por kurr nuk mendove dhe per te tjeret qe pervec te gjithave mund te te kishin ndihmuar me shume se ti mund ta imagjinoje!
-Por Elena ne...
-Nuk ka Ne Gabriel, ka ti dhe une!-tha ajo.
-Jo...nuk je duke folur ti!
-Padyshim qe jam duke folur une!-tha Elena duke u ngritur ne kembe dhe duke u larguar per nga dera!
Gabrieli u habit, nuk e priste kurr nje reagim te tille! Donte ti lutej te qendronte, ti thonte se gjerat do shkonin mire, por si ta bente nje gje te tille? Ai e dinte shume mire se nuk mund te fliste!
-Te lutem qendro!-tha duke u prere ne fytyre!
-Do vij perseri, aty mbi krevat jane cokollatat e tua te preferuara!
-Nuk dua ato, por ty!
-Tani per tani, shijojne me shume ato!-tha Elena duke mos ditur as vet se cfare fjalesh po nxirrte nga goja!
Doli nga dera dhe u perballe me Marselin, Junen dhe mamane e Gabrielit!
-Me falni per shqetesimin,-tha ajo ftohte duke u larguar!
Elena zbriti shkallet e brendesise se shtepise se Gabrielit dhe perfundoi tek dera e fundit per te dale jashte saj!
-Elena, por cfare te thote mendja?-tha Juna, -ku po iken?!
-Ne shtepine time!-tha ajo, ndersa te gjithe po e shihnin me habi!
Elena ndihej keq! I imagjinonte ndryshe ato momente por mesa dukej krenaria e saj po e drejtonte ne veprime te tjera! E pa se ishte shume mire, po fillonte te ecte! Por ndihej e fyer thelle brenda saj,kur Gabrieli i kishte fshehur dicka te tille, imagjino cmund te behej me vone!
Ajo kuptoi shume qarte se ai nuk kishte aspak besim tek ai! Ne mendjen e saj pluskonte ajo idea se te jesh bashke me nje person tjeter do te thote shume, madje do te thote te jesh me te ne te mire dhe ne te keq! Ajo ishte vetem per pjesen e mire te te githe kesaj!
-Elena, pse ike ashtu?
-Mamaja e tij u merakos per ndikimin tim tek djali i saj! Ndersa tani...
-Cfare Elena?-tha Marseli.
-E dini cfare mjaft te dy, e di vet se cfare bej!
Mund te dukej e pakuptueshme, por ajo kishte te drejte! 
Elena doli nga dera ndersa jashte qendronte Diana!
-Elena!-i foli ajo e habitur nga qendrimi teper i ftohte i Elenes!
-Ikim!-tha Elena.
Diana po shikonte nga Marseli dhe nga Juna qe kishin marr nje pamje si te hutuar! Nuk po kuptonte se cfare po ndodhte!
Elena shume e qete hyri ne makine dhe po shikonte nga dritarja e shtepise se Gabrielit. Ndiehej bosh, aspak e entuziasmuar! Aty po fillonte te njihte veten e saj! Ishte njeri qe dashuronte fort, me gjithe zemer, me gjithe trup por ne momentin qe zhgenjehej nuk kthehej me! Ishte ajo, vetja e saj, keshtu ishte ndertuar, askush nuk ishte fajtore per kete fakt, madje as ajo vet!
-Elena...-filloi te fliste Diana!
-Cfare?! -ia ktheu ajo pa pertim!-Nuk dua qe dhe ti te me kritikosh!
Diana e kuptoi se nuk duhej te fliste, e kuptonte se si ishte gjendja e Elenes ato momente edhe pse ajo e kishte maskuar bukur trishtimin qe e kishte mbuluar!
-Jo, doja vetem te te pyesja se si je?-tha Diana!
-Mire, u pergjigj Elena duke kthyer fytyren nga xhami dhe duke lotuar ne heshtje, aty po kuptonte se gjithcka ishte thyer, madje e gjithe ajo dashuri aq e forte ishte shuar si te ishte pluhur! Kishte vuajtur aq shume per ate, ishte lutur cdo nate qe ia te shfaqej, por ai nuk e kishte bere kurr! Ne momentin qe ajo e gjen, ndjehet si... nje cope lecke e braktisur!
Nderkohe mamaja e Gabrielit ishte acaruar maksimum! Ishte futur ne dhome dhe kishte pare djaline e saj krusur te merzitur dhe duke qare si femije!
-Zemer, mos u merzit!
-Ma, ajo u largua, e pe si ishte?!
-Sepse nuk te do!- vazhdonte ti thonte ajo!
-Jo sepse ti...ti u nxitove, ti ma largove!
Djaloshi i gjore, aq shume ishte acaruar sa po bente ke te mundete fajtor per gjithcka ai kishte bere!
Elena u fut ne shtepine e saj dhe donte vetem te qante edhe pse nuk kishte force, i mungonte e kaluara e saj e arte!
Linda plasi deren duke e lene Elenen pakesa te menduar! Ajo mori letren e gjyshit te saj dhe po e keqyrte ne dore, i tha nje mendje ta hapte por ndaloi. Amanetet e te vdekurve gjithmone zbatoheshin dhe ajo duhet ta bente! Megjithese ishte kurioze se cfare ishte shkruar aty! Doli nga dhoma dhe ne sallon po qendronin Diana me Linden, kjo e fundit shikonte e merzitur dhe nuk fliste!
-Nuk e kuptoj se perse me mbani kete qendrim!-shpertheu Elena.
-Sepse po tregohesh e keqe. Gabrieli me ka telefonuar mua dhe Dianes, ndersa ti as qe e ve ujin ne zjarr!
-Dhe..._?
-Si thua moj keshtu se po me habit! Me duket sikur je ti ajo qe nuk e do!
-Ah vertet, po shume mire ben qe ju telefonon.
-Sepse ti nuk e hap telefonin.
Ne fakt qe diten qe Elena kishte shkuar mesazhet, ato kishin mbushur memorien e telefonit dhe telefonatat zinin njera- tjetren
-Nuk dua ti pergjigjem!-tha ajo prere!
Ndersa Gabrieli kishte filluar te ecte edhe pse pak, ia kishte marr dores, mund te leviste brenda dhomes me lehtesi.
-Nuk ka telefonuar apo jo?-i thonte ai mamase se tij!
-Jo, nuk ka telefonuar, fare!
-Ajo ka te drejte, une e kam fajin!
-Jo zemer, mos e thuaj kete.
-E di cfare ma, nuk do ti telefonoj me! Te betohem, po u kujtua per mua, le te kujtohet, une nuk kam per ta bere me! Gabova, e di por ajo...
-Eshte me teper krenare se mendon!
-Ajo eshte aq shume e lenduar sa nuk do te me shoh me kurr ma!
-Ajo te do bir, por gjerat vajten keq dhe koha ka per te treguar   . . .

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 86

Diana doli nga makina duke fiksuar syte perpara shtepise dykateshe te Gabrielit
-Kjo eshte adresa, sipas asaj qe me tha Gabrieli, keshtu qe hyjme!
-Prit!-tha Elena.
Aty ishte nje ambjente shume I qete, shtepia ishte e rrethuar nga drita ndricuese. Lart shtepise Elena vuri tre dhoma me drita te ndezura dhe po mendonte se ne njeren prej tyre do ishte pikerisht Gabrieli!
Ecen qe te tre drejte rruges se shtepise dhe ecnin duke u shtangur!
-Kam frike!-tha perseri Elena!
-Eja zemer, duhet te perballesh!-tha Diana gjithe miresi.
-Nuk e di se sa ne gjendje jam te perballoj gjithe kete! Ate!
-Do t’ia dalesh zemer!
Elena ndihej keq! Marseli u afrua drejte saj dhe po e shikonte ne sy!
-Gabrielit do ti behet qejfi nese…
-Mjafte, te lutem!-tha ajo duke prire e para rrugen drejte shtepise.
U afruan te gjithe aty afer dhe vetem Diana u largua per me tutje portes.
-Po ti?-tha Juna me habi.
-Jeni ju shoket e tij, jo une! Merrni dhe kete,-tha ajo duke drejtuar nje pako cokollatash- Atij do ti behet qejfi!
Elena u zgjat te merrte pakon e cokollatave dhe nuk foli! Ishin momente te pakrahasueshme, te magjishme per te por edhe shume emocionuese. Sa nuk po I dilte zemra vendit!
I rane ziles dhe po prisnin, ora po vente tek pese e mbasdites dhe ishte erresuar!
Dera u hap ne moment dhe perpara saj u shfaq fytyra e mamase se Gabrielit e cila shtangu ne vend!
-Cfare beni ju ketu?-tha ajo e habitur!
-Kemi ardhur te takojme Gabrielin.-tha Marseli!-apo eshte e ndaluar ta takojme!
-Faleminderit qe erdhet,-tha ajo,- jo nuk eshte e ndaluar! Hyni!
Elena vuri re se ajo e shikonte me bishte te syrit gjithcka qe vajza kishte veshur! Ishte dimer dhe rrobat e ngjeshura te Elenes e tregonin ate pakesa te shendetshme edhe perse nuk ishte aspak! Ndihej sikur po perqafohej nga nje katus, me flutura ne stomak qe dukeshin sikur po I shkulnin nje cope te trupit!
Ejani-tha ajo!-Uluni!
-Do donim te takonim Gabrielin!-tha Marseli.
-Me vjen keq, por nuk eshte ketu!- tha mamaja e tij!
Elena nuk e besoi, e ndjente qe ai ishte aty, ajri ia thonte, lekura e saj, trupi, zemra gjithcka, I thonte se ai ishte aty dhe ajo nuk donte t’ia tregonte!
~Po pse?- mendonte!
-Me vjen keq, por eshte nisur ne nje udhetim dhe…
Elena nuk duroi dhe ia plasi:
-Si mund te thoni keshtu? Gabrieli pesoi aksident dhe ve bast se eshte ketu ne shtepi, ndersa ju thoni, eshte nne udhetim!
Ajo nuk foli!

Teksa miqte e tij qendronin poshte shtepise, Gabrieli priste nje telefonate, priste qe dikush te kujtohej per te! Merrte dhe jepte te telefononte ndoshta nje Elen apo nje Marsel, por stepej. Telefonata e Marselit e kishte merzitur per vdekje!
U perpoq te ngrihej pakesa vet nga krevati por ishte e pamundur. Beri tentative perseri por pa se nuk po ia dilte. E provoi perseri per here te trete derisa filloi te ngrihej deri ne gjysem trupi ne krevat dhe te ndiente dhimbje!
Kjo ishte shenje e mire, fakti qe ai po ndiente do te thonte shume! Filloi ti fliste mamase se tij, ti bertiste sepse ishte e pamundur te degjonte ne kat te pare! Zeri oshtinte ne te gjithe shtepine derisa te tre, Marseli, Juna dhe Elena degjuan zerin e Gabrielit qe buxhiste neper shtepi!
-Gabrieli ishte ne udhetim apo jo?-tha Elena me nje fytyre te vrenjtur dhe tejet te merzitur!
Ajo u ngrit ne kembe dhe nuk foli!
Ndersa Gabrieli po jepte dhe po merrte me kembet e tij! Donte te cet perseri! U ngrit shume ngadal meqenese askush nuk po vinte dhe u peshua ne krevat duke vendosur kembet ne shesh!
-Ia dola mendonte, po ia dal dhe pak!-mendonte ai.
Djaloshi po mundohej rendshem te leviste prej kendit te cepit te krevatit, por ishte e pamundur! Nuk kishte ndjekur asnje udhezim te doktoreve dhe kishte levizur! Ishte thjeshte çeshtje kohe qe Elena te ngrihej prej sallonit dhe te leviste ne drejtim te zerit te Gabrielit!
-Si mund te na genjeni keshtu? –tha ajo duke iu drejtuar mamase se tij e cila e kuptoi se kishte gabuar.
-U perpoqa te mbaja djalin tim larg teje! Eshte vertet sepse duhet ta pranosh vajze se …
-Po une jam fajtorja e pranoj, madje dhe per faktin se nuk isha prane tij kur ai kishte nevoj per mua! E di!-tha Elena duke mbushur faqet e saj me lote!
Ishte e tepera t ajo situate, kishin kaluar kaq shume kohe qe kur nuk e kishte pare te dashurin e saj, e kishte marr malli, per me teper, ato momente mezi po qendronte aty duke dhene shpjegime te pavlefshme! Kishte nje nevoje vrasese per ta pare dhe per ta perqafuar!
-Une u perpoqa te kontaktoja me te, por mesa duket paskamp asur nje mur te madh qe qendronte perpara meje!
-Duhet ta beja!-tha ajo.
Nderkohe Gabrieli therriste!
-Ju e dinit shume mire sa e doja!-vazhdonte dhe uleriste Elena, duke mos pyetur kush ishte ne shtepi!
-Madje pervec kesaj ju e ndate nga e gjithe shoqeria e tij, dhe besomeni zonje kjo nuk ishte aspak ne favour te djalit tuaj!-tha Juna gjithe medyshje!
-Gabrieli u prek kur ti as u shfaqe aty kur ai te therriste vajze!-tha ajo me indiferentizem!-Cfare prisje pas kesaj, te te priste me nje tuf lulesh?!
-Jo, prisja vetem nje telefonate dhe nuk prisja nje nene qe te me mbyllte cdo telefonate qe beja!
U duk sikur Elena I dha shah mat lojes se fjaleve qe kishte pelcitur ne sallon! Marseli shikonte I habitur dhe nuk I vinte te nxirrte nje fjale ne ate bisede aq te nxehte mes  femrash!
-E di qe ndoshta nuk duhej te kisha ndikuar tek im bir aq shume por dihet qe veprova per te miren e tij! Nuk doja qe askush te qendronte me te per meshire, te pakten derisa ai te behej mire!-tha ajo e merzitur duke u leshuar ne poltronen e shndritshme te sallonit!
Elena e kuptoi, nga nje ane kishte mjafte te drejte! Keshtu do vepronte dhe ajo po te ishte ne vend te saj! Ishte nje nga zgjidhjet me te keqija te mundshme!
-A mund te shkojme tek ai tani?!-tha Elena me ankthin e qendrimit as nje minute me shume aty!
-Po, por nuk dua qe ai…
-Ai do te gezohet!-tha Elena.
Ne fakt as ajo nuke dinte si do ishte ajo perballje, a do te ishte ne gjendje ta perballonte? Po Gabrieli si do te reagonte?!
U ngjiten lart qe te katert, Elena dridhej, Marseli mermeriste bashke me Junen! Sa me shume afroheshin dhomes se Gabrielit aq me shume I shtohej tensioni, te treve, por me shume Elenes, e cila kishte fshehur nen rroba pakon e cokollatave. Gjithsesi filloi te mblidhte forcat, te tregohej e ftohte si akulli por nuk e dinte a do mundej. Gabrieli e njihte shume mire!
Mamaja e tij trokiti lehte ne dere dhe hapi direkt! Po cfare te shihte, Gabrieli qe qendronte ne kembe ne cep te krevatit!
-Gabriel, je cmendur, cfare ke bere?!
-Nuk kam ndermend te qendroj gjithe jeten ne krevat!
Elena doli nga ishte fshehur dhe po shikonte Gabrielin qe qendronte mbeshtetur afer krevatit. E drodhi zeri I tij deri sa hyri ne dhome. 
Ai qendronte me kurriz dhe nuk shihte akoma asgje, ndersa mamaja e tij mbante lotet duke pare djalin e saj ne kembe!
-Ky parfum!- u degjua zeri I tij qe theu heshtjen e asaj dhome!- Parfumi I Elenes.
Ajo u afrua ngadale dhe e perqafoi me kurriz ashtu si ai po qenronte! Ishte moment fenomenal, me nje mal emocionesh dhe me dy zemra qe rrihnin forte ne dy trupa te ndryshem!
-Ti, cfare je duke bere ketu? Elena! Je ti?-po thonte ai.- Me thuaj qe je ti!
Elena u kthye nga ai dhe e perqafoi fort! Nuk tha asnje fjale sepse fjalet normalisht ishin pa vend aty! Donte vetem ta perqafonte dhe kaq!
Po e shikonte dhe nuk u besohej syve se si ishte kantandisur njeriu qe ajo kishte kaq shume kohe qe e priste !
-Cfare ndodhi?-tha ai!-Po ti?
-Nuk me besohet!-tha ajo si e hutuar! -Ke ndryshuar shume, pastaj kemba, o zot!
-A mundem te te perqafoj dhe njehere?- tha ai duke u afruar me mundim!
-Patjeter qe po!-tha ai!
Mamaja e tij shikonte gjithe merzitje duke mos thene asnje fjale! Elenes po i dilte zemra prej vendit! Nuk i besohej qe e kishte pare, e kishte takuar, i dukej si enderr takimi i tij perpara disa kohesh, ndersa tani. Tani e kishte aty!
-Zemer, ulu!-tha mamaja e tij duke u afruar per ta ulur ne krevat!
-E ndihmoj une!-tha Elena gjithe krenari!
-Marseli dhe Juna po qendronin jashte deres derisa u shfaqen!
-Po ne na ke harruar apo jo?
Gabrielit i ndryshoi fytyra, u rikthye ne jeten e tij te mepershme!
-Jo nuk ju kam harruar perkundrazi!
-Me duket se e ke bere!-tha Juna me nje fytyre te merzitur!
Elena e shtrengoi per krahu dhe u ulen tek krevati i tij, ndersa Marseli dhe Juna u futen brenda ne dhome! Mamaja e tij e kuptoi se ishte e tepert ne ate ambjent shoqeror dhe u largua duke mbyllur deren!
-Si na i bere gjithe kete?- vazhdoi te thonte Juna!
Marseli u afrua afer tij dhe tha:
-Perpara se Gabrieli te na jap nje shpjegim te mire, po shume te mire, ne fillim dua ti jap nje perqafim dhe fal zotit qe po i ndjen kembet! Kjo eshte fitore!
Elena u zmbraps duke ia lene vendin Marseli i cili u afrua dhe u duk sikur perqafoi nje vazo qelqi! Me aq kujdes!
-E para e rendesishme, ti je mire, e dyta une personalisht nuk ta fal faktin qe ti nuk pate besim tek ne!
-E treta, prit sa te behesh mire, pastaj kemi pune me ty, e ke hak nje te rrahur!-shtoi Juna!
-E katerta, fale zotit je mire!-tha Elena.
-E pesta, me kishte marr shume malli per ju!-tha ai duke u prekur dhe duke ulur koken!
Mund te dukej e habitshme por ai u prek!
-Nuk e keni idene se cfare kam kaluar!-vazhdoi te thonte ai!
Edhe pse Gabrieli kishte vepruar si nje femije, cdokush do vepronte pak a shume si ai, cdokush thelle thelle do te ndihej i nenvleresuar apo ne nje menyre tjeter aspak te mire!
-Une nuk di ti jap nje shpjegim gjithe kesaj!-tha Elena kesaj rradhe duke levizur neper dhome!
-Nuk ka shpjegim, jam koshient!-tha Gabrieli!
-Por si munde, si durove kaq gjate!
Gabrieli ishte zbardhur aq shume ne fytyre sa dukej sikur kishte vite pa dale ne diell, dhe ne te vertet ashtu ishte, kishte nje kohe te gjate pa dale nga dhoma! Kishte ndryshuar aq shume sa tani dukej si nje djalosh!
-Dukesh ndryshe- tha Elena teksa u afrua shume e qete!
-Edhe ti!-tha ai i merzitur!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 85

-Ka mundesi mos te na fal kurr kete!-tha ai duke lene telefonin gjithe inat mbi tavoline!
Marseli kishte te drejte te mendonte se ndoshta Elena nuk i falte kurr! Ata kishin ruajtur nje sekret qe jo vetem kishte lenduar jeten e saj por edhe e kishte bere te vuante per muaj me rradhe! Supozohej se ishin miqte e saj!
-Cfare do bejme_?
-Une them te shkojme tek shtepia e Elenes!-tha Juna duke shfryre,- nuk po me mban vendi, duhet patjeter te sqarojme çeshtjen me miken tone!
Nderkohe telefoni po binte dhe kesaj rradhe nuk ishte as Gabrieli e as Elena, por Diana!
-Marsel eshte Diana!
-E dija qe do na telefononte!
Hapi telefonin dhe u pergjigj direkt Dianes!
-Ku eshte ajo?
-Do benit mire nese do vinit ketu! Do ju ndihmoj pakesa!-tha Diana me ze te ulet!
-Per aty po beheshim gati te vinim!-iu pergjigj Marseli!
Ceshtja ishte se Diana do ti ndihmonte ndoshta te dilnin nga ajo situate aq zhgenjyese dhe e sikletshme! Ideja qendronte se nese rregulloheshin gjerat si do t'ia benin me Gabrielin?
U nisen qe te dy me vrap per tek shtepia e Dianes qe ndodhej afer qendres! Ndersa vet Elena sillej rrotull neper shtepi duke telefonuar kedo ti vinte ne mendje me kombinacionet e telefonit!
-Ah, me falni zoteri, i kam rene gabim!
Edhe nje numer tjeter gabim Diana, po vete darke dhe me duhet numri i Gabrielit patjeter!
-Zemer, ai mund edhe...
-Te me telefononte vet, e di por ja qe nuk po e ben kete gje! Me duhet ta bej une!
Elena u ul ne dysheme kesaj rradhe me telefonin ne dore dhe po shikonte si e fiksuar derisa e zgjoi zilja e deres!
Elena u ngrit dhe shkoi te hapte deren, ndersa perpara saj pa se u shfaqen te dy miqte e saj, me nje pako cokollata ne dore! Ne fillim nuk foli pastaj tha:
-Cfare beni ketu? Per ate zot, per cfare keni ardhur?
-Per ty kemi ardhur!-tha Juna duke u afruar afer deres!
Elena nuk po pergjigjej dhe nuk po thonte asgje, derisa erdhi ne moment Diana duke thene:
-Hyni brenda, dhe flasim te qete si kane ndodhur gjerat! Keni hyre ne Universitet tani dhe nuk ka kohe per lojera!
Elena po e shikonte ne cep te syrit dhe perseri qendronte e heshtur!
Marseli dhe Juna u rehatuan ne sallon dhe shihnin te habitur copat e fletave te Elenes, te flakura pertoke, vetem me numra!
-Cfare jane keto?-tha Marseli duke mos ditur si te fillonte biseden!
-Keto jane tentativa te Elenes per te gjetur numrin e Gabrielit dhe...
-Po si keshtu?-tha Juna!-Numrin e tij e kishte Marseli!
Elena ishte bere kapriocoze, e nevrikosur dhe teper indiferente ato momete, thjesht po priste sa te pelciste!
-Elena, na fal!-tha Juna papritur!
-Ju nuk keni mend ne koke! Bravo qe me bete per nje cope idiote, bravo ju falenderoj, por kam per ti rregulluar vet punet me ate tjetrin!
-Elena, ti nuk e di si kane qene gjerat!- tha Marseli!
-Bast qe u ka bere te betoheni se nuk do thoni gje!
-Po!
-Perse pranuat te mos me thonte asgje atehere?!
Elena uleriste dhe vetem qante, ishte krijuar nje situate, aspak e lezetshme derisa u desh te nderhynte Diana!
-Nuk e kuptoj se si ziheni ne kete menyre me njer-tjetrin kur ne te vertet duhet te merakoseshit per mikun tuaj! Gabrieli eshte keq, ka pesuar aksidente...
-Dhe ka mbetur invalid!-tha Juna!
Elena shtangu dhe po shikonte derisa i rrodhi nje pike e madhe loti! Aty filloi te qante gjithe ngasherim duke thene vetem!: Me thoni qe nuk eshte e vertet, qe vetem ka thyer kemben!
Juna nuke dinte se Elena kishte marr vesh vetem siperfaqen e ceshtjes! Kryqezoi shikimet me Dianen e cila perplasi buzet dhe u afrua tek Elena!
-Te lutem, na fal! Mendonim se e dije!
Elena u shkeput me vrull duke vazhduar duke qare, derisa u palos ne krahet e Dianes! Ishte nje nga situatat me te sikletshme qe kishte kaluar si Juna ashtu dhe Marseli! Te dy mendonin se Elena e dinte se Gabrieli kishte mbetur invalid, por ne te vertet nuk ishte ashtu! Ajo u shkeput nga Diana dhe filloi te thonte!
-Prandaj nuk me telefonoi kurr, prandaj ju tha dhe juve ta mbyllnit gojen?! Tani gjithcka ka nje shpjegim!
-Zemer, ai do behet mire, keshtu qe mjafte u trishtove!
-Eshte ne terapi Elena!-tha Marseli, - me duket se po behet mire!
Elena aty kuptoi gjithcka, ja perse Gabrieli ishte larguar dhe nuk e kishte lajmeruar, ja perse kurr nuk ishte kujtuar kurr per te. I dukej vetja i pavlere sa te lidhte nje person tjeter pas vetes se tij!
-Ai nuk donte te me lidhte pas vetes!-tha Elena duke shtrenguar grushtet dhe duke fshire syte!- Ja perse e ka bere gjithe kete!
-Zemer, po behet mire!- tha Diana,- apo jo Juna, Marsel?!
-Po ashtu eshte!-tha Juna, tani e ka marr ca veten!
-Ne momentet kur kishte me shume se kurr nevoje per mua, ju mbyllet gojen!
-E dime qe kemi bere nje gabim, mjafte te madh Elena, por Gabrieli...
-Mjafte, nuk dua t’ju degjoj, ju lutem! Me lini te mendoj, lermeni te marr veten!
I duheshin ca minuta merrte veten nga ai lajm! Ishte si bombe!
-Gabrieli nuk eshte aq krenar sa te heq dore nga une ne ate menyre! Une e njoh!
-E beri te gjithen per ty, Elen!-tha Marseli! – Por nuk mendoi se te dy do perfundonit duke u lenduar!
Vendimi i Gabrit dhe shtysa e mamase se tij kishin bere qe gjerat te rridhnin ne ate menyre, por jo vetem keto!
-Po te isha ne spital, ate dite , ndoshta nuk kisha arritur deri ketu, ai nuk do ta kishte kaluar kete vetem!
Diana shkoi ne kuzhin, mori nje kup te madhe me embelsira dhe erdhi aty! Ua shperndau te treve ne menyre te barabarte, i fshiu lotet nga fytyra e Elenes qe shkelqente, dhe u ul perballe te treve!
-Ju keni nje shoqeri super, vite me vone do jeni krenar, dhe ndoshta do qeshni me keto qe po kaloni, por Gabrieli ka vertet nevoje per ndihmen tuaj, ju jeni miqte e tij te vetem! Kushe di se cfare ka kaluar djali i gjore!
-Vet e ka fajin!-tha Elena!
-Faji gjithemone eshte jetim!-vazhdoi te thonte Diana.-Jeni ende ne kohe, perpara se te erresohet dhe te prisni diten e neserme! Keshtu qe une po bej nje plan qe mendoj se do jete i duhuri! Por me perpara dua te di diçka te sinqerte nga ju,-tha ajo duke iu drejtuar Marselit dhe Junes.
-Po,-u pergjigj Marseli!
-Ju e dini ku banon aktualisht Gabrieli?!
-Jo,-tha Juna! – Dime qe jeton ne Tirane por se ku, se dime!
-Pse genjeni xhanem?!-tha Elena.
-Te betohem, nuk e dime ku jeton!- tha Marseli!
-Ne rregull, atehere ka nje menyre per ta zbuluar dhe ju do shkoni atje qe te tre!
-Cfare?-u degjua njezeri nga te tre!
-Diana, do shkoj vetem une!-tha Elena.
-Jo, do shkoni te tre, ju jeni miqte e tij, mos e braktisni tani!-Por ai na braktisi ne!-tha Juna!
-Jo, po gaboni, madje keto gjera ti kishit diskutuar qe ne fillim, nxitojme se jemi vone!- vazhdoi te thonte Diana!- Me jep numrin e Gabrielit!
Diana i ra numrit dhe Gabrieli nuk pergjigjej, i ra perseri derisa u hap, nga ana tjeter e telefonit u degjua nje ze qe dukej sikur ishte mijera kilometra larg!
-Pershendetje!-tha Diana gjithe delikatese!-Po ju kontaktoj per te regjistruar numrin tuaj, keshtu qe maksimumi i te dhenave me duhet nje adrese e juaja aktualisht dhe nje email, t’ju njoftoj!
Gabriel i tregoi vendbanimin me te vetmen arsye se mendonte se numri i vjeter kishte nevoje per regjistrim pasi kishte qendruar per ca kohe i mbyllur! Nuk beri fjale dhe i dha te gjitha te dhenat e mjaftueshme Dianes, aq sa per te gjetur adresen!
-Nuk me besohet qe gjete adresen! –tha Elena duke e pare si e habitur!
-Tani behuni gati se do t’u çoje une te treve, perpara se te vij Mondi!
Te tre u nisen per tek Gabrieli, te tre me zemer te ngrire dhe me nje frike te madhe kundrejt asaj perballjeje.
-Nuk me besohet se po shkojme tek ai!-tha Elena duke mbuluar fytyren me te dyja duart!
-Shpresojme shume te jete me mire kesaj rradhe!
-As ju nuk e keni pare fare?-tha Elena dy miqeve te saj, qe me sa dukej nuk po u mbante shume inat!
-Jo, fare!-tha Juna!
-Po me rreh zemra shume forte!
Po afroheshin afer shtepise se tij, stresi ishte shtuar, bashke me nje dashuri aq te madhe qe dukej sikur ishte rringjallur nga hiçi!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 84

Elena u ngrit si e terbuar ndersa Diana shume e qete qe po i thonte:
-Mendoja se te kishte vajtur mendja me perpara per kete gje, por mesa duket jo!
-Jo fare, o zot po sikur ti kete ndodhur dicka?!
Diana filloi ti shpjegonte se njerez te tille, ne qofte se rasti ne fjale ishte i vertet, nese behej fjale per aksidente qe mbeteshin me pasoja te renda, mbylleshin ne vetvete dhe nuk do donin qe te tjeret t'u afroheshin per meshire!
-Po cfare je duke thene Diana? O zot, kushedi cfare i ka ndodhur, ai e dinte qe une do ti qendroja prane gjithemone!
-Jo, nuk ka se si ta dinte! Nuk je ti ajo qe vuan, eshte ai dhe me beso, qe eshte nje lufte shume e madhe shpirterore!
-Une e dua teze! Si mundet te mendoi keshtu?!
-Nuk eshte ne dore te tij, eshte gjendja shpirterore e tij, paftesia ajo qe e ka stepur. Une jam e bindur qe kjo ka ndodhur, sepse une ju shihja dhe ju ishit te persosur te dy, dhe keshtu krejt papritur...!
-Atij i ka ndodhur dicka dhe une...si nje idiote i bertita sot!
-Elena, keto jane vetem hipoteza, kujdes! Nuk po te them...
Elena u bind, po i perkonin mjafte mire gjera, Gabrieli nuk ishte ndare vetem prej, saj por edhe prej shoqerise! Fakti qe po i telefonnte vetem Marselit pas gjithe atyre muajve do te thonte dicka! Ajo nuk kishte menduar, ishte qaravitur gjithe kohen dhe kaq! Asnjehere nuk e kishte analizuar mire situaten, deri ne momentin qe e kishte zbuluar! Morii telefonin dhe i telefoni Marselit!
-Me duket se e kuptova se cfare ka Gabieli, me duket se ka mbetur me pasoja pas aksidentiti!- tha ajo me syte qe i rridhnin lote!
-Po ti nga e more vesh?- tha Marseli duke bere gabimin me te madh me ate pergjigje qe dha!
-Nga e dija une_? Domethene qenka e vertet? Marsel, eshte e vertet, ti e dije?
-Elena, une nuk dija...
Ajo mbylli telefonin dhe nuk ishte e merzitur perkundrazi, ndihej e shkaterruar.... Diana u afrua duke kuptuar gjithcka. I duhej vetem nje perqafim prej saj, asgje tjeter!
-Zemer, do kaloj!
-Si do kaloj Diana?! Me kane genjyer te gjithe, ishte e vertet! Gabrielit i ka ndodhur dicka, po cfare? Nuk kam as kontaktin e tij!
Elena ndihej bosh e zhgenjyer, e merzitur dhe per me teper, e tradhetuar nga shoqeria e saj! Diana e perqafonte forte, ndersa ajo qante dhe midis loteve vetem peshperiste merzitje!
-Me zhgenjyen te gjithe Diana, si munden?
Elenes, filloi ti ziente zemra, dhe mendonte se sa e pafat po dukej ato momente, kishte humbur mamane e saj para ca kohesh, babai me shume nuk ishte se sa ishte, kishte nje moter qe e adhuronte, pak kohe me perpara kishte nje te dashur qe e kishte humbur krejt papritur, ndersa miqte e saj te ngushte, cfare kishin bere, e kishin genjyer ne menyren me te bukur!
U ngrit ashtu si ishte e perqafuar ne krahet e Dianes dhe po qendronte ne kembe duke u lekundur si te donte te bente dicka!
-Zemer, qetesohu!
-Nuk mundem, dicka duhet te bej!
-Elena, te keqen tezja jote, mjaft! Shkojme dalim me mire, te therrasim dhe Mondin dhe ikim per dreke!
-Nuk mundem, po me zien trupi, nuk duroj dot!
-Dhe cfare do besh? Numrin e Gabrit nuk e ke!
-Me duket se e mbaj mend, ka qene nje numer i vjeter i tij, por dy shifrat e fundit nuk me kujtohen!
-Mos me thuaj qe do ti telefonosh te gjithe numrave me...
-Po, me mire keshtu se sa te shkoj tek Marseli tradhetari!
Ate beri filloi t'u binte numrave me rradhe, duke ndryshuar vetem dy kombinacionet e fundit! Mund te dukej e cmendur por se sa ta merrnin neper kembe si bene, me mire keshtu....
Elena filloi ti binte te gjithe numrave me kombinacionet qe i vinin ndermend, behej fjale per dy shifrat e fundit ne numrin e tij te telefonit qe mund te ishin me shtate, gjashte, ose pese. Pas disa perpjekjeve, u dorezua pakesa dhe u ul perseri ne divanin qe shkelqente ne ate salon madheshtor! Diana qendronte afer saj dhe e shikonte me keqardhje! Ajo e donte dhe e adhuronte, i dhimbte shpirti teksa shikonte vajzen e vogel qe perpelitej e deshperuar!
-Zemer, lere per pak, ose i telefonoj une Marselit per te me dhene numrin e Gabrielit, dhe meqe ra fjala, telefoni jot po dendet me mesazhe! Duhet te jene ata!
-Ata nuk jane askushi per mua!-tha Elena duke u mbushur ne lot! –Ata jane thjeshte njerez te pacipe, si munden?
Diana ishte nje njeri mjafte pozitiv, ishte e qeshur, e dashur dhe zemra e saj nuk ia lejonte ato merzitje te Elenes, prandaj filloi t’i shpjegonte situaten se ndoshta miqte e saj kane vepruar sepse ashtu i ka urdheruar Gabrieli, ose sepse ndoshta nuk donin ta lendonin ate. Madje nje mundesi tjeter ishte mbase Gabrieli e kishte kaluar ate faze dhe tani ishte moment qe ai te shfaqej, me te vetmen arsye qe mos ta mundonte apo merakoste Elenen!
-Diana, e di qe po perpiqesh ti justifikosh ne menyren me te mire te mundshme, por besome nuk ia vlen dhe Gabrielit ia ndreq une, vetem nese e takoj dot!
Ishte emocionues ai moment kur imagjinonte se do ta takonte! Ne menyre te deshperuar donte te dinte si ishte dhe ku ishte,patjeter! Ishte bere si e fiksuar!
-Diana duhet ta gjej ate numer!
-Nje rruge me te thjeshte e ke!- tha ajo duke ngrysur ballin e saj!
-Atyre tradhetareve nuk ua kerkoj per asgje ne bote!
Juna dhe Marseli vertet kishin vepruar gabim, por ato moment nuk ishin ata qe kishin gjithcka ne dore! Gabrieli ua kishte bere te qarte qe nuk duhet te thonin asgje, ne fund te fundit fajtori i vetem aty ishte pikerisht ai. Vertet ishte jeta e tij, por mendja e adoleshentit nuk kishte gjykuar deri ne ate mase sa te llogariste ndikimin qe do kishin veprimet e tij tek te tjeret! Po Elena?
-E dija, e dija qe do ndodhte keshtu! Per faj te Gabrielit, na duhet te zihemi dhe me Elenen!- tha Marseli duke shfryre!
-Vertet qe nuk e di se cfare i thote ajo mendje e ndritur qe ka? Djali krenar, se di si ia ben keshtu njehere? Kur ne do ta kishim ndihmuar pa mase ta kalonte shume me lehte gjithe kete!
Ishte e vertet, ne ate rast gabimi ishte totalish i Gabrielit, por edhe shtysa e mamase se tij e kishin detyruar qe djali i gjore te zhytej ne nje gracke te keqe psikologjike per muaj me rradhe!
-Po i telefonoj perseri, kesaj rradhe ka per te me degjuar!
-Kujt,-tha Juna duke u afruar me afer tij ne lokalin ku kishin qendruar te dy!
-Gabrielit, kujt tjeter, Elena nuk e hap per qamet telefonin!

Gabrieli sapo kishte perfunduar seancen e terapise dhe po ndihej me mire ate dite, zeri i Elenes dukej sikur e kishte rringjallur! Kembet e tij dukeshin me shume sikur ishin ne zoterim te tij. Kishte filluar te permiresohej, ndryshe nga ajo qe kishin parashikuar doktoret qe ne fillim! U shtri perseri dhe syte i qendronin tek telefoni, derisa ne moment ai u drodh! E pa dhe ishte Marseli, po e shikonte me vemendje dhe po mendonte , po sikur te ishte Elena? Cfare do ti thonte?
E hapi para pak sekondash se te perfundonte telefonata!
-Bravo Gabriel!-u degjua zeri i Marselit nga ana tjeter e telefonit!-Faleminderit qe ndave jo vetem shoqerine tende me ne, por edhe ne me Elenen!
-Cfare je duke thene?-iu pergjigj ai telefonates se indinjuar te Marselit!
-Doja te te thoja, faleminderit per gjithcka, per besimin qe pate tek ne, per shkaterrimin e shoqerise, per gjithcka. Te uroj sherim te shpejte!-tha ai duke i mbyllur telefonin!
Juna po e shikonte gjithe nerva!
-Nuk ishte nevoja t’ia thoje te gjitha keto! E teprove!
-E di, por e meritonte nje te folur te tille Gabrieli, ne jemi miqte e tij, dhe miqesia eshte besim, mbeshtetje dhe keshilla! Ai mesa duket se di! Ta mesoj atehere!
Juna e perqafoi forte dhe i tha:
-Duhet patjeter te bejme dicka, e nisim qe nga Elena, shkojme tek shtepia e Dianes, ose flas une me te, ajo eshte njeri i mire, jam e sigurte qe ka per te na ndihmuar!
-Po cfare po thua?
Marsel, vendose pak veten ne vend te Elenes! Ajo ka duruar shume! Sepse te ishim ne! Nuk dua ta mendoj! Nuk do t'ia kishim falur kurr, apo do ta beje?!
-Jo kurr!-tha ai.

Read More