Historia: Letra e Fundit- Part 87

-A mund te afrohesh ketu?-tha ai teksa Elena ishte ulur ne gjunje perpara tij!
-Po, madje te kam sjelle nje pako me cokollata edhe pse ne vend te kesaj meritoje nje...
-Me vri!-tha ai!
-Tani eshte vone!-tha Juna duke u tallur!- prit ndonje dite kur te te bejme ndonje te papritur! E meriton!
-Gjithsesi, ne po dalim!-tha Marseli,- ju keni per te folur keshtu qe po largohemi!
Te dy u larguan dhe ne dhome lane vetem Elenen dhe Gabrielin. Ky mund te ishte momenti me i veshtire qe kishte kaluar ato kohe Elena! Perballja me te, me syte e tij, perballja e ndjenjave te saja te fshehura per aq shume kohe! I dukej sikur kishte dal nga nje kafaz merzitjeje teksa e kishte pare! Ai ishte mire por ajo kishte kaluar shume, zemra e saj nuk mundej!
Elena kishte ndryshuar dhe ky fakt, me perpara nuk e trembte Gabrielin, por teksa e shikonte, teksa shikonte shikimin e saj te forcuar po frikesohej! Ai nuk e kishte menduar se ndoshta ajo nuk e falte, nuk e kishte menduar se ndoshta do shkonte shume vone! Ishte perqendruar tek halli i tij dhe kishte injoruar ato aspekte te jetes qe i sillnin lumturin!
-Me ka marr malli!-tha ai duke mos ditur cfare te thonte!
-Edhe mua! Por...
Sa here Elena priste fjaline dhe ulte syte te mendonte ai frikesohej! Ate moment i therriste mendjes se si nuk e kishte menduar me perpara gjithe kete dhe ja tek ishin pasojat!
-Mua me dukesh si nje i huaj!-vazhdoi te thonte ajo e qete.
-Si mund ta thuash kete?
-Gabri ti ke kaluar shume, ke vepruar sipas mendjes tende por kurr nuk mendove dhe per te tjeret qe pervec te gjithave mund te te kishin ndihmuar me shume se ti mund ta imagjinoje!
-Por Elena ne...
-Nuk ka Ne Gabriel, ka ti dhe une!-tha ajo.
-Jo...nuk je duke folur ti!
-Padyshim qe jam duke folur une!-tha Elena duke u ngritur ne kembe dhe duke u larguar per nga dera!
Gabrieli u habit, nuk e priste kurr nje reagim te tille! Donte ti lutej te qendronte, ti thonte se gjerat do shkonin mire, por si ta bente nje gje te tille? Ai e dinte shume mire se nuk mund te fliste!
-Te lutem qendro!-tha duke u prere ne fytyre!
-Do vij perseri, aty mbi krevat jane cokollatat e tua te preferuara!
-Nuk dua ato, por ty!
-Tani per tani, shijojne me shume ato!-tha Elena duke mos ditur as vet se cfare fjalesh po nxirrte nga goja!
Doli nga dera dhe u perballe me Marselin, Junen dhe mamane e Gabrielit!
-Me falni per shqetesimin,-tha ajo ftohte duke u larguar!
Elena zbriti shkallet e brendesise se shtepise se Gabrielit dhe perfundoi tek dera e fundit per te dale jashte saj!
-Elena, por cfare te thote mendja?-tha Juna, -ku po iken?!
-Ne shtepine time!-tha ajo, ndersa te gjithe po e shihnin me habi!
Elena ndihej keq! I imagjinonte ndryshe ato momente por mesa dukej krenaria e saj po e drejtonte ne veprime te tjera! E pa se ishte shume mire, po fillonte te ecte! Por ndihej e fyer thelle brenda saj,kur Gabrieli i kishte fshehur dicka te tille, imagjino cmund te behej me vone!
Ajo kuptoi shume qarte se ai nuk kishte aspak besim tek ai! Ne mendjen e saj pluskonte ajo idea se te jesh bashke me nje person tjeter do te thote shume, madje do te thote te jesh me te ne te mire dhe ne te keq! Ajo ishte vetem per pjesen e mire te te githe kesaj!
-Elena, pse ike ashtu?
-Mamaja e tij u merakos per ndikimin tim tek djali i saj! Ndersa tani...
-Cfare Elena?-tha Marseli.
-E dini cfare mjaft te dy, e di vet se cfare bej!
Mund te dukej e pakuptueshme, por ajo kishte te drejte! 
Elena doli nga dera ndersa jashte qendronte Diana!
-Elena!-i foli ajo e habitur nga qendrimi teper i ftohte i Elenes!
-Ikim!-tha Elena.
Diana po shikonte nga Marseli dhe nga Juna qe kishin marr nje pamje si te hutuar! Nuk po kuptonte se cfare po ndodhte!
Elena shume e qete hyri ne makine dhe po shikonte nga dritarja e shtepise se Gabrielit. Ndiehej bosh, aspak e entuziasmuar! Aty po fillonte te njihte veten e saj! Ishte njeri qe dashuronte fort, me gjithe zemer, me gjithe trup por ne momentin qe zhgenjehej nuk kthehej me! Ishte ajo, vetja e saj, keshtu ishte ndertuar, askush nuk ishte fajtore per kete fakt, madje as ajo vet!
-Elena...-filloi te fliste Diana!
-Cfare?! -ia ktheu ajo pa pertim!-Nuk dua qe dhe ti te me kritikosh!
Diana e kuptoi se nuk duhej te fliste, e kuptonte se si ishte gjendja e Elenes ato momente edhe pse ajo e kishte maskuar bukur trishtimin qe e kishte mbuluar!
-Jo, doja vetem te te pyesja se si je?-tha Diana!
-Mire, u pergjigj Elena duke kthyer fytyren nga xhami dhe duke lotuar ne heshtje, aty po kuptonte se gjithcka ishte thyer, madje e gjithe ajo dashuri aq e forte ishte shuar si te ishte pluhur! Kishte vuajtur aq shume per ate, ishte lutur cdo nate qe ia te shfaqej, por ai nuk e kishte bere kurr! Ne momentin qe ajo e gjen, ndjehet si... nje cope lecke e braktisur!
Nderkohe mamaja e Gabrielit ishte acaruar maksimum! Ishte futur ne dhome dhe kishte pare djaline e saj krusur te merzitur dhe duke qare si femije!
-Zemer, mos u merzit!
-Ma, ajo u largua, e pe si ishte?!
-Sepse nuk te do!- vazhdonte ti thonte ajo!
-Jo sepse ti...ti u nxitove, ti ma largove!
Djaloshi i gjore, aq shume ishte acaruar sa po bente ke te mundete fajtor per gjithcka ai kishte bere!
Elena u fut ne shtepine e saj dhe donte vetem te qante edhe pse nuk kishte force, i mungonte e kaluara e saj e arte!
Linda plasi deren duke e lene Elenen pakesa te menduar! Ajo mori letren e gjyshit te saj dhe po e keqyrte ne dore, i tha nje mendje ta hapte por ndaloi. Amanetet e te vdekurve gjithmone zbatoheshin dhe ajo duhet ta bente! Megjithese ishte kurioze se cfare ishte shkruar aty! Doli nga dhoma dhe ne sallon po qendronin Diana me Linden, kjo e fundit shikonte e merzitur dhe nuk fliste!
-Nuk e kuptoj se perse me mbani kete qendrim!-shpertheu Elena.
-Sepse po tregohesh e keqe. Gabrieli me ka telefonuar mua dhe Dianes, ndersa ti as qe e ve ujin ne zjarr!
-Dhe..._?
-Si thua moj keshtu se po me habit! Me duket sikur je ti ajo qe nuk e do!
-Ah vertet, po shume mire ben qe ju telefonon.
-Sepse ti nuk e hap telefonin.
Ne fakt qe diten qe Elena kishte shkuar mesazhet, ato kishin mbushur memorien e telefonit dhe telefonatat zinin njera- tjetren
-Nuk dua ti pergjigjem!-tha ajo prere!
Ndersa Gabrieli kishte filluar te ecte edhe pse pak, ia kishte marr dores, mund te leviste brenda dhomes me lehtesi.
-Nuk ka telefonuar apo jo?-i thonte ai mamase se tij!
-Jo, nuk ka telefonuar, fare!
-Ajo ka te drejte, une e kam fajin!
-Jo zemer, mos e thuaj kete.
-E di cfare ma, nuk do ti telefonoj me! Te betohem, po u kujtua per mua, le te kujtohet, une nuk kam per ta bere me! Gabova, e di por ajo...
-Eshte me teper krenare se mendon!
-Ajo eshte aq shume e lenduar sa nuk do te me shoh me kurr ma!
-Ajo te do bir, por gjerat vajten keq dhe koha ka per te treguar   . . .