Historia: Letra e Fundit- Part 79

Gabrieli kishte kaluar edhe nje dite tjeter nen terapi. Gjendja e tij shendetesore ishte rregulluar, por kishte nje problem mjafte te rende, ashtu si e konsideronte ai. Nuk do mund te cete dot. I dukej fundi i botes, i dukej vetja i pavlere, i pafte. Mendimet tek Elena shkonin shume pak. Invaliditeti e kishte bere egoist dhe te parsyeshem. E kishte shnderruar komplet, nga ai djali i qete dhe i edukuar, ishte kthyer ne nje person agresiv qe shihte kembet e tij qe nuk leviznin vendit dhe fillonte urrente veten.
Gabrieli po qendronte ne dhome, pak me i qete se gjithe paraditen e shumepritur per te marr rezultatet. Tashme per te, dites se shumepritur i kishte humbur rendesia, nuk kishte me as Tirane, as Dashuri, as lumturi. Ceshtja qendronte shume here me e thelle, behej fjale per jeten e tij. Pjese e te cilit nuk po kujtohej dhe Elena!

4 Muaj me vone!

Kishin kaluar plote kater muaj qe nga momenti kur Elena kishte marr lajmin se bashke me tre miqte e saj, do te shkolloheshin ne Tirane. Kishte kaluar nje kohe plote kriza, por per Elenen mbeshtetja e kumbareve te saj ,Dianes dhe Mondit kishin qene shpetimi per ata!  Ishte dashur nje kohe e gjate qe elena mos te priste çdo moment per dite te tera, te binte teoefoni dhe te degjonte nje ze. Kishte qendruar me nete te tera me shpresen se do merrte nje pergjigje, apo nje konfirmim se gjithçka ishte mire. Kudo i kishte shkuar mendja, ndoshta mos kishte vdekur, ndoshta kishte pesuar nje aksidente, por e kishte mbledhur mendjen teksa kishte degjuar miqte e saj qe Gabrieli kishte perfunduar jashte shtetit!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 78

Sekretarja bashke me fletet ne dore po afrohej drejte grumbullit te nxenesve qe kishin mbushur oborrin e vogel te shkolles dhe po prisnin gjithe ankth.

-Kemi fituar, jam shume i sigurte.-tha Marseli duke shtrenguar doren e Junes dhe Te  Elenes qe po dridheshin gjithe ankth.

-Mjafte Marsel, mos na i bej ters!-tha Juna.

Sekretarja filloi te lexonte emrat! 

4 ore me vone!

-Fituam, jemi te gjithe ne Tirane! Po Gbrieli im?! Po ai?! -tha elena duke delltitur nje patate te skuqur ne fast-food-in e qytetit.

-Do behet diçka, mos u merzit! Gabrieli heret apo vone do shfaqet!

Situata po behej vertet serioze, kishte kaluar mjafte kohe dhe askush nuk dinte asgje. Madje dhe Marseli e Juna pyesnin veten se çfare mund t'i kishte ndodhur Gabrit pas lajmit qe kishte marr vesh. 

Elena u shkeput nga miqte e saj, pa aspak gezim se kishte fituar Ekonomiks ne Tirane dhe mberritit ne shtepi. Ne pjesen tjeter te shtepise u ndesh me Donen qe po e shihte si e trembur, por nuk ia vari shume, i ziente koka dhe rendesia e Dones ate moment ishte pertoke!

-Cfare ndoshi?!-tha Linda sapo hyri ne Shtepi.

-Asgje, fitova ate qe deshiroja, per kaq shume kohe.-tha Elena, me ze te ulet,-dhe humba ate qe kam dashur gjithe kesaj kohe!

Linda iu sul duke e perqafuar forte, aq sa Elena mezi po merrte fryme.

Te dyja vajzat e ndjenin veten me vetem se kurr. Rrethi i tyre familjar ishte i coptuar, mungonte, mami, mungonte babi, mungonin perqafimet e tyre ne ato momente. Dashuria e motres nuk mjaftonte aq sa te mbushte ato boshlleqe te familjareve te saj.

-Kam me shume nevoje se kurre per te1-tha ajo teksa shpertheu ne lote mbi supin e motres se saj.

-Mjafte, Elen, gjithçka ka per te shkuar mire, zemer e motres, mos u merakos. Edhe ne qofte se Gabri vazhdon jeten e tij keshtu papritur, mendo qe nuk je vetem!

-Une vetem jam.-tha ajo duke i hedhur syte fotos se vjeter te familjes dy metra me tutje!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 77

-E di çfare Linda?! Nuk po me behet vone se çfare ben Dona, tashme misionin e permbushi. Gabrieli u largua, as se di ku mund te jete, si eshte? Telefonin vazhdon ta kete te mbyllur.-tha ajo duke u ulur ne poltronen e vogel te dhomes se gjyshit. –Tani me mungon me shume se kurr, gjyshi, ato fjalet e tij, e dija qe do me jepnin pak force!

Elena kishte mbetur pothuajse vetem, Gabrieli ishte zhdukur, mamaja e tij e kishte pritur shume keq gjate  telefonates, ndersa Juna dhe Marseli ishin larguar. Ceshtja qendronte ne faktin qe ku ti gjente me, miqte e saj. Po Juna dhe Marseli te cilet ishin larguar per ne shtepi...E turturonte e gjithe kjo situate, e lendonin planet e saj qe nuk kishin shkuar aspak si i kishte menduar.

-Ti telefonojme Lukas?!-tha Linda duke mos ditur çfare te bente!

-Per çfare?! Nuk dua me morale, dua vetem te mendoj per ate, dua te aludoje se do jete mire dhe nuk i ka ndodhur asgje! Dua te mendoje se gjithçka po shkon mire dhe se me vone do ta takoj per te marr pergjigjet e Shkolles.-tha ajo duke qare.

-Elena, ti e di qe nuk do jete keshtu!

-E di, e di. Po çfare duhet te bej, askush nuk me priti atje, madje as infermieret nuk tregonin se çfare u be!

-Atehere na mbetet vetem te presim dhe ti te qetesohesh.-tha Linda e vendosur.

-Nuk mundem!

Prinderit e Gabrieli kishin perfunduar ne nje klinike ne Tirane, nuk mund ta pranonin lajmin qe kishin konfirmuar doktoret. Gabrieli duhet te ecte perseri. Dhe rrugezgjidhja ishte te shkonin diku tjeter, ne nje vend qe e dinin qe niveli mjekesor me i larte mund te bente diçka.

Tashme kishin kaluar dy dite. Elena nuk kishte marr vesh asgje per Gabrielin, telefoni  qendronte I mbyllur gjate gjithe kohes, po ate dite do te dilnin rezultatet e shkolles. Ishte dita ku te gjithe e kishin lene te bashkoheshin per te pare rezultatet.

Ne prag te shkolles qendronte Juna dhe Marseli qe prisnin Elenen.

-Akoma asnje shenje nga Gabrieli?!-tha ajo porsa mberriti tek ata.

-Asnje.-tha Marseli me i trishtuar se kurr me pare!

-Nuk mund te jete duke ndodhur vertet kjo! Kane kaluar gati dy dite dhe nuk na ka lajmeruar, per asgje! E kishim lene qe do ishim te gjithe ketu per te marr vesh se çfare kemi fituar.-tha Juna.

-Po jetoj nje enderr!

Elena po e perjetonte mjafte keq, faktin qe Gabrieli ishte zhdukur ne ate menyre, e ndjente mungesen e tij edhe ne ajer, ne çdo vend qe hidhte syte!

U bashkuan te gjithe si klase dhe te gjithe po veshtronin nga Elena e cila ishte vetem, te gjithe e kuptuan qarte se Gabrieli mungonte dhe prej ketij fakti degjoheshin te folura pas kraheve te tyre.

-Mos e vri mendjen, Elen, gjithçka ka per te shkuar mire!-tha Juna!-Gabrieli do shfaqet sapo te marr vesh per shkollen, do te kerkoj falje per mungesen dhe kaq.

Juna me Marselin e dinin mjafte mire se Gabrieli kishte mbetur invalid, por nuk kishin guximin sa t’ia thoshin Elenes.I brente  ndergjegjia teksa e shihnin ne sy miken e tyre dhe nuk I tregonin te verteten.

Aty afer u afrua sekretarja e cila mbante ne dore nje flete me listat e Degeve qe secili kishte fituar.

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 76

Elena po vinte drejte e ne shtepi, ecte rruges dhe vetem qante, gjithçka i dukej bosh, vapa e kishte djeresitur pakesa dhe here here fshinte djerset qe i rridhnin neper trup. Nuk i behej vone, donte te ecte vetem, te mendonte, perse e zhgenjyen? Perse nuk i thane as nje fjale, perse Gabrieli e la si ne harrese? 

Te gjitha keto pyetje e mundonin gjithe rruges teksa ecte me kufje dhe shikonte gjithçka qe I kujtonte “ata te dy”. Shikonte rruget qe mbanin çdo te qeshur, çdo skandal te adoleshences se tyre, dhe i kujtonte me mall. 

Kishte kaluar vetem nje dite dhe ate e kishte marr malli. Kujtonte planet e tyre, nderkohe qe nuk dinte sesi ai ishte, dhe vazhdonte pyeste veten perse ishte larguar aq shpejte?! Perse nuk e kishte dhe pak minuta.

Teksa ecte rruges po kuptonte qe po mberrinte ne shtepi, tek Dona, tek ajo qe e kishte detyruar te shkonte vone, te merziste njeriun qe ajo donte dhe per me teper te zihej me mamane e tij. Mberriti ne shtepi duke u perpjekur te fshinte  lotet por dukej qarte qe kishte qare. Ajo qe mendonte ishte vetem se  çfare do bente qe ketej e tutje, si do te ishin gjerat, si do te shkonte çeshtja e shkolles. 

Ajo qe uronte dhe deshironte  ishte vetem te ishte bashke me Gabrielin, dashurine e jetes se saj.

-Elena, çfare ndodhi?!-i tha Linda e cila sapo ishte futur ne shtepi.

-Se di, nuk e takova Gabrielin, nuk ishte me ne spital!-tha ajo.-E kishin çuar diku tjeter dhe nuk e di se ku. –Jam e deshperuar  dhe per me teper me bertiti dhe mmaja e tij.

-Cfare po perse?!

-Sepse nuk kisha shkuar tek ai, sepse kishte gjithe mengjezin qe kur ika une qe therriste emrin tim, e kupton?!

-Dona, shtriga e ka fajin, por mos e vri mendjen se ia rregulloi samarin Luka. E beri per uje sot!

Elena po shikonte si e habitur, por nuk i interesonte dhe aq, gjithçka qe mund te kishte ndodhur, i interesonte me shume Gabrieli. 

Indiferentizmi i tij dhe celulari qe dilte i mbyllyr, ku mund te ishte?

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 75

Luka po bluante ne mendje gjithçka i kishte thene Linda. Mamaja e tij dhe njerka e vajzave nuk mund te ishte treguar aq e pafytyre sa ti detyronte vajzat te pastronin shtepine qe ne mengjes dhe ne ato momente kur Elena ia kishte shpjeguar se nuk mundej.. Po kuptonte perfundimisht qe vajzat kishin te drejte, Dona i trajtonte keq dhe nuk i kuptonte kurre. 

-Domethene Elena nuk eshte ne shtepi apo jo?!-tha ai me nje ze qe kuptohej qarte acarimi i tij.

-Jo.- u pergjigj Linda si e trembur dhe nga ana tjeter qe i behej pakesa qejfi qe Luka e kishte kuptuar tashme se si qendronte ceshtja.

Luka nxitoi duke shkuar drejte pjeses tjeter, brenda se ciles ndodhej Dona. Hyri gjithe vrull duke mos pyetur aspak se po bente zhurme.

-Luka,-u degjua te thoshte Dona nga dhoma tjeter.-çfare ka ndodhur?!

-Nuk e kuptoj si mund te tregohesh kaq e lige,-tha ai duke i veshur nje fytyre te trishte mamase se tij.

-Cfare kam bere?-tha ajo duke u perpjekur me gjithe forca ti kthente nje pergjigje  te arsyeshme djalit te saj.

-Me ty nuk ia vlen te perzihesh.-tha ai, duke u larguar per jashte shtepise.

Dona e ndoqi nga pas duke u perpjekur te kuptonte se perse po I fliste ne ate menyre, djali I saj I rikthyer sapo e kishte lene menjane duke mos I dhene as me te voglin shpjegim. Te pakten veprimet e tij e lendonin.

-Kur te fillosh te sillesh si njeri me motrat e mija atehere mund te me flesesh dhe mua!-tha ai duke u larguar nga porta!

Dona u terbua, po shikonte qe perballe dhomes se gjyshit te saj, Linda po shikonte si e habitur gjithe skenen qe beri Luka. Iu drejtua asaj dhe filloi ti fliste.

-Cfare katranoset me djalin tim?

-Dona, te paralajmeruam qe Elena ishte me Lukan ne mbremje, denimi qe na dhe nuk ishte forte i pelqyeshem, keshtu qe pasojat te perkasin ty tani.

-Ju e keni fajin!

-Jo, ti e ke fajin qe na trajton ne ate menyre, jo ne! Nuk je aspak njerezore, jo per gje tjeter.

Lind u largua duke ia nderprere fjalen ne gryke Dones. Ishte nje nga te parat here qe ndihej aq e pavlere dhe e poshteruar, te pakten nga Luka, djali i saj. Nuk i priste kurre ato fjale, te pakten jo aq drejtperdrejte! 

E lenduan thelle!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 74

Elena nuk donte te largohej, per me teper ndjehej ne faj. E kishte braktisur Gabrielin ne momentin kur ai kishte me shume nevoje per te. I binte telefonit te Gabrielit por dilte i fikur.

-Eshte e kot ta provosh! Nuk te pergjigjet!

-Kam numrin e mamase se tij!-tha Elena ne nje moment e entuziasmuar.

I ra numrit te mamase se tij me zemren qe i rrihte forte, derisa ne nje moment u pergjigj.

-Kush je ti?!

-Jam Elena, zonje! si ehste Gabrieli!

-Ah, me gjithe respektin qe kam per ty Elena,-tha ajo me ze te eger.-po te ishe e merakosur nuk e lije vetem Gabrielin te therriste emrin tende gjithe mengjezin!

Dhe pas atyre fjaleve degjoi tingujt e mbylljes se telefonit.

-Ma mbylli.-tha ajo duke lotuar me shpejtesi.-Nuk me tha asgje.

Juna e dinte dhe e priste nje reagim te tille, te pakten pasi ishte shprehur ne mengjes. Elena qante dhe e deshperuar pyeste, Junen dhe Marselin qe nuk benin gje tjeter veçese e ngushellonin dhe e justifikonin duke i thene se asgje nuk kishte ndodhur!

-Nuk ju besoj, po perse nuk ia shpjeguat?!-vazhdonte dhe thoshte ajo!

-Sepse nuk kishim si t'ia thoshim! Na beso! Elena, Gabrieli kerkonte gjithe kohes ty!

-Po perse e larguan qe ketu?!

-Nuk e dime, nuk e dime perse?!-tha Marseli.

-Diçka i ka ndodhur, jam e sigurte! Sepse nuk kishin arsye ta leviznin, po tani si do lidhem me te?!

-Nuk e di!-tha Juna.

Luka kishte shkuar ne shtepine e Dones dhe aty e priste Linda! 

-More vesh gje?!- e pyeti ajo sapo hyri ne shtepi.

-Asgje, po Elena nuk eshte ketu?!

-Jo, ka gati gjysem ore qe ka ikur. Na u desh te benim disa pune sepse Dona...

-Cfare?! Elena ishte e drobitur, fjeti ndopak.

-Jo Luka jo, sistemuam shtepine! Ne qoftese nuk e rregullonim nuk kishte per te dale, madje as te shikonte Gabrielin!

Atij nuk i besohej!

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 73

Elena po shikonte me habi rreth e rrotull hyrjes. 

-Cfare po beni ketu?! Perse nuk jeni brenda?! Si u be Gabrieli?!

-Pse u vonove dhe perse nuk ishe ne momentet kur te donte Gabrieli?!-tha Marseli qe dukej qartazi qe ishte me nerva.

-Pikerisht atehere kur ai kishte me shume se kurr nevoj per ty!-tha Juna me nje fytyre te merzitur.

-Cfare po me thoni keshtu?!

-Po te themi qe Gabrieli u largua Elena, dhe ne nuk e dim se ku e çuan!

-Cfare po talleni, po ku e çuan?! Ai ishte semure.

-Epo mos te pretendoje se do ta linin nee duart e tua dhe te prisje te beje diçka ti, gjithsesi duhet te marrim vesh se ku e kane transferuar.

-Po si u be, thane gje doktoret sa nuk isha une?!- pyeti Elena ne ankth.

-Normalisht qe thane, por asgje nuk dihet me siguri.-tha Marseli duke u larguar per brenda dhe duke lene Junen me Elenen vetem. 

Juna po e urrente ate moment, i kishte mbetur asaj ti thoshte lajmin e hidhur Elenes, dhe nuk ishte aspak e lehte!

-Degjo, çeshtja ishte keshtu, ka mundesi qe Gabrieli te jete perkeqesuar, prandaj e levizen qe ketu, por besoj qe do marrim vesh shume shpejte. Ai kerkonte ty Elena dhe ti nuk ishe aty.

-Ta dish çfare me detyroi te beja shtriga qe kam ne shtepi. Kam pastruar gjithe shtepine per gati nje ore e gjysem Juna.

-Cfare?! Po tallesh!

-Jo, nuk po tallem. Me ndihmoi dhe Linda sepse ne qofte se nuk e mbaroja nuk kisha per te levizur.

-Oh, mos!

Elena nderkohe hidhte shikime brenda spitalit, sa u shkeput nga Juna dhe filloi te pyeste ne recepsion.

-i the gje?!

-Nuk munda Marsel, nuk me bente zemra, ajo shtriga e kishte detyruar te pastronte shtepine, ja perse u vonua! -tha Juna me nje fytyre te ngrysur.

-Nuk me besohet çfare njerez mban kjo toke. Gjithsesi, i humbem kontaktet me Gabrielin. Une nuk po rri dot me keshtu duhet te shkojme ne shtepi te nderrohemi, shiko si jemi bere!

Juna dhe Marseli binden edhe Elenen qe te ktheheshin ne shtepi. Qendrimi ne spital po behej i padurueshem. Ishin te lodhur dhe te drobitur dhe mbi te gjitha me nje sekret te mbajtur mbi supe! Nje sekret qe askush nuk po merrte guximin t'ia thoshte Elenes.

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 72

Mamaja e tij u largua per brenda dhomes, tashme te heshtur nga ulerimat e Gabrielit. Nuk i besohej! Ishte si nje enderr, qe priste te zgjohej sa me shpejte. Askush deri ate moment nuk i kishte vene re rendesine e te ecurit. Askush nuk e kishte provuar ndjesine e te mos paturit ne kontrroll te kembeve te tyre!
-Uroj t'ia dal. -tha Juna duke u ulur tek stolat perseri.
-Duhet! Ky eshte fat i keq!
Teksa miqte e prisnin ne spital, Elena nxitonte te rregullonte shtepine. Po mos ti mbaronte punet ne kohe, nuk kishte per te levizur nga shtepia!
-Nxito Linda kemi dhe pluhurat dhe duhet te iki!
-Me shume se kaq nuk mundem,-tha motra e saj e lodhur nga punet e shpejta qe po benin. Shtepia ishte e madhe dhe duhej te rregulloheshin te gjitha rremujerat qe kishte bere Dona gjate javes.
-Duhet te shikoj Gabrielin.-mermeriste ajo teksa pastronte me nje shpejtesi te madhe mobiljet.
-Dhe pak dhe mbaruam, -i thoshte Linda.
Ndersa po qendronin dhe po prisnin Elenen, Juna dhe Marseli po fillonin vertet te merakoseshin.
-Nuk e kuptoj çfare po ben Elena?!-tha Juna e inatosur.
Ndersa tha keto degjuan se nga dhoma dolen me shpejtesi, prinderit e Gabrielit bashke me Gabrielin te shtrire ne krevat.
-Po ku po shkojne?-tha Marseli.
Askush nuk i ktheu pergjigje, madje as prinderit e Gabrielit qe dukeshin qe nuk ishin fort te perqendruar. U larguan dhe te dy miqte e ndoqen nga pas edhe pse askush nuk po i jepte pergjigje! Tek dera i priste nje makine ambulance e madhe qe pa bere ze i largoi nga spitali i Vlores.
-U largua keshtu papritur?!
-Ndoshta po e çojne diku tjeter. Pastaj Gabrieli ishte ne narkoze.-tha Marseli.
-Po Elena?! cfare do ti themi?!
-Elena duhet te ishte ketu. Dhe kur te vij i kam dy fjale per te thene.
Ne moment mberriti Elena.
-Cfare do me thoje?!-i tha teksa Marseli i kishte kthyer shpinen.

 

Read More

Historia: Letra e Fundit- Part 71

Nga jashte dhomes degjoheshin te uleriturat e Gabrielit, dukej qarte qe e kishte marr vesh lajmin qe i kishte thene doktori. Ato uleritura dukeshin si nje vajtim, i therrnin ne shpirt si Junes, e cila kishte filluar te qante, ashtu dhe Marselit qe qellonte forte murin dhe perlotej ftohte!

-Kushedi cfare i kane thene!

-Kam shpresa, dicka do behet. Gabrieli nuk mund te qendroj invalid Juna! -tha ai i inatosur.

-E di zemer, prinderit e tij dicka kane per te bere, jam e sigurte! Po Elena pse dreqin po vonohet kaq shume, pikerisht tani qe Gabrieli ka me shume nevoje se kurre per ate!

-Po vonohet shume, duhet te kishte ardhur patjeter!

Ne moment nuk po degjoheshin me ulerima te Gabrielit! Nga brenda dhomes doli mamaja e tij qe po qante me ngasherim dhe ishte bere kulac duke fshire lotet!

-Zonje, gjithcka do shkoje mire.-i tha Juna duke e perqafuar forte dhe duke u dridhur bashke me te!-Gabrieli ka per t'ia dale!

-Ai eshte keq!-tha mamaja e tij.-Eshte shume keq! Nuk e di si do t'ia bej! Eshte shume keq, Juna , se ke idene si u be kur e mori vesh!

-E degjuam-tha Juna. Degjuam ulerimat e tij! Por shprese ka apo jo?!

-Jo , doktori thote qe nuk ka!

-Cfare_!! Mendon se do dorezoheni t'u besoni ketyre doktoreve ketu?!

-Absolutisht jo, do leviz gjithe guret e kesaj bote, qe te mund ta shikoj perseri djalin tim te eci! Do bej gjithcka!-tha ajo duke u mbytur ne lote!

Nje moment teksa mamaja e tij ishte fokusuar tek tavani, tha:

-Po Elena, ku eshte?!

Askush nuk iu pergjigj!

-Tani qe Gabrieli kishte me teper nevoje per te ajo nuk eshte?! Ku eshte?!

-Kishte nje problem zonje dhe iu desh te ikte.-tha Marseli bindshem!

-Nuk mendoj se mund te kete ndonje dicka me te rendesishme se kaq. -tha ajo!

Read More